ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ - ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--

Απ' το Ρίο του 1992 μέχρι το Γιοχάνεσμπουργκ του 2002 δεν έχει αλλάξει τίποτε, όσον αφορά τη στάση και τη νοοτροπία κυβερνητικών αξιωματούχων χωρών σε κάθε γωνιά του πλανήτη... Οι υποσχέσεις που δόθηκαν πριν μία δεκαετία έμειναν στα χαρτιά. Το ίδιο συνέβη και με τους στόχους και τα χρονοδιαγράμματα περί προστασίας του περιβάλλοντος και μείωσης της φτώχειας, που ξέμειναν στις σκονισμένες αποθήκες κυβερνητικών γραφειοκρατών...

Δε θα ήταν υπερβολή, εάν κάποιος σχολίαζε πως οι διεθνείς διασκέψεις του παρελθόντος αλλά και αυτή ακόμη, η διεθνής διάσκεψη του ΟΗΕ για τη Γη, που αναμένεται να ξεκινήσει την ερχόμενη Δευτέρα στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής, μοιάζουν περισσότερο με κοσμικές εκδηλώσεις ηγετών και άλλων κυβερνητικών αξιωματούχων, παρά με σοβαρές προσπάθειες συζήτησης, ανάλυσης και επίλυσης των κρίσιμων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο πλανήτης: όχι μόνον - όπως επιχειρούν ορισμένοι υστερόβουλα να προβάλουν... - ως σύνολο χλωρίδας και πανίδας, αλλά και ως πεδίο δράσης όλων των φορέων του ιμπεριαλισμού με συνέπειες, μεταξύ άλλων, τη μεγέθυνση των ταξικών διαφορών, της ανισότητας, της μεγιστοποίησης του χάσματος μεταξύ φτωχών και πλούσιων...

Ο τραγέλαφος της διεθνούς συνάντησης δεκάδων ηγετών στο -ασφυκτιόν, σήμερα, από εντατικά αστυνομικά μέτρα- Γιοχάνεσμπουργκ αναμένεται, δυστυχώς, να παιχτεί και πάλι... Οπως τότε στο Ρίο ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος έβαζε τρικλοποδιές σε διεθνείς συμφωνίες, π.χ. για την προστασία της βιοποικιλότητας, έτσι και σήμερα ο δεδηλωμένα απών Τζορτζ Μπους ο νεότερος θα διακηρύξει το «σεβασμό» του στο περιβάλλον, διατυμπανίζοντας τοις πάσι πως... καίτοι κρίσιμη η κατάσταση, δε διατίθεται να θυσιάσει σημαντικά κονδύλια, γιατί προέχουν... τα «εθνικά συμφέροντα» και η προστασία των ΗΠΑ απ' τη «διεθνή τρομοκρατία».

Υπό αυτό το «κλίμα», θα υπάρξουν και κάποιοι που θα χύσουν κροκοδείλια δάκρυα για τις κλιματολογικές αλλαγές του πλανήτη, για την καταστροφή του περιβάλλοντος, για την αύξηση του αριθμού των εκατομμυρίων παιδιών που πεθαίνουν προτού κλείσουν τα πέντε τους χρόνια... Που θα μνημονεύσουν αμείλικτα στατιστικά στοιχεία που αναφέρουν (όπως μας πληροφορεί η Τσάρλοτ Ντένι απ' τη βρετανική εφημερίδα ΓΚΑΡΝΤΙΑΝ) πως καλύτερα να είσαι αγελάδα στην Ευρώπη (το ημερήσιο κόστος διατροφής της ανέρχεται σε 2,8 δολάρια) παρά άνθρωπος στη Σιέρα Λεόνε ή σε μία απ' τις δεκάδες χώρες της Αφρικής και της Ασίας, όπου κάπου 2,28 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερα από δύο δολάρια τη μέρα!

Θα μας πουν ξανά πως 25.000.000 Αμερικανοί ξοδεύουν ετησίως τόσα όσα 2.000.000.000 άνθρωποι σε αναπτυσσόμενες χώρες. `Η πως το εισόδημα των ανθρώπων που ζουν στην πλουσιότερη χώρα του πλανήτη, την Ελβετία, είναι 80 φορές υψηλότερο από το «ανάλογο» στις φτωχότερες γωνιές του πλανήτη σε νότια Ασία και Λατινική Αμερική...

Θα μας επαναλάβουν πως παρότι κάνουν ό,τι μπορούν («κλείνοντας» ταυτόχρονα «το μάτι» στις πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρίες, όπως η ΕΞΟΝ - ΜΟΜΠΙΛ και ΣΕΛ, που δρουν ασύδοτα τρομοκρατώντας, σφαγιάζοντας και εξαχρειώνοντας εκατομμύρια ανθρώπων π.χ. σε Νιγηρία και Ινδονησία) δε δύνανται να υλοποιήσουν το στόχο για τη μείωση της φτώχειας στον πλανήτη κατά το ήμισυ έως το 2015 και πως τελικά, για να πραγματοποιηθεί η ευχή της εξαφάνισης της πείνας απ' τη Γη θα πρέπει να περάσουν «130 χρόνια και κάτι μήνες».

Ως εκ τούτου, η επικείμενη διεθνής διάσκεψη στο Γιοχάνεσμπουργκ δε θα έχει άξονα τη-δικαιολογημένη- αγωνία για το μέλλον του πλανήτη και της ανθρωπότητας, αλλά την υποκρισία. Την υποκρισία όσων κερδοσκοπούν και εγκληματούν ανελέητα σε βάρος μας, μέχρι οι λαοί να ματαιώσουν, με τον αγώνα τους, τα σχέδιά τους...