Μόνο θλίψη προκάλεσαν τα όσα άκουσαν και είδαν τα μάτια τους, όσων βρέθηκαν την περασμένη Κυριακή στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας, στη διάρκεια της εκδήλωσης που γίνεται εκεί κάθε χρόνο, για να τιμηθεί η μνήμη των εκτελεσμένων κομμουνιστών αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. Από το περιεχόμενο των πανηγυρικών λόγων των εκπροσώπων του Σωματείου «Λαζαρέτο» - που αποτελούσαν, στην ουσία, μια αγωνιώδη προσπάθεια αυτοδιαφήμισής του - σκόπιμα αγνοήθηκε το βαθύτερο νόημα της θυσίας των αγωνιστών. Θλιβερό και απαράδεκτο ό,τι η σημερινή πολιτική τοποθέτηση των μελών της διοίκησης του Σωματείου αυτού, τους οδηγεί σε αποσιώπηση και διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, που φτάνει σε πολύ χαμηλού επιπέδου αντικομμουνισμό.

Οι 112 καταδικασμένοι σε θάνατο με το Ν. 509/1947 από τα στρατοδικεία και τα κακουργοδικεία, «έπεσαν» από τις σφαίρες ελληνικού στρατιωτικού αποσπάσματος, με διαταγή του αμερικανόδουλου εμφυλιακού καθεστώτος, που εκπροσωπούνταν, τότε, από την κυβέρνηση των «Φιλελευθέρων» του Θεμ. Σοφούλη. Και οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν μέχρι το Νοέμβρη 1954 - με κυβέρνηση του στρατάρχη Αλ. Παπάγου στην οποία συμμετείχαν και οι: Παν. Κανελλόπουλος, Κωνστ. Καραμανλής, Παυσ. Λυκουρέζος - οπότε εκτελέστηκε στο Λαζαρέτο ο Γιάννης Μαριώλης για «παράβαση» του Ν. 375/52.

Σύμφωνα με περιγραφή του Διον. Μοσχόπουλου καθηγητή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο: «...οι χωροφύλακες τους έδεναν στα μεγάλα "κρικέλια" που ήταν καρφωμένα στον τοίχο, με τα χέρια απλωμένα και το πρόσωπο γυρισμένο προς αυτόν. Χρησιμοποιούσαν για το σκοπό αυτό τις χειροπέδες τους. Τις ίδιες χειροπέδες μετά την εκτέλεση τις ξέπλεναν από τα αίματα στη θάλασσα, για να τις χρησιμοποιήσουν και πάλι. Η ομοβροντία της εκτέλεσης ακουγόταν στην πόλη και μέχρι σήμερα σφραγίζει τις μνήμες των κατοίκων...».

Γιατί τους εκτελούσαν; Μήπως ήταν εγκληματίες αρχηγοί σπείρας κακοποιών; Το ερώτημα αυτό κάνουν σήμερα πολλοί νέοι, που δεν έζησαν τα γεγονότα αυτά αλλά πηγαίνουν στην εκδήλωση του Λαζαρέτο. Η μοναδική κατηγορία που εβάρυνε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους κι επόμενα κι αυτούς της φυλακής της Κέρκυρας ήταν η συμμετοχή τους στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Αν υπέγραφαν δήλωση μετανοίας, αν αποκήρυχναν το ΚΚΕ, θα έσωζαν το κεφάλι τους, θα απολύονταν κι ίσως να τους βόλευαν σε κάποια «δουλίτσα».

Γι' αυτά όμως δεν ακούστηκε λέξη και στη φετινή εκδήλωση του Λαζαρέτου, για να μη... διαταραχτεί, δήθεν - έτσι δικαιολογούνται οι διοργανωτές - η εθνική ομοψυχία και το... «ακομμάτιστο» της εκδήλωσης! Ποιο ακομμάτιστο; Την περίοδο των εκτελέσεων - 1947 ως 1954 - δεν υπήρχε ούτε ΠΑΣΟΚ, ούτε ΝΔ, ούτε ΣΥΝ. Μόνον το ΚΚΕ υπήρχε κι αυτό μόνο πάλευε, όπως και σήμερα, για εθνική ανεξαρτησία, πρόοδο και ειρήνη. Κάποιους, λοιπόν, ενοχλεί να ειπωθεί η αλήθεια. Γιατί παθαίνουν αλλεργία οι κύριοι αυτοί του Σωματείου όταν ακούνε ΚΚΕ; Μα κάποτε δεν ήταν κι αυτοί στις γραμμές του;

Οταν ο κλωστοϋφαντουργός Ηλίας Λιάκουρας έγραφε στις 3.4.1948 μέσα στο «γολγοθά» (το κελί της απομόνωσης που πέρναγε την τελευταία νύχτα ο μελλοθάνατος) στο τελευταίο γράμμα του στη γυναίκα του: «...φρόντισε ν' αποκαταστήσεις τα αγαπημένα μας παιδιά, ζητώντας πάντα τη βοήθεια και τη συμβουλή της οργάνωσης και του τιμημένου κόμματος που ανήκα του ΚΚΕ... Ακόμα δίδαξέ τα ν' αγαπήσουνε και να γίνουν μέλη του ηρωικού αυτού κόμματος που λέγεται ΚΚΕ...», ασφαλώς δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι πάνω από τον τάφο του θα ασελγούσαν μ' αυτόν τον τρόπο ορισμένοι έξαλλοι και ανιστόρητοι.

Βέβαια, η απάντηση στους υποκριτές καιροσκόπους δόθηκε από τον εκπρόσωπο της ΚΝΕ Κέρκυρας την ώρα της κατάθεσης του στεφανιού της οργάνωσής του. Απευθυνόμενος στους εκτελεσμένους θα πει, ανάμεσα στ' άλλα: «...Αν ακούγατε σύντροφοι αυτά που είπαν εδώ ορισμένοι, θα σηκωνόσαστε από τον τάφο σας και θα τους ρίχνατε στη θάλασσα...». Για ν' ακουστούν τότε, από το στόμα της υπεύθυνης του... μικροφώνου και μέλους του προεδρείου του Σωματείου «Λαζαρέτο», ακατονόμαστες βρισιές και χαρακτηρισμοί χαμαιτυπείου, που επιχειρούσαν να φιμώσουν το νεολαίο της ΚΝΕ. Μάταια...

Ομως, οι πηγαίες και καθαρές κουβέντες του συντρόφου μας νεολαίου δεν άρεσαν και σ' ορισμένους άλλους που έσπευσαν να υπερθεματίσουν πως: «η πολλή δημοκρατία... βλάπτει και ότι χρειάζεται και λίγη... λογοκρισία στους λόγους»!!

Τι άλλο να πούμε; Μόνο μια λέξη: ΝΤΡΟΠΗ!!