Ενα ποίημα ζητώ για τις γυναίκες που εργάζονται ταμίες στα σούπερ μάρκετ, που παραπονούνται για την πλάτη και τα πόδια τους, που συνέχεια πιάνονται, που όλος ο κόσμος περνάει από μπροστά τους και κόσμο δε βλέπουν, τυχαία καμιά φορά τον αγγίζουν, όταν δίνουν τα ρέστα. Που δεν καταλαβαίνουν πότε είναι μεσημέρι ή απόγευμα και δε γνωρίζουν σ' αυτή τη ζωή παρά μόνο μία ώρα, εκείνη που φεύγουν.

Ενα ποίημα ζητώ για τις γυναίκες που εργάζονται στις καφετέριες και πρέπει να είναι πάντα γελαστές, όχι μόνο γιατί ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, αλλά γιατί όποιος έχει τα λεφτά έχει πάντα δίκιο.

Ενα ποίημα ζητώ για τις γυναίκες που σηκώνουν το σταυρό της αναπηρίας του άντρα, των παιδιών, των συγγενών τους. Δε θα τις γνωρίσουμε ποτέ, γιατί είναι ταγμένες, πρέπει να δροσίζουν το βάσανο, να το φωτίζουν, να του δίνουν ζωή απ' τη ζωή τους.