Οι μικρομεσαίοι αγρότες, βέβαια, δε θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας την Ευρωπαϊκή Ενωση, τον Γ. Δρυ, τον Β. Αργύρη και τον Φ. Χατζημιχάλη, να τους δώσουν την τελική σπρωξιά για να πέσουν στον «Καιάδα». Θα βγουν στο δρόμο ν' αγωνιστούν για την επιβίωσή τους, για να κρατήσουν τα χωράφια τους και να μείνουν στα χωριά τους. Ηδη στη Θεσσαλία ακούγεται η γνώριμη αγωνιστική βοή.

Το προαναφερόμενο πρόβλημα, όμως, όπως και η γενικότερη αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης, δεν αφορούν μόνον τους μικρομεσαίους αγρότες. Αφορούν και τους εργαζόμενους των πόλεων, αφού αρνητικές θα είναι και γι' αυτούς οι συνέπειες των προωθούμενων από την ΕΕ και την κυβέρνηση καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών στην αγροτική οικονομία. Από την άλλη, γίνεται καθημερινά και περισσότερο έντονη η ανάγκη, για αγροτικά προϊόντα σε τιμές προσιτές στο λαϊκό βαλάντιο και καλής ποιότητας. Η προς όφελος των εργαζομένων και της πόλης και του χωριού διέξοδος απ' όλ' αυτά βρίσκεται σ' ένα ριζικά διαφορετικό από τον σημερινό δρόμο αγροτικής ανάπτυξης, βασισμένο στον σύγχρονο παραγωγικό συνεταιρισμό των μικρο-μεσαίων αγροτών, που μπορεί να οδηγήσει, τόσο στην αναζωογόνηση της υπαίθρου, όσο και στην ικανοποίηση των αναγκών των αστικών κέντρων. Και αυτή, ακριβώς, η διέξοδος μπορεί και πρέπει να αποτελέσει το θεμέλιο της συμπαράταξης των εργαζομένων της πόλης και του χωριού.