Συγχύσεις... | ΔΙΕΘΝΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΔΙΕΘΝΗ

Συγχύσεις...

Η απειλούμενη νέα πολεμική επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ φαίνεται να μη διόρθωσε τις αντιλήψεις του Συνασπισμού για τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή. Μάλιστα, στα μακροσκελή λεγόμενα δημόσια, εκπροσώπου του, αναφέρθηκε και η αμερικανική πολεμική επέμβαση στο Ιράκ το Γενάρη του 1991 καθώς και η τρέχουσα γενοκτονία του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων. Μέσα σε πλήθος αντιφατικών αναφορών για τις αιτίες αυτής της κατάστασης, καταλήγει σε δύο διαπιστώσεις ακραίου ενδιαφέροντος για την πολιτική ταυτότητα αυτού του κόμματος.

Η μια είναι ότι για την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ «φταίνε και οι δυο πλευρές εξίσου». Η άλλη είναι ότι για τη συνεχιζόμενη κρίση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων που δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά σε δύο γειτονικά κράτη, «φταίει η βία και ο πόλεμος». Το Ιράκ φταίει, κατά τον Συνασπισμό, διότι διατηρεί ένα ανελεύθερο καθεστώς που μαζί με παρόμοια στην περιοχή αποτελεί κίνδυνο για την ανθρωπότητα. Ετσι (σ.σ.) συνάγεται το συμπέρασμα ότι ορθώς το αμερικανικό βιομηχανικο-στρατιωτικό σύμπλεγμα εξουσίας προφασίζεται με τον Πρόεδρό του κ. Τζορτζ Μπους Τζούνιορ ότι σκοπός των πολεμικών του επεμβάσεων είναι η «δημοκρατία κι η απαλλαγή από τον κίνδυνο πολέμου που θα εξαπολύσει το Ιράκ».

Από εδώ και πέρα οποιαδήποτε «Συνασπισμένη» αναφορά περί αμερικανικών βλέψεων στα πετρέλαια, καταντά διάφανο πέπλο για να καλύψει ανεπιτυχώς τη δικαιολόγηση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Επιπλέον, ο εκπρόσωπος του Συνασπισμού παραχαράζει τη στάση του κινήματος ειρήνης στην αγγλο-αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ το 1991. Το κύριο σύνθημα, τότε, στην Ελλάδα και διεθνώς ήταν το γνωστό «όχι άλλο αίμα για το πετρέλαιο». Παραφωνία ήταν μια ολιγάριθμη ομάδα που εννοούσε να φωνάζει «κάτω τα χέρια από το Κουβέιτ» τη στιγμή που το Ιράκ μετρούσε σε νεκρούς χιλιάδες άμαχο πληθυσμό και δοκιμάζονταν στο έδαφός του τα νέα αμερικανικά όπλα του «απεμπλουτισμένου ουρανίου» και εμφανιζόταν το «σύνδρομο του Κόλπου».

Η «Συνασπισμένη» ερμηνεία για τα τωρινά στο Ιράκ, απλώνεται και στη ματωμένη από τους Ισραηλινούς Παλαιστίνη. Λέγοντας ότι αιτία της κρίσης είναι «η βία και ο πόλεμος» προσπαθεί περίτεχνα να σκεπάσει τις πραγματικές αιτίες και διά μέσου της αφηρημένης γενίκευσης, να μεταθέσει το πρόβλημα στις πλάτες και των δύο πλευρών. Ουδείς, βεβαίως, μπορεί να μην αναγνωρίσει την αντικειμενική πολυπλοκότητα του προβλήματος ούτε και την υποκειμενική ανεπάρκεια μέρους της κάθε πλευράς. Ουδείς, όμως, εξίσου, μπορεί να μην αναγνωρίσει πως η υποκειμενική βούληση καθορίζεται από το ότι μπαίνει στην υπηρεσία ξένων συμφερόντων κι εν προκειμένω του Ισραήλ στις ΗΠΑ. Ουδείς μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι η απεμπλοκή από την παρουσία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αποτελεί προϋπόθεση για την ειρήνευση και την αρχή μιας συνύπαρξης χρονικού βάθους με τη δημιουργία ποικίλων μεικτών δεσμών. Βεβαίως, αυτή η λύση είναι δύσκολη. Ομως είναι δύσκολη γιατί, ακριβώς, αγγίζει την αλήθεια του προβλήματος και πιάνει τον ταύρο από τα κέρατα. Διαφορετικά, οτιδήποτε άλλο παρουσιαστεί ως λύση θα είναι θνησιγενές.

Η Συνασπισμένη ταραχή γίνεται ιδιαίτερα έκδηλη όταν βρίσκεται μπροστά σε βίαιες καταστάσεις όπως είναι οι πολεμικές επεμβάσεις. Στην προσπάθειά της να είναι «εντός» των συνταρακτικών γεγονότων ή άλλως «ιν», υποδύεται ρόλο ιερεμιάδας. Ετσι, καταντά να βρίσκεται με τη μεριά της κάθε φορά συντηρητικής έως αντιδραστικής πλευράς. Στην ερώτηση εάν η αιτία του κακού είναι ο κατασκευαστής ή εκείνος που κατασκευάστηκε, δεν τολμά να φτάσει στον κατασκευαστή, δηλ. στη ρίζα του κακού. Ετσι ρίχνει ανάθεμα στον κατασκευασμένο, αντάμα με το δημιουργό του που έχει λόγους συμφέροντος να το κάνει. Η περίπτωση του προέδρου του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν είναι χαρακτηριστικό. Στο πρόσωπό του δεν είδε τον προηγούμενο ενισχυμένο σύμμαχο που χρησιμοποιήθηκε από τις ΗΠΑ κατά του Ιράν στον οκταετή πόλεμο. Βλέπει μόνο ένα πολεμοκάπηλο δικτάτορα που... τολμά να αρνείται τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας.

Παραβιάζει υποκριτικά το βασικό κανόνα του κινήματος ειρήνης που λέει ότι, υπεύθυνος για το πολιτικό καθεστώς της χώρας του είναι ο ίδιος ο λαός. Αυτός κρίνει εάν θέλει να το αλλάξει κι αυτός καθορίζει τους τρόπους και τις μορφές της αλλαγής. Φαίνεται πως οι «Συνασπισμένοι νεο-αριστεροί» ανακάλυψαν στον εαυτό τους το θεόσταλτο κριτή. Μόνο που το μαστίγιο του τιμωρού ανήκει στην προστάτιδα δύναμη των ΗΠΑ και της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού, προς δόξα των απανταχού ευρωλάγνων.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

Πίσω από τις «αγιογραφίες» για τον Μπάιντεν... (2024-07-23 00:00:00.0)

ΑΤΙΤΛΟ (2023-10-03 00:00:00.0)

Αθωώνει τους θύτες εξισώνοντάς τους με τα θύματα (2006-03-19 00:00:00.0)

Αλληλεγγύη στον αγώνα του ιρακινού λαού για τερματισμό της κατοχής (2006-03-16 00:00:00.0)

«Μην επιτεθείτε στο Ιράκ» (2002-10-02 00:00:00.0)