Από το Παρίσι, τη «μεγάλη ερωτική πόλη», όπου «περιπλανήθηκε» κι αγάπησε ο μεγάλος «ποιητής» της συναισθανόμενης ψυχής, ο Γιώργος Χειμωνάς «επιστρέφει», σήμερα, στις 4 μ.μ. Μπορεί ο θάνατος να ματαιώνει την επικοινωνία, όμως εκείνος εξακολουθεί να διατηρεί την ομορφιά της μελαγχολίας του. Εφθασε στο «τελευταίο σύνορο του χρόνου», εγείροντας ερωτηματικά για τη θνητή φύση μας, που συλλαβίζει γέφυρες για να πορευτεί. Ο Ρ. Μ. Ρίλκε έγραψε κάποτε «Δοκιμάζω να σου γράψω, αν και δεν υπάρχει τίποτα ύστερα από έναν αναγκαίο αποχωρισμό». Η επώδυνη απουσία του Γ. Χειμωνά, διάχυτη, σαρώνει τις σκέψεις που προκάλεσε το έργο του και η στάση ζωής του. Τελικά πήρε το δρόμο της «φυγής», ακτινοβολώντας ακόμη και με το θάνατό του.

«Στραμμένος συνέχεια προς το σκοτάδι της νύχτας», ταξίδευε συχνά «ένα μεγάλο ταξίδι μέσα στη νύχτα υποφέροντας». «Το τέλος του χρόνου» - γράφει στα «Ταξίδια μου» - «υπάρχει μονάχα τη νύχτα. Εκεί το αγγίζεις και τότε σε πιάνει μια λυπημένη μανία».

Ο «επίλογος» του ποιητή άνοιξε, για να ενωθεί με τον ακατάλυτο δεσμό του θανάτου, απελευθερωμένος από το κοινόχρηστο νόημα της ζωής. Αύριο στο νεκροταφείο, ο «εκ γενετής θυμός» του θα σιωπήσει. «Η ψυχή του ανθρώπου» - έγραφε - «στο τέλος ξεκαθαρίζει τι είναι και τι ήταν από την αρχή ένας εκ γενετής θυμός».

Βέβαιο είναι ότι το έργο του κι εκείνος θα «φέγγουν με μιαν ευγένεια μέσα από το αιώνιο σκοτάδι του σκοταδιού».

Συλλυπητήρια τηλεγραφήματα προς τη σύντροφο της ζωής του Λούλα Αναγνωστάκη και τον γιο τους απέστειλαν: η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, ο πρόεδρος της ΝΔ Κ. Καραμανλής, ο πρόεδρος του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλος, η υπουργός Πολιτισμού Ελ. Παπαζώη, κ.ά.