Την έκθεση «Λίλα Ντε Νόμπιλι - Γιάννης Τσαρούχης: Μια συνάντηση», συνδιοργανώνουν το Μουσείο Μπενάκη και το Ιδρυμα Γιάννη Τσαρούχη και παρουσιάζουν στους χώρους του Μουσείου έως τα τέλη Αυγούστου. Η έκθεση, ελάχιστος φόρος τιμής στη μεγάλη σκηνογράφο, ζωγράφο και ενδυματολόγο, η οποία πέθανε πρόσφατα, αποτελεί μια πρώτη «συνάντηση» του ελληνικού κοινού με το άγνωστο στην Ελλάδα έργο της. Ενα έργο, που έχει υμνηθεί διεθνώς και σημάδεψε την αισθητική της σκηνογραφίας στη μεταπολεμική Ευρώπη.

Στην έκθεση έχουν συγκεντρωθεί, τόσο από το Ιδρυμα Γιάννη Τσαρούχη, όσο και από ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, περισσότερα από 200 έργα της Λίλα Ντε Νόμπιλι, δείγματα της δουλιάς της στο θέατρο, στην όπερα και τον κινηματογράφο (μακέτες σκηνικών, σπουδές κοστουμιών κ.ά.), καθώς και της ζωγραφικής της δεξιοτεχνίας (εικονογραφήσεις βιβλίων, εντυπώσεις από την Ιταλία κ.ά.). Παράλληλα, παρουσιάζονται γύρω στα 40 έργα του Γιάννη Τσαρούχη, τα οποία αναδεικνύουν την καλλιτεχνική συγγένεια και τους κοινούς προβληματισμούς των δύο δημιουργών.

Η Λίλα Ντε Νόμπιλι (3/9/1916 - 19/2/2002) γεννήθηκε στο Λουγκάνο από πατέρα Ιταλό και μητέρα ουγγρικής καταγωγής. Σπούδασε στη Ρώμη και το Παρίσι και από το 1947 αφιερώθηκε στις παραστατικές τέχνες (θέατρο, όπερα, χορός, κινηματογράφος κ.ά.), σχεδιάζοντας σκηνικά και κοστούμια, που έφεραν την προσωπική της σφραγίδα και ενέπνεαν μια ξεχωριστή, ποιητική μαγεία. Καμιά φωτογραφία δεν μπορεί να μεταφέρει τη χημεία που συντελείτο πάνω στη σκηνή, καλύτερα από τη μαρτυρία του αρχιμουσικού Carlo Maria Giulini, ο οποίος τον Μάη του 1955 διηύθυνε στη Σκάλα του Μιλάνου την «Τραβιάτα» με τη Μαρία Κάλλας, σε σκηνοθεσία του Λ. Βισκόντι: «Οταν άνοιξε η αυλαία, ένιωσα συγκλονισμένος από την ομορφιά που απλωνόταν μπροστά στα μάτια μου. Το πιο εκπληκτικό, το πιο υπέροχο σκηνικό που αντίκρισα ποτέ. Κάθε λεπτομέρειά του μ' έκανε να αισθάνομαι ότι εισχωρούσα μ' όλες μου τις αισθήσεις σ' έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο απίστευτα ζωντανό. Η ψευδαίσθηση της τέχνης διαλυόταν. Είχα την ίδια αίσθηση κάθε φορά που διηύθυνα το έργο, περισσότερες από είκοσι φορές στις δύο σεζόν».

Μετά το 1973 η Λίλα Ντε Νόμπιλι εγκατέλειψε για πάντα τη σκηνογραφία, για να επιστρέψει στη ζωγραφική. Επέλεξε, μέσα σε ένα περιβάλλον διασημοτήτων, την απόλυτη διακριτικότητα τόσο στην προσωπική της ζωή όσο και στην τέχνη της, παραμένοντας σύμβολο υψηλής καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Η μακρόχρονη θητεία της στο θέατρο αριθμεί μυθικές παραστάσεις στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης (Σκάλα του Μιλάνου και Σπολέτο στην Ιταλία, Εθνική Οπερα του Παρισιού, Κόβεν Γκάρντεν στην Αγγλία κ.ά.) και συνεργασίες με ιερά τέρατα του θεάματος όπως τους σκηνοθέτες: Βισκόντι, Τζεφιρέλι, Π. Χολ, Τ. Ρίτσαρντσον, το σκηνοθέτη και μουσικό Τζιάν Κάρλο Μενότι, τον χορογράφο Φρ. Ασχτον, την πρίμα μπαλαρίνα Μ. Φοντέιν, την υψίφωνο Μ. Κάλλας, την τραγουδίστρια Εντίθ Πιαφ και πολλούς ηθοποιούς.

Ηταν στη Σκάλα του Μιλάνου, που ο Γιάννης Τσαρούχης πρωτοσυνάντησε τη Λίλα Ντε Νόμπιλι και συγκλονίστηκε από την ποιότητα της δουλιάς της και το ήθος της. Η συνάντησή τους αυτή απόκτησε το βαθύτερό της νόημα στα χρόνια 1967-1975, όταν ο Τσαρούχης είχε αυτοεξοριστεί στη Γαλλία και εξελίχτηκε σε στενή και ειλικρινή φιλία, που κράτησε μέχρι το θάνατό τους.

Εχει μεγάλο ενδιαφέρον η άποψη της Λίλα ντε Νόμπιλι για τον Γιάννη Τσαρούχη και αντιστρόφως, όπως προκύπτει από τη μεταξύ τους αλληλογραφία και από κείμενα που δημοσιεύονται στον καλαίσθητο και περιεκτικό κατάλογο ο οποίος συνοδεύει την έκθεση:

«Αν με ρωτούσαν σε μια απ' αυτές τις έρευνες που είναι της μόδας σήμερα» έγραφε η Λίλα Ντε Νόμπιλι, «ποια είναι η πιο σημαντική συνάντηση της ζωής μου θα απαντούσα χωρίς δισταγμό: ο Τσαρούχης. Είχα την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους με πολύ ταλέντο, μεγάλους δημιουργούς, όπως και μεγάλους θεωρητικούς, αλλά κανείς τους δε μοιάζει με τον Τσαρούχη. Ο Τσαρούχης που γνωρίσαμε στο Παρίσι τα χρόνια της αυτοεξορίας του υπήρξε ένα άτομο-πρότυπο για πολλούς Ελληνες, καθώς επίσης για πολλούς νέους Γάλλους σε ρήξη με την οικογένειά τους και την κοινωνία... όσο για τους πίνακές του και τα σχέδια του, μιλούν από μόνα τους».

«Στην Αγία Λίλα δώσε τη φωτογραφία που της εσωκλείω, μαζί με τον αιώνιο θαυμασμό μου και τη χωρίς κηλίδες φιλία μου. Είναι από τα λίγα πρόσωπα αυτού του πρόστυχου κόσμου που με κάνουν να αισθάνομαι υπερήφανος που είμαι άνθρωπος», απαντά τρυφερά ο Γ. Τσαρούχης, σε μια επιστολή του προς κοινή τους φίλη.