ΜΑΔΡΙΤΗ - ΣΕΒΙΛΛΗ - ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ.--

Τίποτα δεν εκινείτο στους δρόμους, μόνο οι διαδηλωτές, οι ομάδες περιφρούρησης, κάποιοι που προσπάθησαν, παρά τη γενική κινητοποίηση, να πάνε στις δουλιές τους και φυσικά η αστυνομία, αλλά και η εθνοφρουρά. Ο Ισπανός πρωθυπουργός έπνεε μένεα, καθώς η πρώτη μεγάλη εργατική κινητοποίηση από το 1994, κατά της μεταρρύθμισης στην εργασιακή νομοθεσία, που προωθεί η κυβέρνηση του Χοσέ Μαρία Αθνάρ, όχι μόνο ήταν επιτυχής, αλλά η επιτυχία αυτή πέρασε τα σύνορα της χώρας, ένεκα της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ που αρχίζει σήμερα.

«Ηρθε η ώρα να βρεθούμε στους δρόμους για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, ενάντια στις νέες μορφές εκμετάλλευσης και σκλαβιάς, για να σταματήσουμε την καταπίεση»... Η αφίσα και η πλατφόρμα της γενικής απεργίας είχε προαναγγελθεί από τις αρχές Ιούνη και είχε προετοιμαστεί κατάλληλα, ώστε να δώσει την καλύτερη απάντηση στα κυβερνητικά σχέδια περί περικοπής του επιδόματος ανεργίας στην περίπτωση που οι υποψήφιοι προς εργασία απορρίψουν συγκεκριμένες προσφορές απασχόλησης. Βάσει των κυβερνητικών θέσεων, στόχος των επίμαχων μεταρρυθμίσεων είναι η αύξηση των κινήτρων των ανέργων για την αναζήτηση απασχόλησης· το ποσοστό της ανεργίας στην Ισπανία αγγίζει το 11,3% και αποτελεί το υψηλότερο εντός της ΕΕ.

Σύμφωνα με τα δύο μεγαλύτερα συνδικάτα, το CGT και το CC.OO, η συμμετοχή στην απεργία ξεπέρασε το 80%, αν και η κυβέρνηση προσπάθησε να πείσει για το αντίθετο, χαρακτηρίζοντάς την «αδύναμη».

Ωστόσο, η πραγματικότητα διαψεύδει τον Ισπανό πρωθυπουργό. Ελάχιστες πτήσεις γίνανε από και προς τα αεροδρόμια της χώρας. Ακόμη και οι ιθύνοντες της ΕΕ που άρχισαν να καταφτάνουν δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα αεροδρόμια και η κυβέρνηση παρείχε για τη μεταφορά τους σε κάποιες περιπτώσεις τα στρατιωτικά αεροδρόμια. Οι μαζικές συγκοινωνίες είχαν περιοριστεί στο ελάχιστο. Η βιομηχανία είχε «παγώσει» κυριολεκτικά. Τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά. Οι δημόσιες υπηρεσίες είχαν αναρτημένη την ένδειξη «κλειστόν». Τα κρατικά, αλλά και ιδιωτικά, τηλεοπτικά κανάλια έπαιζαν καρτούν αλλά και σειρές από τη δεκαετία του '60. Οι εφημερίδες βγήκαν με ελάχιστες σελίδες, δηλαδή με όσες πρόλαβαν να τυπώσουν έως τα μεσάνυχτα, αλλά και αυτές παρέμειναν απούλητες καθώς τα κιόσκια ήταν κλειστά. Περισσότερες από 90 διαδηλώσεις έγιναν σε όλες τις πόλεις της χώρας με μεγαλύτερη αυτή που έγινε στη Σεβίλλη, όπου σύμφωνα με τους διοργανωτές, συμμετείχαν πάνω από 100.000 διαδηλωτές.

Είναι μάλλον κάτι παραπάνω από φανερό ότι οι Ισπανοί πολίτες, όχι μόνο έχουν κατανοήσει αλλά καταδικάζουν σε συντριπτικό βαθμό τις προωθούμενες μεταρρυθμίσεις, που συνιστούν επίθεση στα δικαιώματά τους.

Το κυριότερο για την επιτυχία της απεργίας, εκτός από την οργάνωσή της, ήταν η άμεση συμμετοχή των εργαζομένων στις διαδηλώσεις αλλά και στην περιφρούρησή της. Τουλάχιστον 31 εργαζόμενοι συνελήφθησαν, αλλά και κακοποιήθηκαν από τις αστυνομικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της περιφρούρησης της απεργίας από τα μεσάνυχτα της 20 Ιούνη. Οι περισσότερες συγκρούσεις σημειώθηκαν σε εργοστάσια, αλλά και σε πολυκαταστήματα, καθώς οι αστυνομικές δυνάμεις που κλήθηκαν από τον υπουργό Εσωτερικών ήταν πολύ ισχυρές. Κάποια πολυκαταστήματα αλλά και βιομηχανίες, ακόμη και εάν υπήρχαν απεργοσπάστες, δεν ήταν δυνατόν να λειτουργήσουν, καθώς οι απεργοί είχαν προβλέψει και από το βράδυ τα σφράγισαν με «σιλικόνη», είτε στις κλειδαριές είτε στα λουκέτα.