Με ακόμα πιο εξευτελιστικές τιμές υποχρεώνονται φέτος οι πορτοκαλοπαραγωγοί να πουλήσουν τη σοδειά τους, στους εμπόρους - εξαγωγείς. Με το ξεκίνημα της συλλογής της κύριας παραγωγής πορτοκαλιών, ξεκίνησε ένα ενορχηστρωμένο «παιχνίδι» κατρακύλας των τιμών στα επιτραπέζια πορτοκάλια και αύξησης της κερδοσκοπίας των εμπορομεσαζόντων - εξαγωγέων. Μάλιστα, τις τελευταίες μέρες, από εκπροσώπους του συνδέσμου εξαγωγέων νωπών οπωροκηπευτικών, άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες στους διαδρόμους του υπουργείου Γεωργίας, και όχι μόνο, ότι οι παραγωγοί δε δίνουν τα πορτοκάλια τους, ζητούν τιμές που δεν είναι ανταγωνιστικές, χάνονται οι αγορές στην Ανατολική Ευρώπη, μπαίνουν φτηνά ισπανικά πορτοκάλια στην Ελλάδα, υπάρχει κίνδυνος να μείνουν αδιάθετα τα πορτοκάλια και άλλα διάφορα. Εκτός των άλλων, όλα αυτά γίνονται για ευνόητους λόγους... Δηλαδή, να ξαναπληρώσουν τα σπασμένα οι πορτοκαλοπαραγωγοί!

Η φετινή παραγωγή πορτοκαλιών πανελλαδικώς εκτιμάται ότι θα είναι καλή και αρκετά μεγαλύτερη από την περσινή. Προβλέπεται να ξεπεράσει τους 1.100.000 τόνους, αλλά αυτό δε σημαίνει κάποιο όφελος για τους παραγωγούς και δε δημιουργεί προϋποθέσεις αύξησης του εισοδήματός τους. Οπως πάνε τα πράγματα, το οδυνηρό δίλημμα που τίθεται στους παραγωγούς επιτραπέζιων πορτοκαλιών σε αρκετές περιοχές της χώρας είναι αν θα διαλέξουν τις εξευτελιστικές τιμές που δίνουν οι έμποροι - εξαγωγείς, ή τις εξευτελιστικές τιμές που δίνουν οι βιομήχανοι - χυμοποιοί. Από κοντά υπάρχει και η πιο καταστροφική επιλογή: Να τα αφήσουν να πέσουν κάτω! Πάντως, όπως αναφέρουν πορτοκαλοπαραγωγοί από πολλές περιοχές της χώρας, μέχρι τώρα υπάρχει ελάχιστο αγοραστικό ενδιαφέρον από την πλευρά των εμπόρων - εξαγωγέων, ενώ κάποιοι συνεταιρισμοί που δραστηριοποιούνται στο χώρο, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα να αγοράζουν πορτοκάλια.

Μπορεί, πράγματι, οι εξαγωγές να πηγαίνουν μέχρι τώρα χειρότερα σε σύγκριση με την περσινή χρονιά, (έως τις 6 Δεκέμβρη είχαν εξαχθεί 13.878 τόνοι πορτοκάλια έναντι 19.976 τόνοι πέρσι) αλλά δεν ευθύνονται γι' αυτό οι παραγωγοί. Και τελικά όταν οι εμπορο-βιομήχανοι και όποιοι άλλοι, μιλάνε για ελεύθερη αγορά και διεθνή ανταγωνισμό, δεν εννοούν τίποτα άλλο παρά τους αδυσώπητους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (πρώην ΓΚΑΤΤ), που καταληστεύουν τον κόπο των Ελλήνων, των Ευρωπαίων και όλου του κόσμου των παραγωγών, σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών. Οσο για την άλλη μεγάλη υποκρισία, δηλαδή την ποιότητα, εδώ τίθεται και το εξής ερώτημα: Πόσο κοστίζει να παραχθεί ένα κιλό ποιοτικά πορτοκάλια και πόσο το αγοράζουν από τον παραγωγό στο όνομα της ανταγωνιστικότητας; Τι μένει στον παραγωγό να ζήσει και να καλλιεργήσει;

Στους βασικούς πορτοκαλοπαραγωγούς νομούς της χώρας, οι παραγωγοί είναι ανάστατοι και απογοητευμένοι. Οι τιμές παραγωγού μέρα με τη μέρα κατρακυλούν και οι έμποροι - εξαγωγείς, είτε σφυρίζουν αδιάφορα είτε ζητούν να αγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές. Με βάση τα λεγόμενα παραγωγών, στην Αργολίδα, οι τιμές στα «Μέρλιν» από 80 δραχμές το κιλό έπεσαν στις 53 δραχμές και στις «Ναβαλίνες» από τις 80 δραχμές στις 55 δραχμές, ενώ οι έμποροι εξακολουθούν να κάνουν σκέρτσα... Στην Αρτα τα «Μέρλιν» έπεσαν στις 50 δραχμές και είναι σχεδόν στα αζήτητα. Τα ίδια περίπου ισχύουν και στη Λακωνία, όπου παραγωγός οικολογικών πορτοκαλιών ανέφερε πως οι έμποροι του ζητούν να πουλήσει μόλις με 70 δραχμές το κιλό, όταν πέρσι η τιμή τους ήταν πολύ μεγαλύτερη. Στα Χανιά, επίσης, όπου η παραγωγή είναι πιο όψιμη οι τιμές στα «Μέρλιν» ήδη διαμορφώνονται καθοδικά και όπως αναφέρεται από παραγωγούς οι έμποροι, επιδιώκουν να αγοράσουν με 40 δραχμές το κιλό.

Αν, όμως, από τις παραπάνω τιμές, αφαιρεθούν, τα συλλεκτικά, τα ραντιστικά και οι λοιπές καλλιεργητικές φροντίδες, δηλαδή το κόστος παραγωγής, δε μένει παρά ένα ελάχιστο ποσό ως καθαρή τιμή στους παραγωγούς. Κι όπως αναφέρουν παραγωγοί του νομού Χανίων, ήδη, οι χαμηλές τιμές των τελευταίων χρόνων, εξανάγκασαν πολλούς από αυτούς να εγκαταλείψουν τα περιβόλια τους. «Γέμισαν οι πορτοκαλιές με βάτα», μάς είπε ένας από αυτούς και συμπλήρωσε, πως μεγάλος αριθμός των παραγωγών, ελλείψει χρημάτων και στην απέλπιδα προσπάθειά τους να βγούνε πέρα, σταμάτησαν, πλέον, αναγκαστικά, να ραντίζουν και να ασκούν χρηματοβόρες καλλιεργητικές φροντίδες. Αυτό είναι άλλο ένα δείγμα της πολιτικής κοροϊδίας της κυβέρνησης κι από κοντά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, περί μείωσης του κόστους παραγωγής και αύξησης του εισοδήματός τους και περί ποιότητας και ανταγωνιστικότητας. Η πικρή αλήθεια είναι εδώ!