Σήμερα η Πολωνία μοιάζει μ' ένα κοινωνικό καζάνι που κουφοβράζει. Αυτό είναι μια πεντακάθαρη αλήθεια. Φθάνει ν' ανοίξει κανείς για λίγα λεπτά την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, να ρίξει μια ματιά στον καθημερινό Τύπο, για να πειστεί γι' αυτό πέρα για πέρα. Κανείς σήμερα δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη διαπίστωση αυτή.

Να μερικά παραδείγματα, που επιβεβαιώνουν την παραπάνω εκτίμηση: Πάνω από 220 μέρες καιροφυλαχτούσαν οι εργαζόμενοι των μεγαλύτερων επιχειρήσεων παραγωγής καλωδίων του Οζάρουφ της περιοχής Μαζοβίας, έξω από την κεντρική πύλη τους. Και αυτό, διότι προσπαθούσαν να μπλοκάρουν την παράνομη γι' αυτούς μεταφορά των μηχανημάτων των επιχειρήσεών τους, για να μπει σ' αυτές μάνταλο και να πεταχτούν στο δρόμο. Από το μακρινό Γκντανσκ, από το Πόζναν και το Σιέντλτσε και μια σειρά άλλες πόλεις έσπευσαν οι συνάδελφοί τους στο Οζάρουφ για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Πάνω τους έπεσαν σαν τα θηρία 300 περίπου σωματοφύλακες - γορίλες, που είχε επιστρατεύσει η εταιρία. Το λόγο πήραν τα γκλομπς και οι πυροσβεστικές αντλίες. Εγιναν σοβαρές συγκρούσεις. Συνελήφθησαν - φυσικά από τις αστυνομικές αρχές - πάνω από 30 εργαζόμενοι. Μια σειρά γνωστοί παράγοντες διαμαρτυρήθηκαν στον πολωνικό Τύπο για τις βάρβαρες επιθέσεις των μισθοφόρων συμμοριτών του επιχειρηματία, ενάντια στις φιλειρηνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας τους. Κι αυτό, διότι το επίσημο κράτος με την αστυνομία του περιφρούρησε τους πληρωμένους γορίλες του επιχειρηματία...

Και όλα αυτά γίνονται τη στιγμή, που, σύμφωνα με τα αδιαμφισβήτητα δεδομένα - ακόμα και οι Αμερικάνοι τα επιβεβαιώνουν - βρισκόμαστε σε μια εποχή που αναπτύσσεται παντού με γρήγορους ρυθμούς ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας και της καθημερινής ζωής, η τηλεφωνική επικοινωνία, η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τα κομπιούτερ. Με λίγα λόγια, τομείς που έχουν άμεση σχέση με τη γρήγορη ανάπτυξη της βιομηχανίας παραγωγής καλωδίων. Και στην Πολωνία διαλύεται «ξαφνικά» η πιο σύγχρονη επιχείρηση παραγωγής καλωδίων του Οζάρουφ, που την παραπέρα ανάπτυξή της αιτιολογεί πέρα για πέρα η υπάρχουσα πλούσια ντόπια παραγωγή χαλκού.

Και τι να πει κανείς για τα ορυχεία και τα ανθρακωρυχεία, όχι μόνον της Σιλεσίας, αλλά και ολόκληρης της Πολωνίας; Τελευταία, ανέβαλαν τη διάλυση άλλων 7 ανθρακωρυχείων και το πέταγμα στο δρόμων άλλων 35 χιλιάδων ανθρακωρύχων. Για πόσο καιρό θα κρατήσει αυτή η αναβολή; Κανείς αυτό δεν το ξέρει. Φοβήθηκαν οι κυβερνώντες τις απεργίες πείνας των ανθρακωρύχων. Η απεργία πείνας που είχε κηρυχτεί στη Ρούντα Σλόνσκα κράτησε 13 ολόκληρες μέρες. Και το δημοψήφισμα που οργάνωσαν οι ανθρακωρύχοι για την κήρυξη γενικής απεργίας αγκάλιασε την απόλυτη πλειοψηφία των εργαζομένων. Ακόμα κι αυτοί οι ανθρακωρύχοι που είχαν πάρει άδειες, ακόμα κι αυτοί που ήταν άρρωστοι στα κρεβάτια τους σηκώθηκαν κι έριξαν την ψήφο τους υπέρ της κήρυξης γενικής απεργίας, στα μεγάλα κουτιά του δημοψηφίσματος που είχαν στηθεί στο κάθε ανθρακωρυχείο. Η απόφαση για την κήρυξη της γενικής απεργίας είχε παρθεί παμψηφεί...

