Η επίθεση της 11/9 στη Νέα Υόρκη αποτελεί την κορύφωση της πολυετούς αντίδρασης ενός εκ των «προκεχωρημένων φυλακίων» της παγκοσμιοποίησης, της «βάσης» (Αλ-Κάιντα) που η CIA, η βρετανική M 16, και οι Μυστικές Υπηρεσίες της Σαουδικής Αραβίας και του Πακιστάν είχαν χρηματοδοτήσει, οργανώσει και εξοπλίσει από τα μέσα της δεκαετίας του '80 για τον «ιερό πόλεμο» (Τζιχάντ) κατά της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν και στις Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. Οπως υποστηρίζει ο έγκυρος A. Rashid «το 1986 ο αρχηγός της CIA W. Casey έπεισε το Κογκρέσο των ΗΠΑ να τροφοδοτήσει τους μουζαχεντίν με βλήματα "Στίγκερ", αμερικάνικης κατασκευής και να προετοιμάσει τους Αμερικανούς "συμβούλους" για την εκπαίδευση του αντάρτικου κατά των Σοβιετικών. Η CIA, το βρετανικό Mi6 και το πακιστανικό Isi συμφώνησαν επίσης σε ένα σχέδιο προκλήσεων του αντάρτικου εντός των σοβιετικών Δημοκρατιών του Τατζικιστάν και του Ουζμπεκιστάν. Επιπλέον, η CIA αποφάσισε να υποστηρίξει το σχέδιο του Isi για τη στρατολόγηση ριζοσπαστικών μουσουλμάνων απ' όλο τον κόσμο στο Πακιστάν που θα πολεμούσαν στο πλευρό των Αφγανών μουζαχεντίν. Για τη Σαουδική Αραβία ήταν μια ευκαιρία(...). Μεταξύ του 1982 και του 1992 περίπου 35.000 μουσουλμάνοι από σαράντα τρεις (43) ισλαμικές χώρες της Μ. Ανατολής, της Κεντρικής και Ανατολικής Αφρικής, της Κεντρικής και Ανατολικής Ασίας έλαβαν το βάπτισμα του πυρός(...)».

«Τι ήταν πιο σημαντικό για την παγκόσμια ιστορία, οι ταλιμπάν ή η πτώση της Σοβιετικής αυτοκρατορίας», δήλωσε ο Ζ. Μπρεζίνσκι, πρώην σύμβουλος ασφαλείας των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί πολίτες αντελήφθησαν τις συνέπειες μόνο όταν ισλαμιστές αντάρτες εκπαιδευμένοι στο Αφγανιστάν έβαλαν μια βόμβα στο World Trade Center της Νέας Υόρκης το 1993, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν έξι άτομα και να πληγωθούν άλλοι χίλιοι». (A. Rasrid: Taliban, Islam, Oil and the New great Game in Central Asia, London - New York 2001, I.B. Tauris). Την αποτελεσματικότητα των εκπαιδευμένων φαίνεται να εγγυάται το βρετανικό «Special Air Service» που ξόδεψε αρκετή από τη «δυτική» γνώση και τεχνολογία για να καταστήσει ετοιμοπόλεμους κατά των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν τους ζηλωτές του Μπιν Λάντεν. Ας σημειωθεί ότι η Σαουδική Αραβία δεν έχει κληρωτούς, από τον φόβο των φυλάρχων, αλλά μισθοφόρους, κυρίως από το Πακιστάν(...).

Το 1996 ο Σ. Χάντινγκτον έγραφε τα εξής:

