Ανάμεσα στις φωτογραφίες του Φ. Αλμπόρτα βρίσκεται και εκείνη όπου ο αξιωματικός δείχνει το πτώμα του Τσε Γκεβάρα στους παρόντες δημοσιογράφους, σχολιάζοντας τα τραύματα επάνω του. Η φωτογραφία φτάνει σε έναν από τους κορυφαίους ιστορικούς της τέχνης της εποχής μας, τον Τζον Μπέρτζερ, ο οποίος γράφει αμέσως ένα άρθρο για το περιοδικό «New Society» που εκδίδεται στο Λονδίνο (26 Οκτώβρη 1967). Από το κείμενο αυτό δημοσιεύουμε αποσπάσματα.

«Την Τρίτη 10 Οκτωβρίου 1967, μια φωτογραφία μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο, προκειμένου να αποδείξει ότι ο Γκεβάρα είχε σκοτωθεί την προηγούμενη Κυριακή, σε μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο λόχους του βολιβιανού στρατού και σε μια δύναμη ανταρτών, στη βόρεια όχθη του ποταμού Ρίο Γκράντε, κοντά σε ένα χωριό της ζούγκλας, το Higueras. (Αργότερα το χωριό αυτό έλαβε την αμοιβή που είχε οριστεί για τη σύλληψη του Γκεβάρα). Η φωτογραφία του πτώματος πάρθηκε σ' ένα στάβλο, στη μικρή πόλη της Vallegrande. Το σώμα τοποθετήθηκε σε ένα φορείο και το φορείο πάνω σε μια τσιμεντένια σκάφη ποτίσματος των ζώων...

Δε γνωρίζουμε τις συνθήκες του θανάτου του. Μπορούμε να πάρουμε μιαν ιδέα της νοοτροπίας εκείνων στα χέρια των οποίων έπεσε, από τη μεταχείριση του σώματός του μετά το θάνατό του. Πρώτα το έκρυψαν. Μετά το αποκάλυψαν και το εξέθεσαν. Μετά το έθαψαν σε έναν ανώνυμο τάφο, σ' ένα άγνωστο μέρος. Μετά το ξέθαψαν. Μετά το έκαψαν. Ομως, πριν το κάψουν, του έκοψαν τα δάχτυλα προκειμένου να αναγνωριστεί αργότερα. Αυτό ίσως σημαίνει ότι είχαν σοβαρές αμφιβολίες για το αν πραγματικά ήταν ο Γκεβάρα αυτός που σκότωσαν. Επίσης, μπορεί να σημαίνει ότι δεν είχαν αμφιβολίες, αλλά φοβούνταν το πτώμα. Τείνω να πιστέψω τη δεύτερη εκδοχή. Ο σκοπός της φωτογραφίας της 10ης Οκτωβρίου ήταν να βάλει ένα τέλος στο θρύλο. Ωστόσο, για πολλούς που την είδαν, το αποτέλεσμα ήταν μάλλον διαφορετικό...».

Τη φωτογραφία αυτή ο Τζ. Μπέργκερ τη συγκρίνει με δύο έργα ζωγραφικής («Μάθημα ανατομίας του δόκτορος Τουλπ» του Ρέμπραντ και το «Νεκρό Χριστό με πενθούσες» του Μαντένια) «διότι οι πίνακες, πριν την εφεύρεση της φωτογραφίας, είναι οι μόνες οπτικές ενδείξεις που έχουμε για το πώς έβλεπαν οι άνθρωποι αυτά που έβλεπαν. Ομως η εντύπωση που δημιουργεί μια φωτογραφία είναι πολύ διαφορετική από αυτή που αφήνει ένας πίνακας. Ενας πίνακας ζωγραφικής, ή τουλάχιστον ένας πετυχημένος πίνακας, συμβιβάζεται με τις διαδικασίες που επικαλείται το περιεχόμενό του. Υποβάλλει μάλιστα μια στάση απέναντι σ' αυτές τις διαδικασίες. Μπορούμε να θεωρήσουμε ένα έργο ως κάτι το σχεδόν πλήρες καθεαυτό. Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία, πρέπει είτε να την απορρίψουμε, είτε να ολοκληρώσουμε μόνοι μας το νόημά της. Είναι μια εικόνα η οποία, όπως κάθε βουβή εικόνα, ζητάει μια απόφαση».