Από πρώτη ματιά φαντάζει παράλογο: Ενώ η «17Ν» εξαρθρώνεται και διαλύεται, αυτός που επιχειρείται να βρεθεί με την «πλάτη στον τοίχο» είναι... η Αριστερά! Και τίποτα να μην ήξερε κάποιος για τους ενορχηστρωτές και τους στόχους του εγχώριου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», η απροκάλυπτη επίθεση κατά των αγώνων και των ιδανικών της Αριστεράς είναι αρκετή για να βάλει σε «δεύτερες σκέψεις» και να σημάνει συναγερμό.

Μπορεί η κυβέρνηση επίσημα να εμφανίζει την όλη υπόθεση ως ιστορία μιας συμμορίας του κοινού ποινικού δικαίου, αλλά την ίδια στιγμή από κάθε «σημείο» των ερευνών οι πάντες «δείχνουν»... προς την Αριστερά: Αυτή είναι η πηγή του κακού! Από τους κόλπους της ξεπήδησαν οι διεστραμμένοι «εγκέφαλοι» που καθοδήγησαν τους δολοφόνους της «17Ν»! Αίφνης ό,τι αριστερό και επαναστατικό ρίχνεται στην πυρά: Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Τσε, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, τα επαναστατικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, η Κούβα, η ένοπλη πάλη, ο Μάης του '68, η αντίσταση στη χούντα, η ηρωική ιστορία και δράση του ΚΚΕ... Οι πιο φωτεινές μορφές, οι πιο λαμπρές παραδόσεις, οι καλύτερες στιγμές του διεθνούς και ντόπιου επαναστατικού κινήματος παρουσιάζονται ως το πιο αποκρουστικό και σκοτεινό τμήμα της ιστορίας!

Φυσικά μόνο τυχαία δεν είναι όλα αυτά. Πρόκειται για μια σκληρή ιδεολογικού χαρακτήρα επίθεση, που θέλει να «ξεμπερδεύει» με τον ανυπότακτο ελληνικό λαό, αφαιρώντας του τα στηρίγματα και τα όπλα του, κυρίως την πίστη στη δύναμη των αγώνων του. Το μήνυμα που επιχειρείται να περάσει είναι ότι η απόρριψη, η αμφισβήτηση, η αντίσταση στο σύστημα είναι «παρεκκλίνουσες και μη αποδεκτές συμπεριφορές» - και μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και στο κοινό έγκλημα! Είναι αδιανόητη βέβαια κάθε σκέψη για οργανωμένη πάλη και ένοπλο αγώνα ενάντια στους μακελάρηδες των λαών. Η μόνη τρομοκρατία που είναι αποδεκτή είναι των βομβαρδισμών της «νέας τάξης» και η μόνη βία που καθαγιάζεται είναι η κρατική.

Ταυτόχρονα με την επίθεση και την κατασυκοφάντηση της Αριστεράς, επιχειρείται να πλασαριστούν και καταξιωθούν «νέες» αξίες που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της «νέας εποχής». Ετσι η «ασφάλεια», η «εθελούσια» εκχώρηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, η πίστη στις Αρχές (Αστυνομία, ΕΥΠ, CIA, Σκότλαντ Γιαρντ κ.ο.κ.) έρχονται να καλύψουν «το κενό». Οποιος δεν εμπιστεύεται τις διωκτικές αρχές, «έχει πρόβλημα», «είναι απροσάρμοστος» και πρέπει να αποβληθεί από το «υγιές κοινωνικό σώμα». Είναι αδιανόητο, σύμφωνα με το νέο κώδικα ηθικής που θέλουν να επιβάλουν, να αξιώνει κάποιος την τήρηση στοιχειωδών συνταγματικών δικαιωμάτων, πολύ περισσότερο να ασκεί κριτική «στους στυλοβάτες του συστήματος».

Δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις πως η ενορχηστρωμένη επίθεση ενάντια στην Αριστερά θα σταματήσει, επειδή τάχα ο Κ. Σημίτης αποδοκίμασε φραστικά και υποκριτικά το «στιγματισμό» της. Αντίθετα, θα συνεχιστεί και ενταθεί με ποικίλους τρόπους, ακριβώς γιατί η παραπέρα αποδυνάμωση και υποχώρηση της Αριστεράς είναι όρος για να ευοδωθούν τα σχέδιά τους: Τόσο για την απρόσκοπτη νεοφιλελεύθερη επέλαση, όσο και τη συνολικότερη αντιδραστική αναδίπλωση. Οι ιδέες της Αριστεράς έχουν βαθιές ρίζες στον ελληνικό λαό, πράγμα που θεωρείται «εμπόδιο» που πρέπει να παραμεριστεί. Φυσικά το ΚΚΕ είναι η ραχοκοκαλιά της Αριστεράς και αυτό θα σηκώσει το βάρος της επίθεσης.

Είναι ολοφάνερο ότι κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία με αφορμή την εξάρθρωση της «17Ν» να ξεκαθαρίσουν κάποιους «παλιούς λογαριασμούς». Σημαδεύουν κατ' ευθείαν τη ραχοκοκαλιά της αμφισβήτησης και της αντίστασης ενάντια στη «νέα τάξη», ενάντια σε όποιον δε σκύβει το κεφάλι. Θα ήταν αφέλεια να παραγνωριστεί ότι οι ΗΠΑ επανειλημμένα έχουν ζητήσει από την κυβέρνηση να «ξεμπερδεύει» με τον αντιαμερικανισμό. Στο τέλος της «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» θα πρέπει να έχει δημιουργηθεί ένα «νέο τοπίο» στη χώρα μας που θα ταιριάζει σε μια επαρχία της «αυτοκρατορίας των ΗΠΑ». Ηδη η εξάρθρωση της «17Ν» έχει συνδεθεί με το «τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου» και την είσοδο σε μια «νέα εποχή»...

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι από τις πρώτες σχεδόν μέρες των επιχειρήσεων ενάντια στη «17Ν» άρχισαν να προβάλλονται απόψεις για... «αποκατάσταση του αριστερού λόγου», ο οποίος βέβαια δε θα ξεφεύγει από τα πλαίσια που ορίζει το σύστημα και βέβαια δε θα στρέφεται κατά των «ιερών και οσίων» του (ατομική ιδιοκτησία, κεφάλαιο).

Η κλιμακούμενη επίθεση κατασυκοφάντησης και «στιγματισμού» της Αριστεράς, που έχει στόχο την ανατροπή του συστήματος και το σοσιαλισμό, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την «αντικατάστασή» της από μία αριστερά - κολαούζο του καπιταλισμού. Τελικά, στόχος του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» μάλλον δεν είναι - μόνο ή κυρίως - η εξάρθρωση της «17Ν»...