«Οι ΗΠΑ αντέδρασαν έντονα και οργάνωσαν, χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τους Αφγανούς στασιαστές που πολεμούσαν κατά των σοβιετικών δυνάμεων(...). Αυτό που η Δύση βλέπει ως νίκη του Ελεύθερου Κόσμου, οι μουσουλμάνοι το βλέπουν ως νίκη του ισλάμ. Τα αμερικανικά δολάρια και οι πύραυλοι ήταν αναγκαίοι για την ήττα των Σοβιετικών(...). Η οικονομική υποστήριξη των μουσουλμάνων για τον πόλεμο προήλθε κυρίως από τη Σαουδική Αραβία(...). Κατά τη διάρκεια του πολέμου, 25.000 περίπου εθελοντές από άλλες ισλαμικές, κυρίως αραβικές, χώρες συμμετείχαν στον πόλεμο(...) οι εθελοντές εκπαιδεύτηκαν από τη Στρατιωτική Υπηρεσία Κατασκοπίας του Πακιστάν. Επίσης το Πακιστάν ήταν ο αγωγός για τη διοχέτευση των αμερικανικών χρημάτων(...) ο πόλεμος άφησε πίσω του έναν ανήσυχο συνασπισμό ισλαμιστικών οργανώσεων, μια γενιά ειδικευμένων και πεπειραμένων μαχητών, στρατόπεδα, εκπαιδευτικά πεδία, εγκαταστάσεις για σχεδιασμό στρατιωτικών επιχειρήσεων, πολύπλοκα δίκτυα σχέσεων σε όλο τον ισλαμικό κόσμο σε επίπεδο προσωπικού και οργάνωσης, μια σημαντική ποσότητα στρατιωτικού εξοπλισμού και, το πιο σημαντικό από όλα, μια μεθυστική αίσθηση δύναμης και αυτοπεποίθησης. Το ισλάμ νίκησε τη μια από τις δυο υπερδυνάμεις του κόσμου και τώρα εργάζεται για να νικήσει τη δεύτερη(...).

Το 1991, μετά τον Πόλεμο του Κόλπου, ο Σουδανός ηγέτης Χασάν Αλ Τουράμπι δημιούργησε τη Λαϊκή Αραβική και Ισλαμική Συνδιάσκεψη (ΛΑΙΣ) σε αντιπαράθεση προς τον Οργανισμό Ισλαμικής Συνδιάσκεψης (ΟΙΣ) στον οποίο, από το 1972, κυριαρχούσε η Σαουδική Αραβία. Την τρίτη σύσκεψη της ΛΑΙΣ παρακολούθησαν στο Χαρτούμ, στις αρχές του 1995, πολλές χιλιάδες αντιπροσώπων ισλαμικών οργανώσεων και κινημάτων από ογδόντα χώρες. Εκτός από τους επίσημους οργανισμούς, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν δημιούργησε ένα εκτεταμένο δίκτυο από ανεπίσημες και μυστικές ομάδες βετεράνων που πολεμούν για τους ισλαμικούς στόχους στην Αλγερία, στην Τσετσενία, στην Αίγυπτο, στις Φιλιππίνες και αλλού. Τα κοινά συμφέροντα των ριζοσπαστικών καθεστώτων και κινημάτων έχουν, σε κάποιες περιπτώσεις, υπερβεί τους παραδοσιακούς ανταγωνισμούς, και με τη μεσολάβηση των Ιρανών δημιουργήθηκαν δεσμοί μεταξύ των σουητικών και σιιτικών φονταμενταλιστικών ομάδων». (Σ.Π. Χάντινγκτον: «Η σύγκρουση των πολιτισμών», εκ. TERZO BOOKS, Αθ. 1998).

Το 1996 ακόμη, και ενώ έχουν περάσει τρία ολόκληρα χρόνια από την πρώτη επίθεση της «Αλ Κάιντα» στους δυο πύργους του Διεθνούς Εμπορικού Κέντρου στο Μανχάταν, ο Σ. Χάντινγκτον είναι πολύ προσεκτικός για το δίκτυο του Μπιν Λάντεν και αναφέρει τα εξής: «Εκτός από την κυβερνητική υποστήριξη, πολλές μουσουλμανικές ομάδες πρωτοβάθμιας εμπλοκής έχουν υποστηριχτεί από την κινητή, διεθνή ομάδα ισλαμιστών μαχητών, που προέρχεται από τον αφγανικό πόλεμο και έχει λάβει μέρος σε διαμάχες όπως ο εμφύλιος πόλεμος στην Αλγερία, στην Τσετσενία και στις Φιλιππίνες. Αυτή η διεθνής ισλαμική ομάδα είχε εμπλακεί στην αποστολή εθελοντών με σκοπό την εγκαθίδρυση της ισλαμικής κυριαρχίας στο Αφγανιστάν, στο Κασμίρ και τη Βοσνία, στη διεξαγωγή από κοινού με τις εμπλεκόμενες μουσουλμανικές εθνότητες προπαγανδιστικών πολέμων εναντίον κυβερνήσεων που αντιτίθενται στους ισλαμιστές μιας χώρας, και στην ίδρυση ισλαμικών κέντρων σε κοινότητες της διασποράς, τα οποία θα χρησιμοποιούνται ως πολιτικά αρχηγεία από όλες τις εμπλεκόμενες μουσουλμανικές ομάδες».

