Τα στοιχεία του καινούριου ποιητικού έργου της Λέτας Κουτσοχέρα, έχουν τη σφραγίδα της «ευφυίας των κρίνων»: «Σεμνό μεθύσι/ Αγωνία χρωμάτων/ εγκαρτέρηση, η ποίηση» περιέχεται στο βιβλίο της και «Μνήμη χρόνου ατελεύτητου». Μια «αβασίλευτη μνήμη,/ στερεώνει τη σεμνότητα γενεών,/ εναποθέτει κλωνάρι δάφνης, πάνω σε λείψανα ηρώων» και κάνει τον αναγνώστη να βιώσει τη διαχρονικότητα της Ιστορίας, τόσο ουσιαστικά, όσο μόνον με την αληθινή ποίηση μπορεί να συμβεί. Υπάρχουν στίχοι φορτισμένοι με το πνεύμα της ελληνικότητας, με τη φωνή της Ελλάδας του μύθου ν' ακούγεται υποβλητική: «Η μακρά μου ιστορία/ κλαυσίγελος μέγας». `Η: «Εδώ ο θάνατος/ τραγική μου σοφία». Μια σοφία μέσα από το απρόβλεπτο της ζωής: «Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε χτυπήσει/ ο έρωτας κι ο θάνατος».

Ολα μελετημένα με την ευφυία του σύμπαντος που υπάρχει μέσα στη λεπτομέρεια των πραγμάτων, όσο και στο αίμα του ανθρώπου, εφόσον βέβαια η εσωτερική του οντότητα δεν έχει διαστραφεί.

«Αστράφτει το αίμα./ Από ψηλά,/ λάμπει πάνω στο χώμα./

Το χώμα,/ που μας γεννάει,/ που μας θρέφει,/ που μας πεθαίνει.

Αρτηρία μία,/ που καλπάζει στο σύμπαν/ που βαθιά της

ρέει/ και τραγουδάει ο χρόνος/ η νοσταλγία ενός αρχέγονου ονείρου».

Του ονείρου που πλανιέται στους ουρανούς του διαιώνιου, ώσπου να βρει την υλοποίηση του «ευ ζην» και του «ευ πράττειν».

Ποίηση που υμνεί τον έρωτα και την αγάπη, διαρκώς μαχόμενη τη δειλία. Ποίηση γραμμένη με την «ευφυία των κρίνων», που υποδείχνει στον άνθρωπο πόσο απλό είναι να υπάρχει: «Ετσι απλά, σαν τίποτα, μέσα στο τίποτα./ Να υπάρχεις/ και να δέχεσαι την ομορφιά» (Εκδόσεις Α. ΠΙΤΣΙΛΟΣ).