Εννέα στους δέκα Τούρκους πολίτες - ή, για την ακρίβεια, το 89% - αντιτίθενται στον αμερικανικό πόλεμο στο Ιράκ, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στην «Turkish Daily News» της Πέμπτης. Ασφαλώς δεν πρόκειται για απήχηση των θέσεων μόνον της τουρκικής αριστεράς. Οργανώσεις του πολιτικού Ισλάμ, μη κυβερνητικές οργανώσεις, οικονομικά λόμπι, επιχειρηματίες, που θέλουν φθηνότερο πετρέλαιο, όσοι φοβούνται ότι η κρίση της τουρκικής οικονομίας θα χειροτερέψει, ότι τα σύνορα θα πλημμυρίσουν πρόσφυγες και, ακόμη, ότι υπάρχει κίνδυνος διχοτόμησης της χώρας, αν δημιουργηθεί κουρδικό κράτος στον ιρακινό βόρειο θύλακα, πιέζουν προς μια «ειρηνική λύση» του ζητήματος.

Και όχι μόνον αυτοί. Οψίμως, κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως αυτό του μέχρι πρότινος πρωθυπουργού Μπ. Ετσεβίτ, υιοθετούν μια ρητορική, περί του ότι η Αγκυρα θα μπορούσε να «σταματήσει» τις ΗΠΑ, αν το ήθελε. Ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία, λοιπόν, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στέλνει τον πρωθυπουργό του, Αμπντουλάχ Γκιουλ, σε περιοδεία σε αραβικές χώρες (Ιράν, Συρία, Αίγυπτος) και τον υπουργό Εμπορίου, Κουρσάν Τουζμέτ, στη Βαγδάτη για συνομιλίες. Οψιμος ειρηνισμός; Μάλλον όχι. Η συνήθης διγλωσσία. Στην Αγκυρα, την ώρα που ο λαός της Τουρκίας εκφράζει με κάθε τρόπο την αντίθεσή του στα αμερικανικά πολεμικά σχέδια, οι στρατηγοί και οι πολιτικοί «συνεταίροι» τους μετράνε πιθανότητες...