Χρήστος Βαρυτιμιάδης, αντιστασιακός, Χαϊδάρι. Καθώς τιμάμε τα 85 χρόνια από τη μεγάλη επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης, θέλω να ξαναθυμηθώ μια τίμια φωνή που, σε ώρα αντικομμουνιστικής υστερίας που κάθε λογής «σοβιετολόγοι» πετροβολούσαν τη Σοβιετική Ενωση, μιλούσε θαρραλέα για τη χώρα του Λένιν, για το σοσιαλισμό. Και καθαρά και ξάστερα υπογράμμιζε την πανανθρώπινη προσφορά της. Ηταν ο Αντώνης Τρίτσης, οραματιστής δήμαρχος που τόσο πρόωρα χάθηκε για την Αθήνα, αλλά και για την ελληνική πολιτική και εθνική ζωή.

Σ' εκείνο, λοιπόν το άρθρο του, ο Αντώνης Τρίτσης σημείωνε μεταξύ άλλων: «Οι αξίες της (Οχτωβριανής Επανάστασης) δημιούργησαν την πιο ανθρώπινη σύγχρονη κοινωνία που ακόμα και σε στιγμές βαθιάς κρίσης διατήρησε και διατηρεί την ανθρωπιά της... Επηρέασε την πολιτική συγκρότηση όλων των χωρών της Ευρώπης και του κόσμου, όσο καμία ιδεολογική δύναμη στη σύγχρονη εποχή μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Αποτέλεσε το μοναδικό στήριγμα στους αντιαποικιακούς αγώνες για αυτοδιάθεση...».

Το γραπτό αυτό, δημοσιευμένο στην Ελευθεροτυπία (30-12-1991), είχε τίτλο: «Με ευγνωμοσύνη». Στη Σοβιετική Ενωση, στα μεγάλα μηνύματα, στην πανανθρώπινη προσφορά της, που σήμερα σε σκοτεινές και τραγικά δύσκολες ώρες η ανθρωπότητα τη θυμάται. Με ευγνωμοσύνη, λοιπόν, και αταλάντευτη την ελπίδα, στα μεγάλα πανανθρώπινα οράματα. Αυτά που εδώ και ογδόντα πέντε χρόνια συγκλόνισαν τον κόσμο κι άλλαξαν την πορεία του.

Ηλίας Σαπρανίδης, Συν/χος δάσκαλος, Συκιές Θεσσαλονίκης. (Από την επίσκεψη γκρουπ επισκεπτών από τη Θεσσαλονίκη, σε επαρχιακό ιατρείο της Κούβας):... Ενώ ο διευθυντής του καρδιολογικού κέντρου μας ενημερώνει σχετικά με τη λειτουργία της μονάδας, οι ερωτήσεις από εμάς «πέφτουν βροχή»: Για το εάν το ιατρείο καλύπτει όλους τους ασθενείς και εάν υπάρχει οικογενειακός γιατρός. Και η απάντηση είναι, «μα.. φυσικά»! Ρωτάμε για ράντζα και μας απαντούν, «τι είναι αυτά;». Εμείς επιμένουμε να ρωτάμε, αν πληρώνουν οι ασθενείς νοσήλια και φάρμακα, εξετάσεις, ακτινογραφίες κλπ. Εισπράττουμε ένα μεγαλοπρεπέστατο, «τίποτα»! Θέλουμε να μάθουμε, επίσης, ποιος είναι ο μισθός του Διευθυντή του ιατρείου και ποιος ενός εργάτη. Πληροφορούμαστε ότι παίρνουν 600 πέσος ο πρώτος και 400 πέσος ο δεύτερος. Μας κάνει εντύπωση επίσης που ο μισθός του δάσκαλου, του καθηγητή Πανεπιστημίου είναι 350 πέσος, συγκριτικά με του εργάτη. Μικρός και τους το επισημαίνουμε... «Ολοι το ίδιο στομάχι έχουμε», μας απαντούν (Και, άλλωστε, για την εκπαίδευση πληρώνει το κράτος).

Στη συνέχεια θέλουμε να μάθουμε αν υπάρχουν φροντιστήρια, φόροι, ανταποδοτικά τέλη κτλ. κτλ. Οχι τίποτα από όλα αυτά που μας σφίγγουν σαν βρόγχοι το λαιμό μας. Στην Κούβα γίνεται ένας συνεχής αγώνας για την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου του λαού και τη διατήρηση της ανεξαρτησίας. Κανένας νηστικός, κανένας γυμνός και άστεγος. Μόνο μόρφωση, υγεία, ψυχαγωγία για όλους. Οχι στον ξενόφερτο τρόπο ζωής, η κουλτούρα η δική τους τούς φτάνει.

«Είμαστε περήφανοι για το λαό μας - μας δηλώνουν - δεν υποκύπτουμε στις δυσκολίες, ούτε λυγίζουμε στην ξένη επέμβαση. Για μας ξένη απειλή, σημαίνει Πατρίδα ή Θάνατος»!