Και τι δεν είπε χτες ο Μ. Ανδρουλάκης στην εκπομπή του στο «Φλας», ξεκινώντας από το Βιετνάμ και το άνοιγμά του στην παγκόσμια αγορά. Αφού εξύμνησε το Χο-Τσι-Μινχ, έφτασε μετά, διά της... παγκοσμιοποίησης στον... εθνικισμό του ΚΚΕ. Τον τελευταίο, δε, τον ανακάλυψε, σε μια αποστροφή της ομιλίας της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα στα Γιάννενα με θέμα την επικαιρότητα του σοσιαλισμού, που δημοσίευσε ο «Ρ» στις 29.12.2002. Δεν το πίστευε - έλεγε ο Μ. Ανδρουλάκης - ότι η Αλ. Παπαρήγα καταφέρθηκε κατά της ειρηνικής συνύπαρξης. Δηλαδή, ερμήνευσε, έπρεπε να κάνουν πόλεμο κατά των αντιπάλων. Και πρόσθεσε ότι αυτή η άποψη τελικά στρέφεται κατά της Σοβιετικής Ενωσης, του Χο-Τσι-Μινχ και του Κάστρο, που πάλεψαν για την ειρηνική συνύπαρξη.

Η Αλέκα Παπαρήγα, βέβαια, είπε συγκεκριμένα τα εξής: «Στην πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού κυριάρχησαν απόψεις λαθεμένες, περί ειρηνικής συνύπαρξης των δύο συστημάτων. Είναι άλλο πράγμα να παλεύω για την ειρήνη και άλλο να πιστεύω ότι ο αντίπαλος θα παραιτηθεί από τον πόλεμο. Υποτιμήθηκαν τέτοιες πλευρές».

Φαίνεται πως ο κοσμοπολίτικος στρουθοκαμηλισμός του Μ. Ανδρουλάκη δεν τον εμποδίζει μόνο να διαβάσει σωστά μια σαφέστατη τοποθέτηση, αλλά δεν τον αφήνει, επίσης, να δει την εξόφθαλμη σήμερα επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. Ούτε καν τον προετοιμαζόμενο πόλεμο ενάντια στο Ιράκ...