Αν χρειάζεται μια μέρα για να δοθεί μια ευκαιρία στην ελπίδα, ας είναι αυτή η μέρα τα Χριστούγεννα. Αποδεχόμαστε αυτή τη μικρή σύμβαση, δε χάλασε πια και ο κόσμος.

Αν πρέπει να υπάρχει μια μέρα που συμβολίζει την αλληλεγγύη, τη στοργή, τη φιλία, την προσμονή για ένα καλύτερο αύριο, την αγάπη, αν πρέπει να υπάρχει μια μέρα που την αποζητάμε σαν ευκαιρία για να θυμηθούμε «μυρωδιές» από το σπίτι της γιαγιάς, αν χρειάζεται μια μέρα για να δούμε τον κόσμο με τα μάτια των παιδιών, ας είναι η μέρα των Χριστουγέννων.

Ομως, η δική μας αποδοχή αυτής της σύμβασης δεν μπορεί να λογίζεται από τους άλλους σαν να ήταν «η άνευ όρων παράδοσή μας».

Το ξέρουμε, βέβαια, ότι και πάλι θα ξεσαλώσουν. Αυτή η μέρα θα γίνει και πάλι πανηγύρι από τους «εμποράκους» του Ναού και τους Χριστόδουλους της καπηλείας της πίστης. Θα μας πουλήσουν τη δήθεν χαρά, τη δήθεν διασκέδαση, τη δήθεν φιλανθρωπία, τη δήθεν κατάνυξή τους...

Το ξέρουμε. Τα δικά μας Χριστούγεννα είναι μια ακόμα χρυσή ευκαιρία για τους «μάγους» να γεμίσουν τον τόπο με τα τηλεοπτικά σκουπίδια του life style και τα σουξέ των γαβ-γάδικων. Είναι μια ευκαιρία για τις κυρίες της φιλοπτώχου και τις πανταχού παρούσες πρέσβειρες «καλής θέλησης» της ΟΥΝΕΣΚΟ, να συμπάσχουν με τους πεινασμένους και τους απόκληρους στα δημοτικά συσσίτια.

Αυτά είναι τα δικά τους Χριστούγεννα. Στο Ναό τους, η γέννηση της ελπίδας είναι ένα ακόμη «Φέιμ Στόρι». Δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά μας Χριστούγεννα. Ας αφήσουμε τη «Φάρμα» τους έξω από την πόρτα μας. Ας τους απαγορεύσουμε να πλησιάσουν τη φάτνη.