Δυο κομψά μικρά βιβλία που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Ροές» περιέχουν πραγματικούς θησαυρούς, σημαντικές μαρτυρίες για τους γίγαντες της λογοτεχνίας, τον Πούσκιν και τον Τολστόι. Ο Vassili Joykovski περιγράφει τις «Τελευταίες στιγμές του Πούσκιν», ενώ ο Μαξίμ Γκόρκι καταθέτει τις προσωπικές του «Αναμνήσεις από τον Τολστόι». Εδώ, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στις τελευταίες σελίδες των δυο αυτών τόμων υπάρχει σπάνιο φωτογραφικό υλικό.

«Ο,τι καλύτερο υπάρχει στα έργα του Τουργκιένιεφ, του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι, φέρει τη σφραγίδα του Πούσκιν», έγραφε ο επίσης διάσημος Ρώσος συγγραφέας, ο Λεβ Σεστόβ.

Στις 27 Γενάρη 1837, ο μέγιστος Ρώσος ποιητής Αλεξάντερ Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν τραυματίζεται θανάσιμα κατά τη διάρκεια μιας μονομαχίας και πεθαίνει δυο μέρες αργότερα. Τα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν κατά τη διάρκεια αυτών των δυο ημερών και συγκλόνισαν τις καρδιές όλων των Ρώσων, περιγράφονται υπό τύπον επιστολής προς τον πατέρα του ποιητή από το στενό φίλο του Πούσκιν, τον επίσης ποιητή Βασίλ Ζουκόφσκι. Είναι ένα κείμενο υποβλητικό και συγκινητικό, που μας δίνει μια εικόνα των τραγικών στιγμών του Πούσκιν και μας κάνει να νιώθουμε το σπαραγμό ενός ολόκληρου λαού την ώρα που θρηνεί αποχαιρετώντας τον αγαπημένο του βάρδο.

Ο Μαξίμ Γκόρκι στο εισαγωγικό του σημείωμα στις «Αναμνήσεις από τον Τολστόι» γράφει τα εξής: «Το βιβλίο αυτό αποτελείται από αποσπασματικές σημειώσεις που κράτησα την εποχή που ζούσα στο Ολέιζε, ενώ ο Λεβ Νικολάγιεβιτς έμενε στην Γκάσπρα της Κριμαίας, στην αρχή βαριά άρρωστος και στη συνέχεια σε ανάρρωση. Τις σημειώσεις αυτές γραμμένες εντελώς πρόχειρα σε κάποια κομμάτια χαρτιού, τις θεωρούσα χαμένες, πρόσφατα όμως ξαναβρήκα μερικές απ' αυτές. Περιλαμβάνω εδώ και μια ημιτελή επιστολή που έγραψα επηρεασμένος από της "φυγή" του Λεβ Νικολάγιεβις από τη Γιασνάγια Παλιάνα και το θάνατό του. Δημοσιεύω την επιστολή, όπως ακριβώς γράφτηκε εκείνη την εποχή, δίχως να διορθώσω ούτε μια λέξη. Και δεν την αποτελειώνω επειδή ούτως ή άλλως, αυτό είναι αδύνατον».