Στη σημερινή εποχή αυτό που καλλιεργείται, ως υποκατάστατο αρχών και αξιών, είναι ο αφορισμός: Ο καθένας για τον εαυτό του, ή στη χυδαιότερη απλοελληνική: «Ο καθένας για πάρτη του».

Καλλιεργείται δηλαδή, συστηματικά και ύπουλα, ότι ο καθένας λειτουργεί, ή πρέπει να λειτουργεί, ως μονάδα και όχι ως μέλος ενός κοινωνικού συνόλου, που διαφοροποιείται στις επιμέρους ομάδες ταξικών συμφερόντων, και πολιτικών, φιλοσοφικών, θρησκευτικών αντιλήψεων και επιλογών.

Αλλά και πάλι χρησιμοποιείται το γνωστό παραμύθι ότι ο καθένας, δηλαδή, μπορεί να γίνει... Ροκφέλερ.

Καθώς βγαίνει, όμως, ο νέος βλέπει μια καρφίτσα. Σκύβει, τη μαζεύει με... ευλάβεια και την καρφιτσώνει στο πέτο του. Το αφεντικό που βλέπει από το παράθυρο αναφωνεί:

-- Κρατείστε τον. Αυτός είναι για μένα, και τον προσλαμβάνει αμέσως. Και σε μικρό διάστημα, όπως λένε τα πλάνα παραμύθια, ο φτωχός, αλλά τόσο οικονόμος νέος, έγινε χαλίφης στη θέση του χαλίφη και μπορεί να παντρεύτηκε και τη μοναχοκόρη και το πακέτο των μετοχών...