Το εκπληκτικό έργο του Ιψεν «Πέερ Γκιντ», ανεβάζει αύριο, το Εθνικό Θέατρο, στη σκηνή «Κοτοπούλη». Εργο που πρωτοπαίχτηκε στην Ελλάδα από το Εθνικό το 1935 σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη, με τους Αλέξη Μινωτή και Κατίνα Παξινού, και έκτοτε δεν ξαναπαίχτηκε, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη, με πρωταγωνιστές τους: Λάζαρο Γεωργακόπουλο, Μπέτυ Βαλάση, Νίκο Μπουσδούκο, Μαριάνθη Σοντάκη.

Γραμμένο το 1867, πριν από την περίοδο των μεγάλων κοινωνικών δραμάτων του συγγραφέα, το έργο αποτελεί ιδανικό μείγμα ποιητικότητας και υπαρξιακών αναζητήσεων του μεγάλου Νορβηγού δημιουργού. Το έργο, που βασίζεται σε έναν παραδοσιακό νορβηγικό μύθο με κεντρικό πρόσωπο τον ομώνυμο ήρωα, συνδέθηκε με την εξαίσια μουσική του Εντβαρντ Γκριίγκ, η οποία θα ξαναχρησιμοποιηθεί στην τωρινή παράσταση. Το έργο θα παρουσιαστεί σε μετάφραση Γιώργου Ξενία, σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη, σκηνικά Γιώργου Ζιάκα, κοστούμια Αφροδίτης Κουτσουδάκη, χορογραφία Ερσης Πήττα.

Ο Πέερ Γκιντ, μια μυστηριώδης και γοητευτική προσωπικότητα. Ο συγγραφέας καταγράφει τη συνεχή εξέλιξη του ήρωά του, που από τη νεανική του ηλικία ζει μια γεμάτη περιπέτειες ζωή. Απιστος εραστής, έμπορος σκλάβων, προφήτης, απατεώνας, ο Πέερ Γκιντ θα έρθει αντιμέτωπος με τα στοιχειά, το διάβολο, τις θύελλες, ψάχνοντας απεγνωσμένα και εν τέλει μάταια έναν τρόπο για να ζήσει πραγματικά. Προσπερνά την ηθική των ανθρώπων και τον κόσμο των ξωτικών. Γνωρίζει τη δύναμη του πλούτου και της εξουσίας και στέφεται αυτοκράτορας του εαυτού του για να συνειδητοποιήσει ότι αυτοί που τον έστεψαν δεν είναι τίποτα άλλο από τους φρενοβλαβείς τρόφιμους ενός ασύλου. Γέρος πια, επιστρέφει στη χώρα του. Σίγουρος ότι η ζωή που έζησε ξεφεύγει από τη μετριότητα και την κοινοτοπία, βέβαιος ότι υπήρξε ο εαυτός του, αψηφώντας τα όρια του καλού και του κακού, ο Γκιντ βρίσκεται αντιμέτωπος με την οδυνηρή πραγματικότητα της απόλυτης εξαφάνισης. Καταρρακωμένος, απογυμνωμένος από κάθε ψευδαίσθηση, βρίσκει στο πρόσωπο της Σολβέιγ, της ερωμένης που είχε εγκαταλείψει πριν πολλά χρόνια, την εικόνα του ιδανικού εαυτού του. Μέσα στην αγκαλιά της, η Σολβέιγ σαν μητέρα, αγαπημένη γυναίκα και άσπιλη παρθένα, κρατάει έναν Πέερ Γκιντ αγαπημένο και μονάκριβο, έναν Πέερ Γκιντ ευλογημένο. Ενα γερασμένο μωρό, που πρέπει να αντιμετωπίσει το τέλος που πλησιάζει. Η ιστορία του μπορεί να παραλληλιστεί με την ίδια την πορεία της ύπαρξης, την ιστορία του ανθρώπου και την επιθυμία για γνώση, κατακτήσεις και δύναμη, τη νοσταλγία του για τον χαμένο Παράδεισο και την ευαισθησία του μπροστά στο αίνιγμα της ίδιας της ατομικότητάς του.