Οι 188 νεκροί εργάτες το 2001, οι πάνω από 3.000 νεκροί εργάτες τα τελευταία χρόνια, οι χιλιάδες ακόμα σακατεμένοι από ατυχήματα και επαγγελματικές ασθένειες, δείχνουν εφιαλτικό το τοπίο στους εργασιακούς χώρους. Ειδικά στις κατασκευές η κατάσταση είναι παντελώς ανεξέλεγκτη. Οι τελευταίοι νεκροί στο Ολυμπιακό Χωριό ξεχείλισαν το ποτήρι της οργής. Ζητήσαμε από τον αντιπρόεδρο του Πανελληνίου Συλλόγου Μηχανολόγων (ΠΣΔΜΗ) Μάκη Παπαδόπουλο μια πρώτη τοποθέτηση σχετικά με τα ζητήματα ελέγχου της ασφάλειας της εργασίας.

«Σε πολλές περιπτώσεις, σημείωσε, δεν πρέπει να μιλάμε για ατυχήματα, αλλά για εγκλήματα του κράτους και της εργοδοσίας. Η έξαρση των θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων στα κατασκευαστικά έργα, αποκαλύπτει σωρεία παραβιάσεων της υπάρχουσας νομοθεσίας σε σχέση με την προστασία των εργαζομένων από θερμική καταπόνηση, τα εργοταξιακά μηχανήματα, την κατάσταση των σκαλωσιών, τα ωράρια εργασίας κλπ. Αντανακλά τη γενικότερη επιδείνωση των συνθηκών εργασίας μέσα απ' την εντατικοποίηση των εργαζομένων και την υπερεκμετάλλευση των ξένων εργατών.

Το εργατικό κίνημα πρέπει να εστιάσει στο κύριο ζήτημα, στις σχέσεις παραγωγής που θυσιάζουν την ανθρώπινη ζωή στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Βασικές εκφράσεις αυτού του ζητήματος αποτελούν:

1. Ο υποτυπώδης κρατικός έλεγχος και η κυβερνητική κατεύθυνση για «συμφιλιωτικό ρόλο» του επιθεωρητή εργασίας μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.

2. Η εξάρτηση του Τεχνικού Ασφαλείας και του ιατρού Εργασίας απ' τον εργοδότη με βάση το σημερινό νομοθετικό πλαίσιο που τους καθιστά ευάλωτους στην εργοδοτική πίεση.

3. Η κυβερνητική πολιτική που παραδίδει την αντιμετώπιση του επαγγελματικού κινδύνου στις ιδιωτικές Εξωτερικές Υπηρεσίες Προστασίας και Πρόληψης (ΕΞΥΠΠ), επιδεινώνοντας την άσχημη κατάσταση.

Το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων, π.χ., την αποπομπή του παρανομούντα εργολάβου απ' τον εργασιακό χώρο. Η απαίτηση για αυστηρή εφαρμογή της νομοθεσίας πρέπει να δυναμώσει αλλά δεν αρκεί.

Οι ταξικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος απαιτούν ήδη την κατάργηση των ιδιωτικών ΕΞΥΠΠ και την ανάληψη του έργου αντιμετώπισης του επαγγελματικού κινδύνου αποκλειστικά από κρατικούς λειτουργούς. Αυτοί, μαζί με μια ουσιαστική κρατική επιθεώρηση και την πολύτιμη βοήθεια του εργατικού ελέγχου, μπορούν να αποτελέσουν τους πυλώνες μιας ελπιδοφόρας λύσης. Ουσιαστικά αποτελέσματα προς αυτή την κατεύθυνση θα έχουμε μόνο όταν οι εργαζόμενοι πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους και αμφισβητήσουν το εκμεταλλευτικό σύστημα που βλάπτει σοβαρά την υγεία, απομονώνοντας τις σειρήνες της ταξικής συνεργασίας».