Για τις ΗΠΑ το τέλος της ΕΣΣΔ άνοιγε την αυλαία για την «παγκοσμιοποίηση» της κυριαρχίας τους, που σήμαινε βασικά, εκτός από τον έλεγχο της Αμερικής, της Αυστραλίας και της Ευρώπης, την επέκταση της ηγεμονίας της στην Αφρική και κυρίως στην Ασία, ήπειρο όπου το Ναγκασάκι, η Κορέα και το Βιετνάμ είχαν τραυματίσει βαθιά το «αμερικανικό όνειρο». Με στόχο τον έλεγχο της Κεντρικής Ασίας, μέσα από τον άξονα Πακιστάν - Αφγανιστάν που θα μπορούσε να επεκταθεί μέχρι το Ουζμπεκιστάν, τα τεράστια ενεργειακά αποθέματα της Κασπίας θα μεταφέρονταν στα λιμάνια του Πακιστάν, απομονώνοντας τη Ρωσία και παρακάμπτοντας το Ιράν, ενώ η αφγανική παραγωγή οπίου θα εξασφάλιζε τον έλεγχο στα δύο τρίτα του παγκόσμιου ναρκο-εμπορίου. Η Ρωσία έπρεπε να περικυκλωθεί από εχθρικές ισλαμικές σατραπείες, από την Τσετσενία μέχρι την Τασκένδη. Τα πυρηνικά του Πακιστάν θα φρονημάτιζαν την Ινδία, υπό την απειλή απόσχισης του Κασμίρ. Η Κίνα, κατεξοχήν στρατηγικός «εχθρός» εξαιτίας του μεγέθους, του καθεστώτος και των ξέφρενων ρυθμών ανάπτυξης, έπρεπε, προς το παρόν, να απομονωθεί, υπό μόνιμη απειλή ισλαμικών αποσχιστικών τάσεων στα βοριοδυτικά σύνορα.

Γίνεται φανερό ότι για να προωθηθούν όλα αυτά η «Αλ Κάιντα» αποτελούσε το εργαλείο - κλειδί, όπως και έγινε. Αλλά ο Πόλεμος στον Κόλπο είχε αλλάξει τα πράγματα, και ισλαμικοί «θύλακες» πλήρως «εκσυγχρονισμένοι», χωρίς αυτό να σημαίνει «δυτικοποιημένοι», είχαν αρχίσει την καταγγελία της «Δύσης» ως απειλής «σταυροφόρων και σιωνιστών», που αργότερα θα γινόταν και το έμβλημα του Μπιν Λάντεν. Η «Αλ Κάιντα» θα συνέχιζε ως «ειδική δύναμη» να ανοίγει το δρόμο στη «νέα οικονομία», με τη συμβολή και του «τρομοκράτη» Σόρος, της καλιφορνέζικης «Unocal» που έλεγχε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Κεντρική Ασία ή την κοσσοβάρικη ναρκο-θυγατρική στα Βαλκάνια, αλλά ως αποεδαφικοποιημένη πολυεθνική έπρεπε να «δανείζεται» βάσεις και προστασία από τα ισλαμικά καθεστώτα, στα οποία έπνεε, ήδη, ο άνεμος της «ισλαμικής αναβίωσης», μια και η ισλαμική «ούμα» (κοινότητα) έβρισκε πρόσφορο έδαφος στο «υπέδαφος» της «παγκοσμιοποίησης».

Από το 1992 - 1996 το Σουδάν του Χασάν Αλ Ταράμπι αποτελεί προνομιακό χώρο για την «Αλ Κάιντα» αλλά και «εργαστήρι» μεταστροφής του Οσάμα Μπιν Λάντεν από πράκτορα του Ριάντ σε «τρομοκράτη» του Ισλάμ. Το 1996 στο Αφγανιστάν την εξουσία αναλαμβάνουν η «Αλ Κάιντα» και οι ταλιμπάν.

