Θρήνος μεγάλος έγινε και πένθος εθνικό κηρύχτηκε σε ολόκληρη τη Γαλλία, λόγω του αποκλεισμού της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, στο Μουντιάλ 2002. Ο Πρόεδρος Ζακ Σιράκ, που, τις προάλλες, φορώντας τη φανέλα της εθνικής, χοροπηδούσε σαν τη μαϊμού στην κερκίδα των επισήμων, τρελός απ' τη χαρά του για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, τώρα, μετά την ήττα της μεγάλης Γαλλίας από τους παρακατιανούς Σενεγαλέζους, έχει εξαφανιστεί από προσώπου Γης. «Ιερό χρέος και στόχος εθνικός για την επόμενη τετραετία», δήλωσε κάποιος Γάλλος επίσημος, «είναι να επανακτήσει η Γαλλία τη χαμένη τιμή και αξιοπρέπειά της» (!!!)

Αλλά και για την άλλη «μεγάλη δύναμη» του ποδοσφαίρου, την Αργεντινή, που και αυτή αποκλείστηκε, από τον πρώτο, επίσης, γύρο, τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα. Η νίκη, που τόσο πολύ την είχε ανάγκη, δεν ήρθε... «Μια νίκη και μια καλή πορεία της Αργεντινής στο Μουντιάλ», έλεγε κάποιος ...βαθύνους αθλητικός συντάκτης που μετέδιδε το ματς, «θα ήταν βάλσαμο στις πληγές των Αργεντίνων» (!!!). Με ένα γκολ του Μπατιστούτα, δηλαδή, οι Αργεντίνοι θα μπορούσαν να ξεχάσουν για λίγο τις πληγές της οικονομίας τους και το «μαύρο χάλι», γενικά, της πατρίδας τους, και να ξεγελάσουν λίγο την πείνα που τους θερίζει το στομάχι...

Το ποδόσφαιρο, όμως, μια νίκη, δηλαδή, της Αργεντινής στο Μουντιάλ, δεν είναι το «βάλσαμο» για τις πληγές των νηστικών και δυστυχισμένων Αργεντίνων. `Η, πιο πολύ, μια νίκη της αδύνατης Σενεγάλης επί της δυνατής Γαλλίας δεν είναι καθόλου μια «ένεση δύναμης» και ένα «μήνυμα» προς τους αδύνατους λαούς, για να μπουν με τόλμη στον αγώνα κατά των δυνατών της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης πραγμάτων. Είναι, αντίθετα, το ποδόσφαιρο, ένα ακόμα δηλητηριώδες βέλος στη φαρέτρα των ισχυρών της Γης. Και το χρησιμοποιούν, είναι αλήθεια, με μεγάλη μαεστρία, για να κρατούν στη νάρκη και την αδράνεια τα εκατομμύρια των «φιλάθλων» όλου του πλανήτη και να διαιωνίζουν έτσι την κυριαρχία τους. Ξοδεύοντας απλόχερα, αλλά και σχεδιασμένα τα δισεκατομμύριά τους στο αλογοπάζαρο των «μεταγραφών», δημιουργούν κάποια «ινδάλματα», τύπου Ζιντάν, Φίγκο, Ρονάλντο ή Μπατιστούτα, και τα βάζουν να αλληλοκλοτσιούνται αφηνιασμένα μέσα στις σύγχρονες αρένες, ενώ εκείνοι, πίσω από τα παραβάν, τρίβουν τα χέρια τους και τους παροτρύνουν, υποσχόμενοι μεγάλα «πριμ» και αστραφτερές λιμουζίνες: Πολεμήστε γενναία, ηρωικοί κλοτσοσκούφηδες, και «υπέρ βωμών και εστιών» αγωνιστείτε. Θυσιάστε, αν χρειαστεί, ακόμα και την ίδια τη ζωή σας, «για την τιμή της πατρίδας» και «για το γόητρο του έθνους». Ορμάτε, πανάκριβα άλογα και χρυσοπληρωμένα κριάρια. Κλοτσάτε και κουτουλάτε, όσο πιο δυνατά μπορείτε, τη «στρογγυλή θεά». Υπνωτίστε με το αφιόνι της αποχαύνωσης μικρούς και μεγάλους ποδοσφαιρόφιλους και «φιλάθλους» γενικώς. Καθηλώστε, προπαντός τους νέους ανθρώπους, στον καναπέ της απραξίας και της αποστράτευσης, για να έχουμε και εμείς το κεφάλι μας ήσυχο. Να μην ξαναζήσουμε, ποτέ πια, Σιάτλ και Γένοβες και Γκέτεμποργκ, που μας χαλούν τον ύπνο και μας δυσκολεύουν στο θεάρεστο έργο μας, του «ειρηνοποιού» και του «εκπολιτιστή» της ανθρωπότητας.

Αλλά, θα το πούμε άλλη μια φορά, παραφράζοντας τους στίχους του ποιητή: «Πού θα πάτε, πού θα πάτε/ κλέφτες, άρπαγες, αγύρτες και αχόρταγοι ληστές». Αυτό «το βόιδι το μανό», που το κρατάτε τώρα υπνωτισμένο με το «μεθυστικό νέκταρ» του ποδοσφαιρικού θεάματος, θα ξυπνήσει κάποια μέρα, και τότε αλίμονο σ' εσάς και στο σάπιο σύστημά σας.