Στις 31/5/1999 στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Μούντο» αποκαλύφθηκε μια ενδιαφέρουσα μυστική έκθεση του ΝΑΤΟ.

Στην έκθεση η συμμαχία καταγράφει ως σημαντική πλευρά για την επιτυχία του πολέμου που είχε τότε εξαπολύσει κατά της Γιουγκοσλαβίας, τον «εντοπισμό εκείνων των δημοσιογράφων κάθε χώρας που είναι ικανοί (...) να προσκληθούν σε συνάντηση όπου θα εκθέσουν τις ιδέες τους πάνω σε τρόπους του μηνύματός μας προς την κοινή γνώμη». Το «μήνυμα» που ήθελαν να περάσουν τότε, μέσω των... πρόθυμων δημοσιογράφων, δεν ήταν άλλο από το ότι ο βομβαρδισμός αμάχων ήταν «ανθρωπισμός»...

Δεν ξέρουμε αν μια τέτοια τακτική «προσέγγισης» ακολουθήθηκε από τις ΗΠΑ και στην Ελλάδα. Ξέρουμε, όμως, ότι η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα δε θα είχε δυσκολία, ειδικά μετά την 11η του Σεπτέμβρη, να εντοπίσει εκείνους τους - έτοιμους από καιρό - να λειτουργήσουν στο χώρο του Τύπου ως χειροκροτητές του φασιστικού δόγματος του Μπους, ότι «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».

Βέβαια στην Ελλάδα οι αντιστάσεις είναι ακόμα πολύ ισχυρές. Ετσι, πέραν των θλιβερών απολογητών των Αμερικανών υπάρχουν και εκείνοι που δε συμμορφώνονται στις υποδείξεις. Αυτός ήταν προφανώς ένας από τους λόγους που οδήγησαν τον «ανθύπατο» Μπερνς να προβεί σε κάτι πρωτοφανές: Σε δημόσια δήλωση - απειλή στην προσπάθεια να φιμώσει το χώρο του Τύπου που δε στρατεύτηκε με την αμερικανική αντιτρομοκρατική υστερία και τις πιέσεις που ασκήθηκαν στην Ελλάδα ευθύς μετά τη δολοφονία του Σόντερς.

«Νομίζω - έλεγε ο Μπερνς στις 27/7/2001 - ότι μερικές εφημερίδες εδώ έχουν ιδεολογικές αγκυλώσεις, ό,τι κι αν πεις. Ο "Ριζοσπάστης" - συνέχιζε - είναι μια τέτοια εφημερίδα, δε νομίζω ότι είπε ποτέ καλή κουβέντα για τις ΗΠΑ, αυτή είναι η φιλοσοφία τους». Ομως το στόχαστρο του Μπερνς ήταν ευρύτερο. «Υπάρχουν άλλες εφημερίδες - πρόσθεσε - όπως η "Ελευθεροτυπία", η οποία συχνά δημοσιεύει άρθρα, τα οποία βρίσκω ότι δεν είναι αντικειμενικά στο θέμα της τρομοκρατίας».

Δύσκολα θα βρει κανείς αντίστοιχη λογοκριτική επέμβαση που να συνέβη σε άλλη χώρα, ή περίοδο. Εκτός ίσως από τη στάση του διαδόχου του, του Μίλερ, ο οποίος παρέλαβε τη σκυτάλη από εκεί που την άφησε ο «ανθύπατος».

Ετσι, ο Μίλερ την παραμονή της έναρξης της επίθεσης κατά του Αφγανιστάν, έστειλε το δικό του «μήνυμα» προς τον Τύπο λόγω του έντονου αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα. «Πιστεύω - είπε ο Μίλερ στις 9/10/2001 - ότι (...) αυτό πρέπει να το αντιμετωπίσουμε μαζί» από κοινού δηλαδή η αμερικανική πρεσβεία με τα ΜΜΕ...

Φυσικά, πέρα, από τις «προειδοποιήσεις» είχαμε και τις ανοιχτές επεμβάσεις. Ολοι θυμούνται, για παράδειγμα, ότι τον περασμένο Νοέμβρη «βούιζε η πιάτσα» από τη φημολογία για ανοιχτή παρεμπόδιση των δημοσιογράφων να κάνουν τη δουλιά τους και τις έντονες «οχλήσεις» της Αμερικανικής Πρεσβείας προς εφημερίδες (όπως η «Καθημερινή» ή ο «Επενδυτής») που κρίθηκε ότι δε συντάχθηκαν όπως θα έπρεπε με την «Αστερόεσσα».

Ας πάμε, όμως, σε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα από εκείνους τους «πρόθυμους» να σύρουν το χορό του ιδιότυπου μακαρθισμού.

Πρόκειται για «γνώριμους» από παλιά. Ο κ. Σωμερίτης, για παράδειγμα, που την περίοδο του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία το μόνο «λάθος» του ΝΑΤΟ που αναγνώριζε ήταν ότι δεν είχε βομβαρδίσει μια ώρα αρχύτερα τη Σερβία (!), τώρα, με αφορμή την «αντιτρομοκρατική» επίθεση στο Αφγανιστάν κατηγορούσε τους «καλούς συναδέλφους» που έκαναν μνεία του βομβαρδισμού αμάχων ότι προκαλούσαν κίνδυνο «με απρόβλεπτες συνέπειες για την αντοχή της δυτικής κοινής γνώμης» («Βήμα» 21/10/2001)! Αφήστε την κοινή γνώμη της Δύσης να νομίζει ότι οι ΗΠΑ κυνηγούν τρομοκράτες και όχι ότι σκοτώνουν αμάχους, δηλαδή!

Επίλεκτο μέλος αυτής παρέας ο κ. Πρετεντέρης. Γνωστός κι αυτός από την εποχή που σε γλαφυρές για το ήθος του περιγραφές, χαρακτήριζε «δέκα καραγκιόζηδες και πενήντα σαλεμένους» («Βήμα», 11/11/1999) όσους διαδήλωναν εναντίον της ΝΑΤΟικής επιδρομής στη Γιουγκοσλαβία. Είναι το ίδιο άτομο που τώρα, με αφορμή την υπόθεση της «17Ν», στέλνει ραβασάκια για τις γνώσεις του στην «Αντιτρομοκρατική»: «Ξέρω - έγραφε στο «Βήμα» στις 14/7/2002- καμιά τριανταριά δημοσιογράφους και αρκετούς πολιτικούς και πανεπιστημιακούς που κάνουν και έκαναν δημόσια καριέρα αναμασώντας καθημερινά τις αρλούμπες που έγραφε καθημερινά η 17Ν στις προκηρύξεις της»!

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οτι αν περιμένετε να αρχίσουν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας με κουκούλες και να καταδίδουν ανθρώπους με αστοιχείωτες ρουφιανιές, αδίκως περιμένετε. Τα πράγματα, ακόμα και σε ό,τι αφορά στις σπιουνιές, έχουν πλέον «εκσυγχρονιστεί». Και γίνονται με όλους τους τύπους του «σαβουάρ βιβρ»...