Την Κυριακή τα μεσάνυχτα ψηφίστηκε στην Ολομέλεια της Βουλής ο κρατικός προϋπολογισμός, που καθορίζει το γενικό πλαίσιο της οικονομικής πολιτικής για το 2003 (φορολογική, εισοδηματική, τιμολογιακή κλπ.). Και αυτός ο προϋπολογισμός κινείται στον αστερισμό της λιτότητας, καθώς φροντίζει να παίρνει τα πολλά (με τη μορφή φόρων, τελών κλπ.) από τους πολλούς και οικονομικά αδύνατους και ψίχουλα από τους «έχοντες και κατέχοντες», για να τα ξαναμοιράσει απλόχερα (με τη μορφή επιχορηγήσεων, κινήτρων και άλλων παροχών) στην ολιγαρχία του πλούτου και γενικά στο μεγάλο κεφάλαιο. Με δυο λόγια, και ο νέος προϋπολογισμός είναι έντονα ταξικός και αντιλαϊκός, καθώς είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα που υπηρετούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Κι όμως, ακούσαμε τον πρωθυπουργό και όλους τους υπουργούς του να υποστηρίζουν από το βήμα της Βουλής, ανερυθρίαστα, πως ο προϋπολογισμός του 2003 ενισχύει τόσο την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων-συνταξιούχων-αγροτών και ΕΒΕ όσο και τις δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα (Υγεία-Παιδεία-Πρόνοια). Αυτό, βέβαια, έρχεται σε αντίθεση με το γεγονός ότι οι μόνοι που χειροκρότησαν δημόσια το νέο προϋπολογισμό ήταν οι βιομήχανοι (ΣΕΒ) και άλλοι φορείς που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Οσο για την κριτική της ΝΔ, αυτή ήταν εκ του πονηρού. Ως γνήσιος εκφραστής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής η ηγεσία της ΝΔ - σε μια προσπάθεια να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του ΣΕΒ και άλλων μεγαλοεπιχειρηματικών φορέων - μέμφθηκε την κυβέρνηση επειδή δεν έκοψε περισσότερο τις δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα, δεν προχωρά με τόλμη στις ιδιωτικοποιήσεις κλπ.

Θα μπορούσε, άραγε, ο προϋπολογισμός του 2003 να είναι διαφορετικός και να ενισχύει τους εργαζόμενους και γενικά τους οικονομικά αδύνατους, ανίσχυρους; Η απάντηση είναι κατηγορηματική: ΟΧΙ, εφόσον στην κυβερνητική εξουσία βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ ή κάποιος από τους συνοδοιπόρους στον αντιλαϊκό μονόδρομο του Μάαστριχτ, του Αμστερνταμ, της Νίκαιας, της Κοπεγχάγης και της ΟΝΕ. Και δε θα μπορούσε να εφαρμοστεί μια φιλολαϊκή πολιτική, για τον απλό λόγο ότι η πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα - όπως και στις άλλες χώρες-μέλη της ΕΕ - πρέπει να υπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών πολυεθνικών και των συνεταίρων τους στη χώρα μας. Τη δέσμευση αυτή ανέλαβαν να υπηρετήσουν πιστά οι ηγεσίες όλων - πλην ΚΚΕ - των πολιτικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ, ΠΟΛΑΝ) που υπερψήφισαν το 1992 τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Είναι δεδομένο: Στο βαθμό που στην κυβερνητική εξουσία θα βρίσκεται το ένα ή το άλλο από τα κόμματα του δικομματισμού, είτε σε συνθήκες αυτοδυναμίας, είτε σε κολιγιά με πολιτικές δυνάμεις που υιοθετούν και ασπάζονται τους «μονόδρομους» της ΟΝΕ, οι όποιες προσδοκίες για προϋπολογισμούς υπέρ των εργαζομένων αποτελούν χίμαιρα. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει ρήξεις με το μεγάλο κεφάλαιο και φυσικά αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.