Η εμπειρία και της Φλωρεντίας επαυξάνει την εκτίμηση ότι είναι απαραίτητο να συνεχιστεί η διαπάλη που έχει ανοίξει σε κάθε χώρα και να αποκαλυφθούν οι επιδιώξεις δυνάμεων που δεν κρύβουν πως αυτό για το οποίο κόπτονται περισσότερο είναι πώς θα μαντρώσουν έγκαιρα την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Να είναι καθαρό, για παράδειγμα, ότι αυτές οι δυνάμεις προσπαθούν να δημιουργήσουν και οργανωτική δομή, δηλαδή να υπάρχει μια οργάνωση όπου θα συμμετέχουν αυτές οι δυνάμεις, σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, τροτσκιστικές, η ΑΤΤΑΚ και μεταλλαγμένα κόμματα όπως ο ΣΥΝ, οι οποίοι θα αποφασίζουν για τις τύχες των λαϊκών κινημάτων στην Ευρώπη ή και ευρύτερα. Να γίνεται καθαρή η αντίθεση σε μια τέτοια επιδίωξη, γιατί σήμερα οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από μία σοσιαλδημοκρατικού τύπου Διεθνή που θα τους επιβάλλει τη θέληση της σοσιαλδημοκρατίας ενάντια στα συμφέροντά τους.

Η διαπάλη που διεξάγεται μέσα στο κίνημα γενικότερα σε επίπεδο Ευρώπης, αλλά και σε άλλες χώρες, μεταξύ άλλων αφορά και τις εξής θέσεις και θεωρίες:

Α. Οι δυνάμεις που υποστηρίζουν αυτή τη γραμμή έχουν τη θέση ότι σήμερα δημιουργείται ένα νέο κίνημα, το «κίνημα των κινημάτων».

Με αυτή τη θεωρία στόχο έχουν:

Να χτυπήσουν ό,τι ριζοσπαστικό υπάρχει στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα, στο κομμουνιστικό κίνημα και στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Προβάλλουν αυτό το μεγάλο ψέμα, ότι δημιουργείται κάποιο «νέο κίνημα» το οποίο είναι υπεράνω των κινημάτων που ήδη υπάρχουν σε κάθε χώρα, στο παγκόσμιο κίνημα, δηλαδή ότι υπερβαίνει κατά βάση το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, το εργατικό κίνημα και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.

Θέλουν να δημιουργήσουν μια ομπρέλα των δυνάμεων του συμβιβασμού, που όχι μόνο θα παρακάμπτει, αλλά θα αντιπαλεύει τις υπαρκτές ριζοσπαστικές δυνάμεις.

Και είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι ορισμένες δυνάμεις που πρωταγωνιστούν στην προβολή της θέσης περί «νέου κινήματος» τηρούν εχθρικότατη στάση απέναντι στο κομμουνιστικό κίνημα, στο ζήτημα του σοσιαλισμού και ιδιαίτερα στο σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε.

Β. Ενα δεύτερο που βάζουν είναι το γνωστό ζήτημα ότι παλεύουν «για έναν άλλο κόσμο εφικτό». Για να είναι «οι άνθρωποι και οι κοινωνίες υπεράνω των κερδών». Αυτά αποτελούν στάχτη στα μάτια των λαών και των κινημάτων στις διάφορες χώρες. Γιατί ένας άλλος κόσμος που μπορεί να αντικαταστήσει το καπιταλισμό είναι μόνο ο σοσιαλισμός, ο οποίος είναι και επίκαιρος και αναγκαίος κατά τη γνώμη μας. Αλλά περί αυτού οι οπαδοί του «άλλου κόσμου» κάνουν γαργάρα.

Δεν απαντούν στο ερώτημα πώς θα μπουν πάνω από τα κέρδη οι άνθρωποι ή οι κοινωνίες, όταν αυτές οι δυνάμεις δεν τάσσονται υπέρ της κατάργησης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε σημαντικούς τομείς της οικονομίας. Χαρακτηριστικά: Είναι υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα ζητήματα της υγείας. Δηλαδή, να δουλεύουν επιχειρήσεις στον τομέα της υγείας με κέρδος. Τότε τι μας λένε για τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη;

Στα πλαίσια που προωθούν στα διάφορα κινήματα αυτές οι δυνάμεις, δε λένε κουβέντα ενάντια στο ΝΑΤΟ, τις ΝΑΤΟικές βάσεις, τα πυρηνικά που έχει γεμίσει ολόκληρη η Ευρώπη. Δε λένε κουβέντα ενάντια στην ΕΕ, τις διάφορες αντιδραστικές συνθήκες της ΕΕ, όπως του Μάαστριχτ, του Αμστερνταμ, ενάντια στις αναδιαρθρώσεις, ενάντια στο χτύπημα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς στην Ευρώπη.

Αναφέρονται γενικώς ενάντια... στα μεταλλαγμένα προϊόντα, για μια υγιεινή διατροφή, αλλά δε λένε κουβέντα πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα που δρομολογεί η ενδιάμεση συμφωνία σχετικά με την ΚΑΠ και άλλα αντιαγροτικά μέτρα που δρομολογεί η ΕΕ. Κατά συνέπεια, είναι εμφανής η προσπάθεια που γίνεται, ένα κίνημα που δεν είναι καινούριο, αλλά είναι συνέχεια του εργατικού κινήματος, του επαναστατικού κινήματος και του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, να το ξεστρατίσουν. Βάζουν τη θέση για ένα «νέο κίνημα» και με τη θεωρία του «νέου κινήματος» εννοούν να ηγεμονευτεί αυτό και να ποδηγετηθεί από τη σοσιαλδημοκρατία.