Ενας ακόμα εργαζόμενος «δολοφονήθηκε» σε ηλικία μόλις 23 ετών, δίνοντας τη μάχη για το μεροκάματο. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, ο 23χρονος Μαχμούτ Ρασάντα, από το Πακιστάν, ενώ δούλευε σε κτίριο στους Αγ. Αναργύρους, καταπλακώθηκε από πλάκα οροφής WC συμπαγούς μπετόν με αποτέλεσμα το θάνατό του.

Το γεγονός αυτό δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Είναι η ίδια άθλια πραγματικότητα, που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στους χώρους δουλιάς και ακόμα περισσότερο οι αλλοδαποί εργάτες, που η κυβέρνηση τούς εξαναγκάζει να ζουν μόνιμα σε καθεστώς παρανομίας και να γίνονται έτσι πιο εύκολα θύματα της αδηφάγας μανίας του κεφαλαίου για αύξηση των κερδών του. Μια πραγματικότητα, που έχει μετατρέψει κυριολεκτικά τους χώρους δουλιάς σε παγίδες θανάτου, απειλώντας κάθε στιγμή τη σωματική ακεραιότητα, ακόμα και τη ζωή των εργαζομένων. Αλλωστε, μόνο με τα όσα έχει καταγράψει ο «Ρ» για το έτος 2002 τα θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» είναι πάνω από 80.

Την ίδια στιγμή, είναι η πολιτική της κυβέρνησης, που ενισχύει την ασυδοσία του κεφαλαίου, όντας και αυτή, σε πολλές περιπτώσεις, εργοδότης. Γιατί είναι αυτή, που με τις συνειδητές επιλογές έχει καταντήσει αναποτελεσματικές τις όποιες αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες ελέγχου των όρων και των συνθηκών εργασίας.

Τρανταχτό παράδειγμα, η αναγγελία εργατικού ατυχήματος στις 23 Δεκέμβρη που σημειώθηκε έξι μήνες πριν, στις 25 Ιούνη. Τότε ο εργάτης Φράγκου Μπέζνικ μετέφερε μπετόβεργες, οι οποίες ακούμπησαν στα καλώδια της ΔΕΗ, με αποτέλεσμα να τον χτυπήσει το ρεύμα και, τελικά, να του ακρωτηριάσουν τέσσερα δάχτυλα του αριστερού του ποδιού και ένα του δεξιού. Ετσι, για έξι μήνες, καμιά υπηρεσία δεν ήξερε τίποτα. Αυτό είναι μια χειροπιαστή απόδειξη ότι τα στοιχεία που παρουσιάζει κατά καιρούς το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) υπολείπονται κατά πολύ της βάρβαρης πραγματικότητας.