Ο κ. Ανδριανόπουλος είναι γνωστός για την προσήλωσή του στις αρχές του νεοφιλελευθερισμού, ένθερμος υπερασπιστής της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, πολλές φορές σοκάρει με την κυνικότητα και την ωμότητα των θέσεων που υιοθετεί προκειμένου να αντεπεξέλθει στο ρόλο του. Ως εκ τούτου δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να διεκδικήσει τον τίτλο του αντικειμενικού και αμερόληπτου πολιτικού αναλυτή. Προσφάτως, εκτός της αντικειμενικότητας και της αμεροληψίας, απώλεσε - αν διέθετε ποτέ - την ψυχραιμία και τη σοβαρότητά του. Μέσα σε ένα αντικομμουνιστικό ντελίριο, πάνω στο παραλήρημά του, είδε την περιφορά του επιταφίου της Αριστεράς και εκλαμβάνοντάς την ως πραγματικότητα έσπευσε να ψάλει τη νεκρώσιμη ακολουθία.

Πέρασε, φαίνεται, τη δική του θέληση ως θέληση των πολλών, ως αντικειμενική πραγματικότητα. Λυπούμαστε που του χαλάμε το όνειρο αλλά τον πληροφορούμε πως καθόλου έτσι δεν είναι τα πράγματα. Η γέννηση, η παραμονή επί δεκαετίες στο πολιτικό προσκήνιο της Αριστεράς, και πιο συγκεκριμένα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, μια και αυτού η ύπαρξη είναι που τον ενοχλεί, δεν αποτελεί βεβαίως ιστορική παραδοξότητα και ιδιοτροπία. Η γέννηση του ΚΚΕ ήταν αναγκαιότητα ιστορική. Κι αν κάποιος αναζητά εξηγήσεις γιατί το ΚΚΕ πορεύτηκε μέσα στο χρόνο και εξακολουθεί να υπάρχει και μάλιστα ισχυρό, όπως και ο ίδιος παραδέχεται, δεν έχει παρά να δει ποιον εκφράζει το ΚΚΕ, με ποιον συνδέεται, ποιου τα συμφέροντα εκπροσωπεί. Υπάρχει και εκφράζει την εργατική τάξη, αυτήν την τάξη στη στυγνή εκμετάλλευση της οποίας, στο αίμα και στον ιδρώτα της οφείλουν την ύπαρξή τους οι κ. Ανδριανόπουλοι και το σύστημα το οποίο εκπροσωπούν και υπηρετούν. Κι όσο υπάρχει αυτή η τάξη, θα υπάρχει και Κομμουνιστικό Κόμμα.

Η προσφορά του ΚΚΕ και των αγωνιστών που κατά καιρούς συσπειρώθηκαν και συσπειρώνονται μαζί του στον τόπο είναι γνωστή, τεράστια, αναμφισβήτητη και η προσπάθεια να αναφερθεί σε λίγες μόνο γραμμές δεν έχει και πολλά να προσφέρει, απεναντίας πιθανά θα την υποτιμούσε. Αμφισβητώντας την ο κ. Ανδριανόπουλος απλά αποδεικνύει το ποιόν και την ευτέλειά του. Οι διώξεις και τα μύρια όσα υπέστησαν από τους πολιτικούς προγόνους του οι κομμουνιστές και χιλιάδες άλλοι αγωνιστές δεν οφείλονται, βέβαια, όπως πολύ θα ήθελε να μας πείσει ο κ. Ανδριανόπουλος, σε κάποιες λάθος, ακατανόητες επιλογές των τότε ομοϊδεατών του. Ηταν, στον καιρό τους, πολιτική επιλογή, απόλυτα συνειδητή. Οπως τέτοια παραμένει η προσπάθεια να χτυπηθεί σήμερα το ΚΚΕ, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, με διαφορετικά μέσα και μεθόδους. Και τότε και τώρα αποτελούσε και αποτελεί κίνδυνο και ως τέτοιο αντιμετωπίστηκε και αντιμετωπίζεται.

Διαβάζοντας κανείς τα πονήματα των αστών πολιτικών, όπως αυτό του Α. Ανδριανόπουλου, βεβαιώνεται πως το ΚΚΕ και τα μεγάλα που πρεσβεύει όχι μόνο δεν αποτελούν μια τελειωμένη υπόθεση, αλλά, αντιθέτως, είναι τόσο ισχυρά ώστε να φοβίζουν την αστική τάξη και τους εκπροσώπους της. Να τους φοβίζουν τόσο ώστε ορισμένοι απ' αυτούς να διακυβεύουν τη σοβαρότητά τους προκειμένου να πείσουν για το αντίθετο. Ας μην ξοδεύουν άδικα μελάνι και φαιά ουσία. Η επιθυμία τους δεν μπορεί να αλλοιώσει ή να διαγράψει τις νομοτέλειες που διέπουν την κοινωνική εξέλιξη.