Associated Press

Ο κόσμος μετατέθηκε βίαια από έναν πόλεμο συμφερόντων για την παγκόσμια κυριαρχία σε μια παγκόσμια κατάσταση πολέμου. Η βίαιη ανατροπή όλων των γεωστρατηγικών σχεδιασμών, αλλά και της πεποίθησης ότι «οι δημοκρατίες δεν κάνουν πόλεμο», προβάλλει ανατριχιαστικά το ενδεχόμενο χρήσης του αμερικανικού πυρηνικού οπλοστασίου. Ηδη από τον πόλεμο του Κόλπου, το προεδρικό διάταγμα 54 του πατέρα Μπους της 15/1/1991, σχετικά με την «Καταιγίδα της ερήμου», προέβλεπε πυρηνικές επιθέσεις σε περίπτωση που το Ιράκ χρησιμοποιούσε χημικά ή βιολογικά όπλα. Η απειλή θίχτηκε επανειλημμένα από τον Αμερικανό υπουργό Αμυνας, Ντ. Ράμσφελντ.

Ακούγεται, δήθεν, σαν «αποτροπή», αλλά με το σημερινό κλίμα γενικευμένης αβεβαιότητας και με εμπλεκόμενες σ'ένα διόλου απίθανο γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή πολλές «ανεξέλεγκτες» πυρηνικές δυνάμεις, όπως, για παράδειγμα, το Πακιστάν, η Ινδία ή το Ισραήλ, ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα φαντάζει σήμερα πολύ πιο πιθανό απ' ό,τι πριν δέκα χρόνια. Η διάβρωση της «δεδομένης» πυρηνικής ομηρίας από τις ΗΠΑ συμπαρασύρει υποχρεωτικά και όλες τις «συμβατικές» μεταβλητές. Ηδη ο πολεμικός προϋπολογισμός της κυβέρνησης Μπους εκτινάχτηκε στο 40% των παγκόσμιων πολεμικών δαπανών. Ανάλογα κλιμακώνονται και οι υπόλοιποι εξοπλισμοί. Δεδομένου του «νέου τύπου εχθρού» (Μπους), που είναι «ιδέα» και όχι «κύριο όνομα», ο πόλεμος είναι «αέναος και απεριόριστος», αφού, όπως δήλωσε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Κόλιν Πάουελ, την 13/9/2001, «η τρομοκρατία είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δεν έχει σύνορα εθνικά, θρησκευτικά ή γεωγραφικά (...) όταν θα 'χουμε τελειώσει μ' αυτή την οργάνωση, θα συνεχίσουμε με μια παγκόσμια επίθεση κατά της τρομοκρατίας στο σύνολό της».

Εν ολίγοις μετά την 11/9, μαζί με την ιστορική διάψευση του «άτρωτου» των ΗΠΑ κατέρρευσαν και όλοι οι σχεδιασμοί περί κέντρου, περιφέρειας, lines (ορίων) και συνόρων, θεάτρων επιχειρήσεων, πολλαπλών μετώπων, τεχνολογικής υπεροπλίας κλπ. Οπως θα έλεγε και ο Λόρενς της Αραβίας, «ο πόλεμος έγινε σαν μια ναυμαχία στην έρημο». Ο ίδιος ο στρατηλάτης Μπους ηγείται ενός μέρους των ΗΠΑ, η εξουσία των πολυεθνικών όχι μόνο δεν του «ανήκει» αλλά δεν ξέρει καν αν είναι «μ' αυτόν ή με τους τρομοκράτες».

Επανειλημμένα οι υπηρεσίες του ΟΗΕ έχουν προειδοποιήσει ότι το ναρκω-εμπόριο και η διεθνής φινάντζα περνούν από τους ίδιους δρόμους και, συχνά, από τα ίδια χέρια. Τόσο ο Κλίντον όσο και ο Μπρεζίνσκι ομολόγησαν, εμμέσως πλην σαφώς, ότι ήταν τα δικά τους «παιδιά της παγκοσμιοποίησης» που κάναν τη ζημιά. Αλήθεια, ξέρει ο Μπους ποια λεφτά της CIA, της Σαουδικής Αραβίας ή του Πακιστάν, που χρηματοδοτούσαν χρόνια την «Αλ Κάιντα» κατά των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, των Ρώσων στην Κασπία ή των Σέρβων στη Γιουγκοσλαβία, ανακυκλώθηκαν στους «δρόμους του οπίου» μέχρι να φθάσουν στη Γουόλ Στριτ; Μπορεί να δώσει πειστικές εξηγήσεις γιατί κατέρρευσαν ξαφνικά οι χρηματιστηριακές «πρωτοπορίες» ή η Αργεντινή; Μπορεί να ξεχάσει για λίγο τις «προσευχές» και να δικαιολογήσει γιατί σύμφωνα με την «Επιτροπή για την τρομοκρατία» των ΗΠΑ, στην ετήσια έκδοση του Ιούλη 2001, οι «εχθροί» είναι «Κούβα, Ιράν, Ιράκ, Λιβύη, Βόρεια Κορέα, Σουδάν και Συρία», αλλά όχι το Αφγανιστάν των Ταλιμπάν και του Μπιν Λάντεν; Μπορεί να εξηγήσει ο Μπους γιατί αποσταθεροποιήθηκε όλο το δίχτυ των φιλοαμερικανικών θεοκρατικών σατραπειών, από τη Σαουδική Αραβία μέχρι το Πακιστάν, ή γιατί ο Σαρόν ξεφτίλισε ατιμώρητα ΗΠΑ και Ευρωπαίους, και μάλιστα σε καιρό «πολέμου»; Μπορεί να σταθμίσει την οπορτουνιστική και ανίερη συμμαχία, με πρώην και μελλοντικούς αντιπάλους, όπως η Ρωσία και η Κίνα, όταν οι σχέσεις με τη Γερμανία και την Ιαπωνία κρίνονται το λιγότερο ως «τεταμένες»; Μπορεί να εξηγήσει στους λαούς γιατί η «τρομοκρατία» του Σόρος είναι διαφορετική απ' αυτή του Μπιν Λάντεν, και πόσα είναι τα θύματα της παγκόσμιας χρηματιστηριακής σπέκουλας; Μπορεί να δείξει ποιος είναι ο «εχθρός»; Τότε πώς ντύνεται στρατηλάτης(...);