Τελικά η υποκρισία της κυβέρνησης δεν έχει τέλος. Για όποιο ζήτημα και αν μιλήσουν τα στελέχη της, η παραπληροφόρηση, το ψέμα, η διαβολή των εργαζομένων, σε όλο τους το μεγαλείο. Για όλες τις πληγές φταίνε οι άλλοι. Φταίνε οι εργαζόμενοι, φταίει ο Τύπος, ποτέ όμως η πολιτική της. Τελευταίο κρούσμα, η υπόθεση του Ταμείου Πρόνοιας των δημοσίων υπαλλήλων. «Για 20 χρόνια δεν υπάρχει πρόβλημα» κόμπαζε χτες σε ραδιοφωνικό σταθμό ο υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ρ. Σπυρόπουλος, ενώ ήδη η διορισμένη από την κυβέρνηση διοίκηση του Ταμείου χτυπάει το καμπανάκι και λέει ότι τα αποθεματικά αρκούν μόνο για ένα χρόνο. Οταν το ύψος τους αυτή τη στιγμή δεν ξεπερνούν τα 11 δισεκατομμύρια δραχμές, ενώ πριν ενάμιση χρόνο ήταν 167 δισ. δραχμές. Βέβαια, την ίδια στιγμή που μπροστά στα μικρόφωνα αλλά και με ανακοίνωσή του ο υφυπουργός διαβεβαιώνει ότι δεν υφίσταται πρόβλημα, ταυτόχρονα δηλώνει: «Κάποιοι κατάφεραν να δημιουργήσουν θόρυβο το 2001 ή το 1992 και χτύπησαν πισώπλατα τη βιωσιμότητα του Ταμείου. Θα το καταφέρουν και πάλι τώρα;». Ποιοι τελικά «ενσπείρουν την αβεβαιότητα και την αμφισβήτηση»;

Κατ' αρχήν, πρέπει να γίνει καθαρό, ότι την κύρια ευθύνη για την κατάσταση του Ταμείου φέρνει η κυβέρνηση και οι διορισμένες απ' αυτήν διοικήσεις, αν και - και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε - στο Ταμείο συνεισφέρουν μόνο οι εργαζόμενοι. Ετσι πολλές φορές η κυβέρνηση «έκανε παιχνίδι» παροχών με τις εισφορές των δημοσίων υπαλλήλων. (π.χ. υπάλληλοι δημόσιων ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων, δικαστικοί), χωρίς η κυβέρνηση να καταβάλει ποτέ, ως όφειλε τα χρήματα αυτά από τον προϋπολογισμό. Αλήθεια, με το χρηματιστήριο τι έγινε; Θα μας πουν πόσα τζογάρανε από τις εισφορές;

Οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις μόνο κατά ένα μέρος έβλαψαν το Ταμείο Πρόνοιας. Αλλά και σ' αυτή την περίπτωση, δε φταίνε οι φήμες και η παραπληροφόρηση, όπως θέλει να τα παρουσιάζει ο υπουργός, αλλά το απλό γεγονός ότι και το 1992 και τώρα, οι δημόσιοι υπάλληλοι έσπευσαν να βγουν στη σύνταξη γιατί οι αντιασφαλιστικοί νόμοι που ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ χειροτέρευε τις συνθήκες συνταξιοδότησης, στερούσε δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν περισσότερα, εξαναγκάστηκαν σε αποχωρήσεις.