Ο αρχαιολόγος Σαούλ Γουάιμπεργκ έγραψε στην αρχαία ιστορία του Cambridge (Κέμπριτζ) ότι τα σπίτια τους οι νεολιθικοί γεωργοκτηνοτρόφοι, μέχρι και το 5200 π.Χ. τα έχτιζαν με λάσπη και καλάμια. Δε χρησιμοποιούσαν, δηλαδή, πέτρες ούτε στα θεμέλιά τους. Με τον τρόπο αυτό ο Γουάιμπεργκ θεωρούσε πως το είδος των υλικών δομής ήταν θέμα επιλογής του «οικοδόμου». Με άλλα λόγια ο χτίστης αποφάσιζε με ποια υλικά θα έχτιζε το σπίτι του, γιατί έτσι του άρεσε ή γιατί αυτά τα έβρισκε πιο βολικά ή πιο ωραία!

Τα σπίτια, λοιπόν, των νεολιθικών γεωργοκτηνοτρόφων ήταν χτισμένα με υλικά που είχε σε αφθονία το περιβάλλον του οικισμού και έπαιρναν τη μορφή που υπαγόρευαν οι ανάγκες που έπρεπε να εξυπηρετήσει η λειτουργία τους. Κι αυτές οι ανάγκες ήταν η στέγαση, μικρές παραγωγικές δραστηριότητες και η υποστήριξη των κοινοτικών διαρθρώσεων. Θέλω να πω μ' αυτό, πως τα σπίτια των προϊστορικών δεν ήταν μεγάλα ή μικρά, σύνθετα ή απλά, γιατί έτσι το ήθελαν αυτοί που τα έχτιζαν. Στο μέγεθος και την εσωτερική τους οργάνωση αντανακλάται η ζωή της κοινότητας. Μελετώντας, δηλαδή, ένα προϊστορικό σπίτι κερδίζουμε πληροφορίες για την οργάνωση της προϊστορικής κοινωνίας. Ενα μικρό σπίτι, π.χ. χωρίς άλλους βοηθητικούς χώρους και με απλή εσωτερική διάρθρωση, ασφαλώς και θα στέγαζε μια μικρή οικογένεια με μικρές ανάγκες διατροφής, άρα αποθήκευσης και καθημερινής λάτρας. Το αντίθετο σημαίνει η παρουσία ενός μεγάλου σπιτιού. Και μια τέτοια εναλλαγή μικρών και μεγάλων σπιτιών ισορροπεί, όσο περνούν οι αιώνες. Ετσι, με την καθιέρωση της χρήσης των μετάλλων, φαίνεται πως η σύνθεση της οικογένειας αλλάζει, όπως αλλάζουν και οι δραστηριότητές της και τότε είναι που εμφανίζονται τα μεγάλα σπίτια, τα «Μέγαρα».

Στην αρχή τα σπίτια είναι μικρά, τετράγωνα, χωρίς εσωτερικές διαρθρώσεις, και αυτά δε θα πρέπει να στέγαζαν παραπάνω από μια ομάδα -οικογένεια των 4 ή 5 ανθρώπων. Υστερα τα σπίτια αποκτούν μεγάλες διαστάσεις και εσωτερικές διαρθρώσεις, είναι τα μεγαροειδή. Η πιο εξελιγμένη μορφή του προϊστορικού σπιτιού είναι αυτή του μεγάρου. Το μέγαρο αποτελείται από μια μικρή βεράντα που τη στηρίζουν δυο κολόνες, τον «πρόδομο», από ένα μεγάλο «δωμάτιο», το «δώμα», όπου βρίσκεται στη μέση η οικογενειακή εστία. Και τέλος το μέσα «δωμάτιο» που λέγεται «θάλαμος» και που το χρησιμοποιούσε η οικογένεια για τις δικές της στιγμές.