Τον Αύγουστο τα ακραία καιρικά φαινόμενα, που έκαναν την εμφάνισή τους στην Κεντρική, κυρίως, Ευρώπη, προξενώντας καταστροφές δισεκατομμυρίων (και δυστυχώς συνοδεύτηκαν με δεκάδες θύματα) μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και πέρασε στα ψιλά (αν δεν εξαφανίστηκε) η δημιουργία «μαύρου νέφους» πάνω από την Ινδία, αλλά και τα γύρω κράτη.

Ισως, η Ασία να μην έχει τόσο «ενδιαφέρον» για τους καταναλωτές του Βορρά και οπωσδήποτε το κόστος της αξίας της ζωής μιας τριτοκοσμικής χώρας δεν μπορεί να μπει στην ίδια ζυγαριά με το αντίστοιχο της Δύσης για τους θιασώτες της παγκοσμιοποίησης. Ομως τα περιβαλλοντικά ζητήματα δεν έχουν πατρίδα (αυτό το γνωρίζουν και τα παιδιά του δημοτικού πλέον) και ποτέ δεν είναι κανείς σίγουρος τι του ξημερώνει η αυριανή μέρα. Το νέφος, θεωρητικά, ήταν προνόμιο των βιομηχανικά αναπτυγμένων κρατών, με κύριους παράγοντες δημιουργίας του τα αυτοκίνητα και τα εργοστάσια. Και να τώρα που μια ασιατική χώρα με σχετικά ελάχιστα αυτοκίνητα και βιομηχανία, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτήν της Ευρώπης και της Αμερικής, αποκτά ένα ακόμα από τα προνόμια του «σύγχρονου πολιτισμού». Οι εκτιμήσεις μιας σειράς επιστημόνων, με εξαιρετική εμπειρία σε παρόμοια θέματα, από τη διεθνή κοινότητα, κάνουν λόγο για δυο εκατομμύρια θανάτους την προσεχή δεκαετία μόνο για την Ινδία. Αν προσθέσουμε και τις γειτονικές χώρες, ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί κατά πολύ. Αν και όλα αυτά ακούγονται υπερβολικά δεν είναι καθόλου απίθανο οι εκτιμήσεις να αποδειχτούν συντηρητικές, με δεδομένο, ότι η σύνθεση του εν λόγω χημικού νέφους είναι τέτοιας μορφής, που οι επιπτώσεις του στο ανθρώπινο και φυσικό περιβάλλον μπορεί να αποτελέσουν μια πρωτόγνωρη δολοφονική χιονοστιβάδα, που θα είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί, αν δε ληφθούν άμεσα γενναία μέτρα.

Πώς φτάσαμε όμως σε μια χώρα όπως η Ινδία να εκδηλωθεί ξαφνικά(;) ένα νέφος με πολύ πιο δολοφονικές επιπτώσεις από τα ήδη γνωστά (Αθήνα, Λος Αντζελες κ.α.); Η δημιουργία του μαύρου νέφους, που προσωρινά κατοικοεδρεύει στην Ασία, αλλά τίποτα δεν αποκλείει τη μετακίνησή του και προς άλλες κατευθύνσεις, παρά τις «διαβεβαιώσεις» κάποιων Ευρωπαίων και Αμερικάνων αξιωματούχων που μονίμως ισχυρίζονται, ότι τα πάντα βαίνουν καλώς, (η όξινη βροχή δεν εμφανίζεται απλά και μόνο στις βιομηχανικές περιοχές που λειτουργούν ως ρυπαντές, αλλά «ταξιδεύει» και σ' άλλες χώρες), οφείλεται αφενός μεν στη ρυπογόνο βιομηχανία και αφετέρου στο κάψιμο των δασών και τη χρήση κάρβουνου για την παραγωγή οικιακής ενέργειας. Για τις ρυπογόνες βιομηχανίες η ιστορία είναι γνωστή και χιλιοειπωμένη. Αρκεί να θυμηθούμε τι έγινε πριν μερικά χρόνια με το «ατύχημα» στο Μομπάλ (της Ινδίας), όπου υπήρξαν δεκάδες θύματα και τεράστια ρύπανση του περιβάλλοντος από μια έκρηξη σε χημική βιομηχανία. Η «βρώμικη» βιομηχανία αναζητεί περιοχές με φτηνό εργατικό δυναμικό και ελαστικό θεσμικό πλαίσιο. Τόσο ελαστικό που η ρύπανση (φύσης και ανθρώπου) να θεωρείται ως κάτι το δεδομένο (παρά τις υποκριτικές διακηρύξεις για την προστασία του περιβάλλοντος σε διεθνή συνέδρια). Πληρώνοντας μισθούς πείνας παράγουν ό,τι θέλουν και όπως θέλουν. Αν υπάρξουν διαμαρτυρίες η απειλή είναι γνωστή: «τα μαζεύουμε και φεύγουμε». Είναι σαφές, ότι κάποια άλλη χώρα θα βρεθεί να τις «φιλοξενήσει». Η φτώχεια και τα διεφθαρμένα καθεστώτα -ελέω παγκοσμιοποίησης- περισσεύουν. Αντί πινακίου φακής είναι πρόθυμα τα εγκάθετα πολιτικά ανδρείκελα να δεχτούν δραστηριότητες που είναι ανεπιθύμητες στην «πολιτισμένη» Δύση, η οποία με τη σειρά της δεν ξεχνά σε τακτά χρονικά διαστήματα να χύνει κροκοδείλια δάκρυα και να καταθέτει τις αειφορικές ευαισθησίες της, για την οικολογική κρίση που αντιμετωπίζει ο πλανήτης (Ρίο, Κιότο, Γιοχάνεσμπουργκ). Βήματα σημειωτόν ή, ορθότερα προς τα πίσω, μια και το βιομηχανικό λόμπι αποτελεί «ταμπού» και ουσιαστικά κάνει κουμάντο διεθνώς (όπως πάντα δηλαδή).

Ας δούμε όμως εν συντομία και τη δεύτερη συνιστώσα του νέφους. Οι εκτεταμένες αποδασώσεις διά της κλασικής μεθόδου των πυρκαγιών, για τη δημιουργία λιβαδιών που θα εκτρέφουν ζώα για τα χάμπουργκερς που καταναλώνουν οι κάτοικοι του Βορρά, η κοπή των δέντρων για ξυλεία και η ανυπαρξία ελεγκτικών και προστατευτικών μηχανισμών των πλούσιων δασών της περιοχής είναι η μια όψη του προβλήματος. Η άλλη βρίσκεται στη μεγάλη φτώχεια που αναγκάζει εξαθλιωμένους πολίτες να αναζητούν ως λύση για φτηνή ενέργεια τα δέντρα, με αποτέλεσμα την τραγική κατάσταση που επικρατεί. Αρα το ζήτημα είναι αμιγώς πολιτικό και δεν μπορεί να επιλυθεί με ευχολόγια ή να επιχειρηθεί η προσέγγισή του -μέσω χάπενιγκς και αφισών- των κρατικοδίαιτων και καθοδηγούμενων από διάφορα συμφέροντα Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Η οικολογία κι ο καπιταλισμός είναι έννοιες ασύμβατες. Οσοι περί άλλα τυρβάζουν είναι τουλάχιστον αφελείς και αστοιχείωτοι.