Για να καταλάβετε, όμως, τη δύναμη των «καταναλωτών», θα σας αναφέρουμε ένα ακόμη παράδειγμα. Το περισσότερο πλατιάς κατανάλωσης προϊόν σε όλο τον πλανήτη βρίσκεται σε διαρκή διατίμηση. Η πραγματική τιμή του, είτε μένει σταθερή - ορισμένες φορές μειώνεται κιόλας - είτε αυξάνεται ελάχιστα και, πάντως, αρκετά πιο κάτω από τον ρυθμό αύξησης των τιμών στα άλλα προϊόντα.

Μιλάμε για το «προϊόν» της όπου Γης εργατικής τάξης, την εργατική δύναμη. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες και γενικότερα η ολιγαρχία του πλούτου - οι «καταναλωτές», δηλαδή, της εργατικής δύναμης - κρατάνε την τιμή του «προϊόντος» σε μόνιμη διατίμηση, παρά τους σχετικούς αγώνες των εργαζομένων, τις απεργίες κλπ.

Μα και το φαινόμενο αυτό στο νόμο της προσφοράς και ζήτησης εντάσσεται, θα μας πουν οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς. Για παράδειγμα, η τιμή της εργατικής δύναμης επηρεάζεται από την αύξηση της προσφοράς (είσοδος γυναικών στην «αγορά εργασίας», μεταναστών, νέων κλπ.) ή από τη μείωση της ζήτησης (ένταση βαθμού εκμετάλλευσης όσων εργάζονται και μείωση ή και «πάγωμα» προσλήψεων, μαζικές απολύσεις κλπ.). Ας μας επιτρέψουν, να σημειώσουμε ότι η εξήγηση είναι περισσότερο κι από επιδερμική. Η δύναμη των μεγαλοβιομηχάνων «καταναλωτών» βρίσκεται στο γεγονός πως έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής. Με άλλα λόγια, επειδή κατέχουν την εξουσία.