Η μεγάλη διαδήλωση στη Φλωρεντία καθώς και οι συζητήσεις που έγιναν για μια περίπου βδομάδα ανάμεσα σε κόμματα και σε κινήματα προσφέρονται για μια σοβαρή συζήτηση για την ανάπτυξη του αντιμονοπωλιακού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, γενικότερα του εργατικού κινήματος. Επίσης προσφέρονται για να ολοκληρώνεται μια πείρα που ήδη έχει αποκτήσει το Κόμμα μας. Καταγράφουμε σήμερα ορισμένες πρώτες σκέψεις για ορισμένα ζητήματα όπως αναδείχτηκαν από συζητήσεις που είχαμε με συντρόφους που μετείχαν όχι μόνο στη διαδήλωση, αλλά και σ' όλη τη συζήτηση που έχει προηγηθεί καιρό τώρα από το Σιάτλ και μετά.

Στη μαζική συμμετοχή συνέβαλε επίσης η δουλιά της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, των Ιταλών Κομμουνιστών και της CGIL, της οποίας η πλειοψηφία, που πρόσκειται στη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή στο κόμμα του Ντ' Αλέμα, πιέζεται από τα κάτω, από λαϊκές εργατικές μάζες και αυτή τη φορά συμμετείχε στις κινητοποιήσεις, πράγμα που δεν είχε κάνει στις προηγούμενες κινητοποιήσεις και ιδιαίτερα στη Γένοβα.

Υπάρχει, λοιπόν, τάση ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος σε μια αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική γραμμή και ταυτόχρονα εμφανίζεται και η τάση από τη σοσιαλδημοκρατία να μπει μέσα σε αυτό το κίνημα που αναπτύσσεται, με στόχο να το χειραγωγήσει.

Οι διαθέσεις των μαζών στην Ιταλία και στη διαδήλωση, αλλά και σε άλλες εκδηλώσεις που έγιναν δείχνει ότι αυτή η ριζοσπαστική τάση είναι πολύ πιο μπροστά από τις διαθέσεις των κυρίαρχων δυνάμεων του Φόρουμ που συγκροτήθηκε.

Στόχο έχουν αυτή τη γενική τάση ανάπτυξης του εργατικού λαϊκού κινήματος σε μια γραμμή ρήξης με την κυριαρχία των μονοπωλίων και της ΕΕ να τη χειραγωγήσουν, να μην αναπτύσσεται και να ακολουθεί μια γραμμή που εξυπηρετεί τη σοσιαλδημοκρατία και φυσικά την κυριαρχία των μονοπωλίων στην ΕΕ και στις διάφορες χώρες - μέλη της.

Απέναντι σ' αυτή την τάση και στη χώρα μας και σε επίπεδο Ευρώπης είναι απαραίτητο να αναπτυχθεί πρώτα απ' όλα ο συντονισμός και η κοινή δράση ανάμεσα στα Κομμουνιστικά Κόμματα, ανάμεσα σε εργατικές οργανώσεις και συνδικάτα που έχουν ταξική γραμμή και αντιστρατεύονται στις χώρες τους τις συμβιβασμένες ηγεσίες και τη CES σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η οποία είναι το μακρύ χέρι της Κομισιόν. Και φυσικά να συντονίζεται το φιλειρηνικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.