Το ζήτημα του χαρακτήρα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των ορίων της αντίδρασης «εκ των έσω» στον προετοιμαζόμενο πόλεμο κατά του Ιράκ, επανήλθε στο προσκήνιο, με αφορμή τις «κόντρες» στην αμερικανική Γερουσία μεταξύ Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών. Το ερώτημα, με άλλα λόγια, είναι, περιμένει κανείς από τους Δημοκρατικούς του Κλίντον και του Γκορ ή τον Σρέντερ να σταματήσουν την πρώτη εφαρμογή του ηγεμονικού δόγματος Μπους στο Ιράκ;

Οι αντιθέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και Eυρωπαίων (ορισμένων) συμμάχων είναι υπαρκτές και διαρκώς διογκούμενες. Είναι, όμως, ολοφάνερο ότι οι αντιθέσεις αυτές δεν αφορούν το αν θα χρησιμοποιηθεί ο πόλεμος «ως συνέχεια της πολιτικής». Δεν αφορούν ούτε αν θα πρέπει ή όχι να «ισοπεδώνουν» τους λαούς, που δε δίνουν «γην και ύδωρ» στη «νέα τάξη». Δεν αφορούν αν «θα πατάνε στο σβέρκο» τους λαούς με «τρομονόμους» και καταστολή.

Τα παραπάνω είναι απαράβατες κοινές αρχές και αξίες, τα θεμέλια της «ιεράς συμμαχίας». Οι αντιθέσεις δεν αφορούν, επίσης, ούτε το αν θα πρέπει ή όχι να τηρείται το διεθνές δίκαιο. Μόνο όταν τους εξυπηρετεί το παίρνουν υπόψη τους, διαφορετικά, τους είναι εμπόδιο ή «αδιαφορούν» (βλέπε την τύχη της απόφασης του ΟΗΕ για Παλαιστίνη).

Οι αντιρρήσεις των «Eυρωπαίων» άπτονται με το αν τα αφεντικά της Ουάσιγκτον θα τους αναγνωρίσουν κάποια δικαιώματα ως υποτελείς, βέβαια, στις «πλανητικές υποθέσεις». Αν, δηλαδή, θα τους πάρουν μαζί στον πόλεμο, ώστε να έχουν λόγο για την επόμενη μέρα, δηλαδή στη μοιρασιά των λαφύρων (πετρέλαια). Ο άγριος ανταγωνισμός μεταξύ των «πόλων» του ιμπεριαλισμού για το μοίρασμα των αγορών και των πρώτων υλών είναι πατέρας των επεμβάσεων και του πολέμου. Ο συνεχής αγώνας των λαών είναι αυτός που μπορεί να αποτρέψει τη φρίκη και τον εφιάλτη.