Σύμφωνα με άρθρο του Σέιμουρ Χερς, στο περιοδικό «Νιου Γιόρκερ», οι αμερικανικές αρχές, ήδη, από το 1994 είχαν αρχίσει να υποκλέπτουν συνομιλίες των Σαουδαράβων συμμάχων τους. Τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν, οδήγησαν, σύμφωνα με τον Χερς πάντα, στο συμπέρασμα ότι το μέλλον της αμερικανο-σαουδαραβικής συμμαχίας είναι μάλλον δυσοίωνο καθώς το Ριάντ εμφάνιζε τάσεις αυτονόμησης, οι οποίες, πάντα με βάση το συγκεκριμένο άρθρο, εκφράζονταν και με τη ροή χρημάτων προς ύποπτα ιδρύματα και φορείς. Παράλληλα, η διαφθορά στους κόλπους της σαουδαραβικής οικογένειας και η διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια εντός του βασιλείου καθιστούσαν, μάλλον, αναξιόπιστο σύμμαχο την, πάλαι ποτέ, κραταιά οικογένεια Φαχντ.

Αν τα παραπάνω ισχύουν, τότε το κουβάρι των εξελίξεων μετά την 11η Σεπτεμβρίου είναι μάλλον μια συνέχεια γεγονότων που είχαν δρομολογηθεί. Η επιμονή της Ουάσιγκτον να πληγεί το Ιράκ έφερε σε ακόμη δυσκολότερη θέση τη σαουδαραβική ηγεσία. Για πολλούς, η κίνηση του Πρίγκιπα διαδόχου Αμπντουλάχ, τον περασμένο Μάρτη, να αναλάβει μεσολαβητική πρωτοβουλία για το Μεσανατολικό καταθέτοντας, για πρώτη φορά, συνολική πρόταση αποκατάστασης των ισραηλινο-αραβικών σχέσεων, δεν ήταν παρά ένα σήμα προς την Ουάσιγκτον ότι όσο δεν επιλύεται οριστικά το Παλαιστινιακό, η Σαουδική Αραβία και ο αραβικός κόσμος συνολικά δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις ΗΠΑ στις περιπέτειές τους καθώς επισείεται η απειλή της συνολικής αποσταθεροποίησης της περιοχής.

Οι σαουδαραβικές ανησυχίες δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Και αυτό όχι μόνο γιατί συνολικά η αραβική κοινή γνώμη μοιάζει με καζάνι που βράζει. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι δηλώσεις του βουλευτή του βρετανικού Εργατικού Κόμματος, Τζορτζ Γκάλογουεϊ. Υποστηρίζει ότι στους διαδρόμους του Πενταγώνου όσο και της Ντάουνινγκ Στριτ κυκλοφορεί εντόνως το σενάριο της «συνολικής αναδιάταξης συνόρων στην περιοχή του Κόλπου, αρχής γενομένης από ένα στρατιωτικό πλήγμα στο Ιράκ». Σύμφωνα, πάντα, με το ίδιο σενάριο, οι αξιωματούχοι που «φλερτάρουν» με τα παραπάνω εκτιμούν ότι εφόσον τα σύνορα της περιοχής ουσιαστικά χαράχτηκαν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στη βάση των συμφερόντων των τότε μεγάλων δυνάμεων, δε θα είναι δύσκολο να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό.

Στους σχεδιασμούς αυτούς κεντρικό σημείο καταλαμβάνει η Σαουδική Αραβία, της οποίας τα αποθέματα σε πετρέλαιο εκτιμώνται, με συντηρητικούς υπολογισμούς, στο 1/4 των συνολικών αποθεμάτων του πλανήτη, ενώ παράλληλα έχει το προνόμιο να υπάρχει η δυνατότητα επιτάχυνσης της παραγωγής. Με πιθανό το ενδεχόμενο ανατροπής της πολιτικής κατάστασης στη Σ. Αραβία, ΗΠΑ - Βρετανία φέρονται να απεργάζονται ακόμη και σχέδιο διαμελισμού της, σε δύο ή και τρία μέρη, ως εναλλακτική λύση για τη διατήρηση του ελέγχου τους στα πετρελαϊκά της κοιτάσματα.

Οπως υποστηρίζει ο Γκάλογουεϊ, το σενάριο αυτό προβλέπει απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από τους ιερούς τόπους της Μέκκας και της Μεδίνας, και ανάπτυξή τους στις Ανατολικές Επαρχίες της Σ. Αραβίας, όπου και βρίσκεται η πλειοψηφία των κοιτασμάτων και των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων. Παρεμπιπτόντως εκεί κατοικεί η σιιτική μειονότητα του πληθυσμού, που δεν τρέφει τις καλύτερες των σχέσεων με το δόγμα Γουαχαμπί της βασιλικής οικογένειας. Ισως, υποστηρίζει ο Βρετανός βουλευτής, για αυτό το λόγο, οψίμως, ευαισθητοποιήθηκαν οι δυτικές χώρες για «τα ανθρώπινα δικαιώματα της μειονότητας».

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν προκαλεί, πλέον, ιδιαίτερη έκπληξη η «διαρροή» των τελευταίων στοιχείων του FBI που εμπλέκουν τη βασιλική οικογένεια άμεσα με την Αλ Κάιντα, ούτε φυσικά η προτροπή υψηλόβαθμου αξιωματούχου του Πενταγώνου, το καλοκαίρι σε κλειστή σύσκεψη, «να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του, δηλαδή στη Σ. Αραβία». Μάλιστα, σε μια άλλη παρόμοια σύσκεψη, ένας άλλος υψηλόβαθμος σύμβουλος, ο Μαξ Σίνγκερ, συμβούλευσε το Λευκό Οίκο να δημιουργήσει «τη Μουσουλμανική Δημοκρατία της Ανατολικής Αραβίας» στις Ανατολικές Επαρχίες της Σ. Αραβίας και να «ξεμπερδεύει οριστικά με το πρόβλημα». Το τι μέλλει γενέσθαι μένει να αποδειχθεί, φυσικά, αλλά οι οιωνοί δε δείχνουν θετικοί για την περιοχή...