Οι αντικυβερνητικές κορόνες και η αχαλίνωτη δημαγωγία πάνω στα εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα αποτελούν τα δύο βασικά συστατικά της ψηφοθηρικής τακτικής του Κ. Καραμανλή μπροστά στις δημοτικές εκλογές.

Ο πρόεδρος της ΝΔ, στις ομιλίες του, κατά τη χθεσινή πρώτη μέρα της τριήμερης περιοδείας στη Θεσσαλία, ύψωσε τους αντιπολιτευτικούς τόνους και τη φραστική επίθεση κατά του Κ. Σημίτη, χωρίς, βέβαια, ταυτόχρονα να μπορεί να διαφοροποιηθεί πουθενά από την πολιτική της κυβέρνησης. Σχολιάζοντας τα εγκαίνια των Κέντρων Εξυπηρέτησης Πολιτών, που κάνει τον τελευταίο καιρό ο Κ. Σημίτης, ο Κ. Καραμανλής έκανε λόγο για «φθηνού προεκλογικού χαρακτήρα επισκέψεις - αστραπή» και αναρωτήθηκε «ποιον κοροϊδεύει ο πρωθυπουργός 16 ημέρες πριν από τις εκλογές; Γιατί αυτό δείχνει νοοτροπία ακόμη χειρότερη. Προσπάθεια, δηλαδή, εξαπάτησης των πολιτών» (άραγε, ο ίδιος κάνει κάτι διαφορετικό;).

Το δεύτερο σκέλος των παρεμβάσεων του Κ. Καραμανλή περιλάμβανε την απαρίθμηση και περιγραφή των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων, χωρίς, φυσικά, να αναφέρει τη ρίζα του κακού, ούτε, βέβαια, τις συγκεκριμένες λύσεις που προτείνει το κόμμα του, ακριβώς επειδή δεν προσφέρονται για προεκλογικές ομιλίες... Ετσι αναφέρθηκε στη διεύρυνση των «κοινωνικών ανισοτήτων» και τη φτώχεια, επικαλούμενος και τα πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, την ανεργία που στη Λάρισα «ξεπερνά το 20%», το αδιέξοδο του αγροτικού τομέα, την αφαίμαξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τα οποία απέδωσε στη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Για όλα, βέβαια, φταίει το κράτος, το οποίο δεσμεύτηκε ότι θα επανιδρύσει, αλλά απέφυγε να πει τι σημαίνει αυτό συγκεκριμένα. Οπως, επίσης, δε θέλησε να γίνει συγκεκριμένος, σχετικά με την «επιθετική αγροτική πολιτική», ούτε πώς συμβιβάζονται οι υποσχέσεις για «μείωση του κόστους παραγωγής» με πειθαρχία στην ΕΕ, τις αναδιαρθρώσεις καλλιεργειών, κ.ο.κ.

Ο Κ. Καραμανλής προσπάθησε να στηρίξει τους «γαλάζιους» υποψήφιους για τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, παρουσιάζοντάς τους ως δήθεν αντικυβερνητικούς. «Αν θέλουμε - είπε - να παίζουν ρόλο οι τοπικοί άρχοντες, θα πρέπει να είναι διεκδικητικοί και όχι φερέφωνα της κυβέρνησης». Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι και πότε διεκδίκησαν οι «δικοί του» δήμαρχοι και νομάρχες από την κυβέρνηση και πότε αντιτάχθηκαν σε αντιλαϊκά μέτρα. Γιατί και πού στην επόμενη τετραετία οι «γαλάζιοι» θα είναι λιγότερο φερέφωνα από τους «πράσινους»;