Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας λαγός. Οπως καθότανε στο σπίτι του στο δάσος, περνάει η τίγρη. «Τι κάνεις λαγέ;», τον ρωτάει. «Ε, τι να κάνω, κάθομαι εδώ και λιάζομαι και πότε πότε περνάει και το λιοντάρι, του ρίχνω καμιά φάπα και περνάει η ώρα»...

Την άλλη μέρα περνάει ο ελέφαντας. «Πώς τα περνάς λαγέ;», τον ρωτάει. «Ε, πώς να τα περνάω, κάθομαι εδώ και λιάζομαι και πότε πότε περνάει το λιοντάρι, του ρίχνω καμιά φάπα και περνάει η ώρα»...

Σιγά - σιγά το σούσουρο ότι ο λαγός καρπαζώνει το λιοντάρι έκανε το γύρο του δάσους ώσπου έφτασε και στα αυτιά του λιονταριού. Μια και δυο ξεκινάει το λιοντάρι και πάει στο λαγό. «Τι κάνεις λαγέ;», τον κοιτάει το λιοντάρι. Και ο λαγός, έντρομος και κάθιδρος, απαντά: «Τι κάνω ο καημένος αφέντη μου, να, κάθομαι εδώ ήσυχα - ήσυχα, πότε πότε περνάνε τα άλλα ζώα και λέμε καμιά σαχλαμάρα για να περνάει η ώρα»...

Αυτή είναι (ή... κάπως έτσι) η μια ιστορία, η ιστορία του λαγού. Η άλλη «ιστορία» γράφτηκε χτες, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ερωτηθείς για τις εξελίξεις περί το Κυπριακό και το ρόλο των υπόλοιπων χωρών της ΕΕ, δήλωσε: «Οποιαδήποτε χώρα προβάλλει αντίσταση στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θα έχει να αντιμετωπίσει την Ελλάδα»!

ΥΓ: Οποιαδήποτε ομοιότητα ανάμεσα στις δυο ιστορίες είναι, προφανώς, συμπτωματική...