Η χτεσινή πανεργατική πανελλαδική απεργία καταγράφεται και αυτή στην ιστορία των εργατικών αγώνων. Μπαίνει επάξια στο ημερολόγιο της ταξικής πάλης. Ηταν ακόμα μια μάχη, στην αλυσίδα των αγώνων, που για ενάμιση χρόνο τώρα δίνουν οι εργαζόμενοι της χώρας μας, για να μην περάσουν οι αντιασφαλιστικές ανατροπές. Για να μπορούν και οι νέες γενιές, να έχουν ταμείο ασφάλισης, να έχουν ανθρώπινη σύνταξη, γιατρό και φάρμακα την ώρα της ανάγκης. Να μην καταντήσουν όμηροι των κερδοσκόπων της ιδιωτικής ασφάλισης. Να μην παραδοθούν οι εισφορές τους στον τζόγο των χρηματαγορών και στα πιράνχας των πολυεθνικών.
Και αυτή η μάχη ήταν σκληρή. Από τη μια ένας ολάκερος κόσμος, που παράγει όλο τον πλούτο της κοινωνίας και όμως τον καταδικάζουν στην ανέχεια και τη μιζέρια, στην ανασφάλεια και στην ανεργία, σε συντάξεις πείνας και σε «ισόβια» εκμετάλλευση, να παλεύει και να διεκδικεί αυτά που του ανήκουν. Και από την άλλη, κυβέρνηση και ΝΔ στη Βουλή έτοιμοι, να ψηφίσει η πρώτη και να εγκρίνει «απέχοντας» η δεύτερη, όλα όσα απορρίπτουν οι εργαζόμενοι. Από κοντά, η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ με τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς σε πλήρη δράση, οι βαρόνοι της παραπληροφόρησης, αλλά και τα αφεντικά του ΣΕΒ, με την τρομοκρατία και τις απειλές.
Ο αγώνας συνεχίζεται με νέα ορμή. Τώρα, με όπλο την ταξική ενότητα, ατσαλωμένη στην πάλη για τα πραγματικά προβλήματα της τάξης τους, δεμένη με τους αρμούς αιτημάτων, που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες τους, οι εργαζόμενοι καλούνται να κάνουν ακόμα ένα βήμα μπροστά. Να συγκρουστούν πιο αποφασιστικά με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να μην αφήσουν σε χλωρό κλαρί τους εκπροσώπους του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Γιατί και πάλι, είναι σίγουρο ότι θα τους βρουν απέναντί τους, στην πάλη για το μεροκάματο, τη σύνταξη, την Υγεία και την Παιδεία.
Να ετοιμαστούν ακόμα καλύτερα για τις νέες αναμετρήσεις. Κυβέρνηση και ΝΔ, κεφάλαιο και Ευρωπαϊκή Ενωση, δε θα σταματήσουν εδώ. Στα πλάνα τους είναι το χτύπημα των εργασιακών σχέσεων, η υπονόμευση σε μεγαλύτερη έκταση της σταθερής απασχόλησης, της δημόσιας υγείας, η ιδιωτικοποίηση και άλλων «φιλέτων» της δημόσιας περιουσίας. Αν οι σημερινοί αγώνες είναι πολύτιμη παρακαταθήκη για το μέλλον, αυτό το μέλλον είναι στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων.