«Ουδέν νεότερον» από τη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2003. Με παγερή αδιαφορία που συχνά πυκνά μεταβάλλεται σε οργισμένα «σχόλια», παρακολούθησε ο ελληνικός λαός το αβάσταχτα ανιαρό θέατρο των δύο μονομάχων. Οι τεχνητοί υψηλοί τόνοι δεν μπορούν να κρύψουν την παθιασμένη υπεράσπιση της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το πραγματικό μήνυμα, πίσω από τις στημένες κόντρες Σημίτη - Καραμανλή, είναι ότι ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να πληρώνει το κόστος της «ανάπτυξης» και της «σταθερότητας». Φρόντισαν άλλωστε να το σφυρίξουν, εγκαίρως, από τις Βρυξέλλες: Ερχεται «νέο» Μάαστριχτ, με αιχμή του δόρατος το δημόσιο χρέος, το οποίο εγγυάται τη λιτότητα και τη φτώχεια για τα επόμενα τουλάχιστον 10 χρόνια.

Τα προηγούμενα χρόνια που ο παραγόμενος πλούτος αυξήθηκε σημαντικά (ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ έτρεχε με περίπου 4% σε ετήσια βάση), η θέση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων επιδεινώθηκε δραματικά. Τι θα γίνει όταν μας αγγίξει, με διαφορά φάσης για συγκυριακούς λόγους (Ολυμπιακοί Αγώνες, Γ' ΚΠΣ), η ύφεση, που πλήττει ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία; Εχουν κάθε δίκιο λοιπόν να ανησυχούν οι εργαζόμενοι και αυτό αποτυπώνεται και στα γκάλοπ. Σχεδόν δύο στους τρεις ανέφεραν ότι «τα πράγματα πήγαν χειρότερα» γι' αυτούς και τις οικογένειές τους το 2002, καθώς η ανεργία είναι εφιαλτική πραγματικότητα για όλες σχεδόν τις οικογένειες.

Η μοιρολατρική έκφραση ανησυχίας όμως, τα αναθέματα και οι κατάρες κατά του δικομματισμού, διόλου δεν αγγίζουν ή ενοχλούν τα μεγάλα αφεντικά. Αντίθετα, τους βολεύουν ως μέθοδοι εκτόνωσης της λαϊκής οργής και αγανάκτησης. Το κρίσιμο ζητούμενο είναι αν θα χειραφετηθούν οι εργαζόμενοι από τους δυνάστες τους, ανακαλύπτοντας την ακατανίκητη δύναμή τους, ώστε να τραβήξουν το δικό τους δρόμο...