Μακριά από τον εαυτό μας και από το βλέμμα του άλλου. Μακριά από την όραση που μπορούσε να υποδεχτεί τη νύχτα, τη βροχή και τα άστρα.

Μακριά από τους παραμυθάδες, γιατί τώρα μόνο ψεύτες κυκλοφορούν, ξεδιάντροποι.

Μακριά από τα γήινα σημεία που άφησε πριν φύγει με τη θέλησή της από το μάταιο αυτόν κόσμο η αγαπημένη ποιήτρια Μαρίνα Τσβετάγεβα, η Μαρίνα που έγραφε για την ευγνωμοσύνη στο περιοδικό Καλή Προαίρεση το 1926: «Οταν δίνω σ' έναν άνθρωπο ψωμί, εγώ δίνω στον πεινασμένο, δηλαδή στο στομάχι, δηλαδή όχι σ' αυτόν. Η ψυχή του εδώ δεν έχει κανένα λόγο. Εγώ μπορώ να δώσω σε οποιονδήποτε και δεν είμαι εγώ που δίνω: Είναι ο οποιοσδήποτε. Το ψωμί μόνο του δίνεται. Και δε θέλω να πιστεύω ότι ο οποιοσδήποτε δίνοντας στο στομάχι μου θα απαιτούσε κάτι από την ψυχή μου. Το δίδειν δεν είναι δική μας ενέργεια, ούτε προσωπικότητά μας. Ούτε πάθος. Ούτε επιλογή. Κάτι που ανήκει σε όλους (το ψωμί), συνεπώς (εγώ δεν έχω) που έχει αφαιρεθεί από μένα, επιστρέφει (μέσω εσού) σ' εμένα (μέσω εσού σ' εσένα). Ψωμί σ' έναν φτωχό - αποκατάσταση δικαιωμάτων. Αν εμείς δίναμε σ' όποιον εμείς θέλαμε, θα ήμασταν οι τελευταίοι παλιάνθρωποι. Εμείς δίνουμε σ' αυτόν που θέλει. Η πείνα του (θέληση!) καλεί την πράξη μας (ψωμί). Δοσμένο και ξεχασμένο. Ληφθέν και ξεχασμένο. (...) Αυτός που παίρνει, αφού παίρνει, προφανώς δεν έχει, αυτός που δίνει, αφού δίνει, προφανώς έχει. Αυτή είναι η αντιπαράθεση του έχω και του δεν έχω, θα 'πρεπε να δίνουμε γονατιστοί, όπως ζητούν οι ζητιάνοι. (...) Ο φτωχός, όταν δίνει, λέει: "Συγχώρα με που είναι λίγο". (...) Το δώρο του φτωχού (από αίμα, το τελευταίο που έχει!) απρόσωπο. "Ο θεός δίνει". Το δώρο του πλούσιου (περίσσευμα, σχεδόν απορρίμματα) έχει όνομα, πατρώνυμο, επώνυμο, βαθμό, τίτλο, γένος, μέρα, ώρα, ημερομηνία. Και μνήμη. Η δεξιά έδωσε, αλλά θυμούνται και οι δύο. Ο φτωχός, αφού δώσει χέρι με χέρι, ξέχασε».

Μακριά από το άρρωστο τριαντάφυλλο του Ουίλιαμ Μπλέικ: «Ω τριαντάφυλλο, είσαι άρρωστο! / Το αόρατο σκουλήκι / στη νύχτα που πετά / μέσα στην άγρια θύελλα / την κλίνη σου έχει βρει / της κόκκινης χαράς / κι η μυστική του μαύρη αγάπη / ρουφά τη ζωή σου». Μακριά από τον Πικραμένο του Γιώργου Μάκρη: «Η σοφία του πικραμένου / είναι η πιο πλατιά λίμνη της γης / είναι η πιο κρύα βραδιά στην αυλή φυλακής / είναι το σοβαρό δάκτυλο ενός κυρίου / δείχνοντας έναν νεκρό / λέγοντας: "τον βλέπετε; ποτέ δε θα εκτιμήσετε / το βάθος της σιωπής του". / Πριν απ' αυτόν πεταλούδες πετούν, πρόβατα πίνουν / νερό χωρίς την ανάγκη κανενός άλογα πετούν τους / αναβάτες τους· / πριν απ' αυτόν βότσαλα γίνονται πεντόβολα παιδιά / ταξιδεύουν λίγο πιο πίσω τους οι κυρίες ζητούσαν / ένα μπουκάλι αιωνιότητα σφραγισμένο καλά. / Μεσολαβεί η σοφία του πικραμένου / είναι ένας απάνθρωπος χώρος / σπασμένη εποχή κακών στοιχειών καιρός. / Μονόφθαλμες γριές μασάνε πικροβότανα / κουτσοί βασανισμένοι γάτοι κατουράν στις πόρτες. / Ενας στρατιώτης ανταμώνει σφαλιστά παράθυρα / σκυλιά ουρλιάζουν στην ψυχή του».