Οι επιλεγόμενοι «Αφγανοί» της πολυεθνικής «Αλ Κάιντα» («βάση») αποτέλεσαν ένα από τα πλέον πρωτοπόρα «δίκτυα» (net work) της «παγκοσμιοποίησης», βασικό εργαλείο κυριαρχίας των ΗΠΑ και από τις πλέον σύγχρονες «συνέργιες» (complicity). Δημιούργημα της CIA και της βρετανικής Μ16, με ειδική έγκριση του αμερικανικού Κογκρέσου το 1986, χρηματοδότησε με σαουδαραβικά πετροδόλαρα, και εκπαίδευσε και εξόπλισε σε πακιστανικά στρατόπεδα χιλιάδες ισλαμιστές μουζαχεντίν που πολέμησαν τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν».

Από τότε, με την τιμητική προσωνυμία «Αφγανοί», αποτέλεσαν το «προκεχωρημένο φυλάκιο» σ' όλα τα πεδία διεμβόλισης των ΗΠΑ στην Κεντρική Ασία, τον Καύκασο, τη Βοσνία και το Κόσσοβο, το Κέρας της Αφρικής, άλλα και τους μάνατζερ που διαχειρίζονταν ταυτόχρονα τους υπονόμους της «τρομοκρατίας», τους δρόμους του ναρκω-εμπορίου και τις ροές της διεθνούς χρημαστηριακής σπέκουλας. Εξίσου επιτήδειοι στη χρήση των πυραύλων «Στίγκερ», το οργανωμένο έγκλημα και την πληροφορική δικτύωση.

Ακόμη και ως διεστραμμένη «ισλαμική αναβίωση» η «Αλ Κάιντα» του Μπιν Λάντεν, από το 1998 εκφράζει πρωτοπόρους, και ως εκ τούτου, ολοκληρωτικούς «θύλακες παγκοσμιοποίησης» που (...) τρελαίνονται σε μια αποεδαφικοποιημένη και «ασύμμετρη» σύγκρουση «εκσυγχρονισμού» και όχι υστέρησης και εγκλεισμού μες στις στοές των αφγανικών Λευκών Ορέων. Διαφορετικά δε γίνεται αντιληπτό, γιατί ο Μπους διεκδικεί από έναν πρώην πράκτορά του την «ηθική» διαχείριση της «παγκοσμιοποίησης», αφού και οι δύο, ως γόνοι «καλών οικογενειών» θα έπρεπε να λύνουν τις διαφορές τους παίζοντας γκολφ, αντί να βομβαρδίζει ο ένας την περιουσία του άλλου.

Πρόκειται για διαμάχη στα έγκατα του ιερατείου - και γι' αυτό τρομάζει. Κάτι σαν ενδόρρηξη, απο την κρίση και τις οξύτατες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις που εξαιτίας της έκτασης και της έντασής της ξεχείλισε γρήγορα μέσα σε μια τριετία, λαμβάνοντας τα χαρακτηριστικά μιάς ενδοταξικής σύγκρουσης με όλες τις «διεθνικές» και ταξικές επιπτώσεις. Η απειλή βρίσκεται ακριβώς στη σχάση του πυρήνα, από κει και πέρα τα ωστικά «κύματα» συμπαρασύρουν όλα τα επίπεδα, διευρύνοντας το ρήγμα ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις που κατέληξε άλλες φορές σε παγκόσμιους πολέμους. Η «παγκοσμιοποίηση» οδηγούσε υποχρεωτικά σε εκτράχυνση, παρά τη μεταψυχροπολεμική «ευφορία». Η 11/9/2001 δεν αποτέλεσε παρά την αφορμή, η «πολλαπλασιαστική ισχύς» της στην παγκόσμια σκακιέρα υπερβαίνει τα επιμέρους πιόνια.

Δεν εκπλήσσει, λοιπόν, η σύρραξη. Τρομάζει, όμως, η βίαιη και «ασύμμετρη» μετάθεση σε μιά πιθανή κατάσταση «παγκόσμιου πολέμου», το επακόλουθο «κενό πανικού» των κυβερνώντων και το ασύλληπτο εύρος της τεχνολογίας των μέσων εξόντωσης, σε συνδυασμό με τη μισθοφορική θηριωδία.