Περίσσεψαν τις τελευταίες μέρες τα λόγια για τη «δημοκρατία» στη χώρα μας, για τους κινδύνους που διατρέχει, για τη θωράκισή της, μετά τις «επιτυχίες» της κυβέρνησης και του αστυνομικού μηχανισμού στην υπόθεση της «17 Νοέμβρη». «Σήμερα η δημοκρατία μας, πιο ισχυρή από ποτέ, απαντά σε αυτή τη βίαιη πρόκληση, χωρίς να καταφύγει στη βία και την καταστολή», δήλωσε πριν λίγες μέρες ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης. Στην πραγματικότητα, ζούμε την εποχή της μεγαλύτερης επιχείρησης που γνώρισε η ανθρωπότητα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με στόχο τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα σε διεθνές επίπεδο.

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, εκτός των άλλων, το δόγμα Μπους: «Οποιος δεν είναι μαζί μας, είναι με τους τρομοκράτες», μεταφράστηκε σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Οι «τρομονόμοι» και οι «τρομοσυμφωνίες» έγιναν τα ευαγγέλια της Νέας Τάξης. Στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας επιχειρείται η νομιμοποίηση μιας ιδιότυπης «αντιτρομοκρατικής δικτατορίας». Η δημοκρατία παίρνει το πιο σκληρό ταξικό προσωπείο της.

Ο πρωθυπουργικός ισχυρισμός ηχεί τουλάχιστον ειρωνικά στα αυτιά των εργαζομένων, όταν την ίδια στιγμή οι ναυτεργάτες είναι ντυμένοι στο «χακί» της πολιτικής τους επιστράτευσης. Οταν τα «μαθητοδικεία» και τα «αγροτοδικεία» δεν έχουν ακόμη τελειώσει τις δίκες μαθητών και αγροτών που πήραν μέρος στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Και αν αυτά δεν αρκούν, υπάρχουν και τα «αποτυπώματα» της «δημοκρατίας» του κ. Σημίτη στα σώματα των απεργών στο λιμάνι Πειραιά.

Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, για ευνόητους λόγους, επιχειρούν τώρα, να χρησιμοποιήσουν την υπόθεση της «17 Νοέμβρη» ως μέσο νομιμοποίησης του αυταρχισμού απέναντι στους εργαζόμενους, στους «απείθαρχους» και τους «ενοχλητικούς». Βεβαίως, ο μείζων κίνδυνος κατά των δημοκρατικών ελευθεριών βρίσκεται στην εφαρμογή των «τρομονόμων». Οχι μόνο γιατί περιστέλλουν (ή καταργούν) τα δικαιώματα των κατηγορουμένων για τρομοκρατική δράση, αλλά κυρίως γιατί παραμένει εξαιρετικά ασαφές το πεδίο της εφαρμογής τους.

Το τελευταίο διάστημα, οι κυβερνητικοί παράγοντες (και όχι μόνο αυτοί) επικαλούνται τις «ευεργετικές» συνέπειες του «τρομονόμου» στην εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη». Αλλά αποσιωπούν το γεγονός ότι με τον ορισμό της τρομοκρατίας που υιοθετήθηκε από τις κυβερνήσεις όλων των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δημιουργείται μια «γκρίζα ζώνη» μεταξύ τρομοκρατίας και μαζικών κινημάτων αντίστασης και ανατροπής, που δίνει τη δυνατότητα να στραφούν οι κάθε είδους «τρομονόμοι» εναντίον εκείνων που δεν είναι ούτε με τον κ. Μπους, ούτε με τον κ. Σημίτη και τη «δημοκρατία» τους.