Περιττό είναι, βέβαια, να θυμίσουμε στον προαναφερόμενο αρθρογράφο, πόσοι και πόσοι ματαιοπόνησαν, μέχρι σήμερα, προσπαθώντας να καταργήσουν την ταξική πάλη. Από τον εγχώριο, αείμνηστον πλέον, Λάσκαρη, μέχρι τα διάφορα φασιστικά και δικτατορικά καθεστώτα. Περιττό είναι, επίσης, να του θυμίσουμε, πόσοι και πόσοι ματαίως επιχείρησαν, πολλές δεκαετίες τώρα, να συκοφαντήσουν τη μαζική πάλη των λαών. Να σβήσουν από τη συνείδηση της εργατικής τάξης το αναφαίρετο δικαίωμά της, να καθορίζει τις τύχες της. Να «σβήσουν» τον επαναστατικό της ρόλο και καθήκον.

Αντί άλλης απάντησης, όχι στον αρθρογράφο, αλλά στους «εμπνευστές» του, τους... αφιερώνουμε το παρακάτω απόσπασμα από το «Σύνταγμα» του Ρήγα Φεραίου - «τρομοκράτη» της εποχής του... - το οποίο διατηρεί και θα διατηρεί αναλλοίωτη, στον αιώνα τον άπαντα, όλη τη μεγάλη του αξία: «Οταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του».