Λιποθύμησε χτες η πόλη πυρπολούμενη επί ώρες στους 40 βαθμούς Κελσίου και λίγο έλειψε να τη χάσουμε. Εκεί, κατά τις 12 το μεσημέρι, άρχισε να λούζεται στον ιδρώτα, να πνίγεται και να δυσφορεί. Με μια βεντάλια προσπαθούσε να δροσιστεί λίγο, αλλά μάταια. Εβαλε κι ένα μικρό ανεμιστήρα να γυρίζει, αλλά ούτε αυτός τη βοηθούσε. Απελπισμένη, λοιπόν, έσπευσε και άνοιξε τα παράθυρα του σπιτιού της, μπας και μπει από κει λίγη δροσιά. Ούτε φύλλο, όμως, δεν κουνιόταν έξω, ή, μάλλον, ούτε φύλλο δεν υπήρχε γύρω για να κουνηθεί. Καυτή άσφαλτος παντού και γκρίζα πανύψηλα κτίρια. Ελεύθεροι χώροι και πράσινο πουθενά. Ο,τι θα μπορούσε να αποτελεί ανάσα για την πόλη, είχε ξεπουληθεί προ πολλού στους μεγαλοεργολάβους και είχε τσιμεντοποιηθεί. Ενα βαρύτατο έγκλημα είχε διαπραχθεί κατά συναυτουργία από τις κυβερνήσεις και το κεφάλαιο. «Θεέ μου, πού ζω;», αναρωτήθηκε αλαφιασμένη η θερμόπληκτη πόλη. Και σφάλισε αμέσως ρολά και τζάμια, για να μην πάει μια ώρα αρχύτερα από την απελπισία που την έπιασε, βλέποντας το φριχτό τοπίο μπροστά της.

Η δυσφορία τώρα άρχισε να επιτείνεται. Ενας κόμπος της έπνιγε το λαιμό και της ερχόταν να σκάσει. Ξέσφιξε τότε αμέσως τα κουμπιά της μπλούζας της, αλλά δεν κέρδισε τίποτε. Βλέπετε, κουμπιά ενός κλιματιστικού που θα μπορούσε - αν είχε - να σκορπίσει δροσιά. Και τότε ακριβώς η άτυχη πόλη συνειδητοποίησε ποιο είναι το «κουμπί», για να περνάς καλά με ζέστη ή κρύο σ' αυτό το άνισο και άδικο σύστημα. Να ανήκεις, μωρέ, στους λίγους που έχουν βίλες, πισίνες, κατάφυτους κήπους και χρήμα με ουρά και όχι στους πολλούς, τους είλωτες. Που τους στοίβαξαν σε διαμερίσματα ποντικοφωλιές ή σε αυθαίρετα χαμόσπιτα, που τους ξεθεώνουν στη δουλιά οι αφέντες για ένα κομμάτι ψωμί και τους κουρσεύουν καθημερινά τα όνειρά τους.

Η δύσπνοιά της τώρα είχε κορυφωθεί. Καταλάβαινε πως την είχε πολύ άσχημα και αστραπιαία σκέφτηκε να τηλεφωνήσει σε κάποιον γνωστό της να ζητήσει βοήθεια. Σε ποιον, όμως; Μήπως είχε και κανένα γνωστό; Χρόνια τώρα, τριγύριζε ανάμεσα σε τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους και ήταν μόνη, τόσο μόνη! Δίπλα η μια πολυκατοικία στην άλλη - ίδιες σαρδέλες σε κουτί - αλλά οι ψυχές των ανθρώπων που τις κατοικούσαν μίλια μακριά η μία από την άλλη...