Αρχές του 1998 ιδρύεται το «Παγκόσμιο Ισλαμικό Μέτωπο» από επτά ριζοσπαστικές οργανώσεις που ασπάζονται την τζιχάντ (ιερό πόλεμο): την «Αλ Κάιντα» του Μπιν Λάντεν, τους ταλιμπάν του μουλά Ομάρ, γαμπρό του Μπιν Λάντεν και κυρίαρχου του Αφγανιστάν, τρεις αιγυπτιακές οργανώσεις με πολύχρονη δράση από την εποχή της δολοφονίας του Αιγύπτιου Προέδρου Α. Σαντάτ το 1981, και τον Αιγύπτιο γιατρό Αλ Ζαουάχρι «ιδεολόγο» της οργάνωσης, μια πακιστανική και μία ιορδανική. Σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ το πολυεθνικό «δίκτυο» εκτείνεται σε τριάντα οχτώ (38) χώρες, και σ' όλα τα ισλαμικά κράτη και τα μη αραβικά, την Τουρκία, την Κροατία, τη Βοσνία, την Αλβανία και το Κόσσοβο. Η παρουσία του Μπιν Λάντεν στα Βαλκάνια είναι πολύχρονη, ο ίδιος περηφανεύεται για τη συμμετοχή του στον πόλεμο της Βοσνίας, και τη «φιλία» του με τον Ιζεμπέκοβιτς, ενώ έχει και βοσνιακό διαβατήριο που εκδόθηκε στις 14/9/1993 και ισχύει για μια δεκαετία. Η Ιντερπόλ επιβεβαιώνει την παρουσία του στην Αλβανία το 1997/98 καθώς και τη στενή συνεργασία με τον ΟΥΤΣΕΚΑ, όπως και τις πολύχρονες ναρκο-σχέσεις με την κοσσοβάρικη μαφία.

Διάσημος έγινε ο «Αφγανός» μουζαχεντίν Αμπού Αζίζ ή Μπαρμπαρόσα που ως Βόσνιος «απελευθερωτής» του άρεσε να φωτογραφίζεται με κομμένα κεφάλια «απίστων» Σέρβων (R. Jacguard: «Au nom d' Oussama Ben Laden», Paris 2001, Ed. Piccolec). Αλλά τότε τα ευρωπαϊκά ασπόνδυλα ούρλιαζαν για τα «δικαιώματα των μειονοτήτων»(!!!). Η οργάνωση του «Παγκόσμιου Ισλαμικού Μετώπου» ασκεί ένα «αμυντικό τζιχάντ» που πολεμά τον «κοντινό εχθρό» (αραβικές θεοκρατικές σατραπείες) και τον «μακρινό» (ΗΠΑ, Ισραήλ κλπ.) αδιακρίτως. Σ' αυτήν αντιστοιχεί μια «ευέλικτη» μορφή οργάνωσης, όπου τα δίκτυα οργανώσεων έχουν μεγάλη αυτονομία, συντηρούν «θύλακες εν υπνώσει» που ενεργοποιούνται τακτικά και στρατηγικά, η διασύνδεσή τους με την ηγεσία είναι χαλαρή και, γι' αυτό, η εξάρθρωσή τους δύσκολη. Η οργάνωση ως «δίκτυο» (net work) παραμένει ενεργή και χωρίς «αρχηγό», η λεγόμενη «ακέφαλη αντίσταση». Η ηγεσία φαίνεται να είναι τριμερής (Μπιν Λάντεν, Αλ Ζαουάχρι ο «ιδεολόγος», Mohammad Atef ο «στρατιωτικός»), υπάρχει ένα συμβούλιο» (majlis as-sura), τέσσερα κομισαριάτα (στρατιωτικό, οικονομικό, ιδεολογικό / θρησκευτικό και προπαγάνδας) καθώς και μια μόνιμη «υπηρεσία ασφαλείας» πραιτοριανών, η Μπριγκάδα 055 ή «Αραβική λεγεώνα». Η ηγεσία λειτουργεί ως «ομπρέλα», κάτι ανάλογο με το μαφιόζικο «θόλο» (κούπολα) που συνενώνει τα ξεχωριστά κλαν. Το «δίκτυο» εξαπλώνεται με υπερσύγχρονη «χαοτική» δομή, μπορεί ν' «ακουμπάει» σε οργανώσεις χωρίς να φαίνεται, κάτι ανάλογο δηλαδή με τη δομή των αμερικανικών πολυεθνικών ηλεκτρονικού εμπορίου. Ως αποεδαφικοποιημένη πολυεθνική «δανείζεται» κρατική οντότητα (Σουδάν, Αφγανιστάν) αλλά και μη κυβερνητικές οργανώσεις, φιλανθρωπικά ιδρύματα κλπ. Αυτός ο ιδιόμορφος «δανεισμός» αφορά τη μη αναγνώριση από το ισλαμικό «έθνος» των «κρατών - εθνών» ως «ιμπεριαλιστικά κατασκευάσματα».