Μπόλικη είναι η φιλολογία των ημερών, περί της ανάγκης διαφάνειας στις δημόσιες προμήθειες και τις οικονομικές συναλλαγές του κράτους γενικότερα, της ύπαρξης «διαπλεκομένων», πολύμορφων σκοτεινών και υπόγειων συναλλαγών, κλπ., κλπ., με αφορμή τις πρόσφατες αποφάσεις του ΚΥΣΕΑ, για τα εξοπλιστικά προγράμματα και τον κρατικό προϋπολογισμό, γενικότερα. Οι φιλολογούντες σχετικώς, μάλιστα, προτείνουν και σχετικά μέτρα, όπως τη θεσμοθέτηση επιτροπών ελέγχου, τη διενέργεια δημόσιων διαγωνισμών για κάθε συναλλαγή, κλπ., κλπ.

Ας μας επιτρέψουν, λοιπόν, για όλα τα παραπάνω να σημειώσουμε τα εξής: Ακόμη κι αν αφαιρέσουμε το εξόφθαλμο στοιχείο της υποκρισίας ή της ενδεχόμενης ιδιοτέλειας από τις παρεμβάσεις τους, τα όσα γενικά λένε και οι προτάσεις, που κάνουν, εξασφαλίζουν, το πολύ, μια λιγότερο ανισότιμη συμμετοχή των διάφορων μερίδων της ολιγαρχίας στο μεγάλο φαγοπότι των κάθε λογής δημόσιων δαπανών. Η πραγματική και πρακτική αξία των λεγομένων τους για τα λαϊκά συμφέροντα - ακόμη κι αν όλα αυτά ήταν δυνατόν να εφαρμοστούν - είναι μικρή έως ελάχιστη. Για παράδειγμα, στο παραμικρό δεν αλλάζουν όλ' αυτά τον αντιλαϊκό χαρακτήρα του κρατικού προϋπολογισμού, ως μοχλού αναδιανομής, προς όφελος της ολιγαρχίας, του παραγόμενου από τους εργαζόμενους πλούτου. Κι όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, τέλος πάντων, η λιγότερο ή περισσότερο διαφανής μορφή της καταλήστευσης των λαϊκών εισοδημάτων έχει πολύ λιγότερη σημασία, από το περιεχόμενο της ίδιας της πράξης.