Και τι τραβάνε οι ναυπηγοί του Στετίνου; Τελευταία, τους πρόσφεραν τ' αφεντικά τους ένα πολύ όμορφο «δώρο», και μάλιστα στις παραμονές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Οι εκπρόσωποι των ναυπηγείων, που το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι πώς θα καταφέρουν να πάρουν μεγαλύτερες μίζες και μεσιτείες, όταν υπογράφουν διάφορα συμβόλαια κατασκευής καινούριων σκαφών, έβαλαν και πάλι πάνω απ' όλα την προσωπική τους αδηφαγία. Επρόκειτο να υπογράψουν ένα συμβόλαιο για την οικοδόμηση 4 καινούριων εμπορικών σκαφών. Δυστυχώς, το «πουλάκι πέταξε». Το συμβόλαιο το υπέγραψαν όχι αυτοί, αλλά οι Κινέζοι. Για πολλούς μήνες λοιπόν, μένουν χωρίς δουλιά οι ναυπηγοί του Στετίνου...

Και διαμαρτύρονται και απεργούν όχι μόνον οι εργαζόμενοι της πολωνικής βιομηχανίας. Ο κοινωνικός αναβρασμός ανεβαίνει στους κόλπους όλων των κοινωνικών στρωμάτων...

Στο Βρότσλαβ, οι εργαζόμενοι των νοσοκομείων μπλοκάρισαν και πάλι τους δρόμους της πόλης, διότι δεν παίρνουν τους μισθούς τους. Η αστυνομία και πάλι εκτέλεσε το άχαρο καθήκον της. Με τη βία και το ζόρι, τους απομάκρυνε από τους δρόμους.

Πολύ άσχημη κατάσταση βασιλεύει στα νοσοκομεία όλης της χώρας, αλλά πρώτ' απ' όλα και πάλι της Σιλεσίας. Εκεί, τα περισσότερα νοσοκομεία είναι χρεωμένα. Οι διευθυντές τους προσπαθούν να κλέψουν όσα μπορούν απ' τους αρρώστους και απ' το φτωχό κοσμάκη για να καλύψουν τα τεράστια ελλείμματά τους. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το έλλειμμα του προϋπολογισμού τους ξεπερνάει τα 900 εκατ. ζλοτ. Τελευταία, άλλοι 30 γιατροί πετάχτηκαν στο δρόμο και το Τμήμα της Παιδικής Χειρουργικής σ' ένα απ' τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Σιλεσίας έκανε ...φτερά! Το περίφημο Ταμείο Αρρώστων έχει χρεοκοπήσει ολότελα. Πάει για διάλυση...

Τελευταία, άρχισαν να διαλύουν και τα κατώτερα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα. Η διεύθυνση του Δημοτικού Σχολείου του Σαφάνι - πλουσιοπάροχα αμειβόμενη η ίδια - έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια τις έντονες και μαζικές διαμαρτυρίες των γονέων των μαθητών και μετέτρεψε το σχολείο τους σε ιδιωτικό, παρακαλώ!..

Ακόμα και οι αστυνομικοί της Βαρσοβίας βγήκαν τελευταία στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για τις πολύ χαμηλές αποδοχές τους, σε αντίθεση με την όλο και πιο επικίνδυνη για τη ζωή τους εργασία στη σημερινή Πολωνία, όπου τον πρώτο λόγο έχουν οι μαφίες, οι συμμορίες, οι κλέφτες και οι εγκληματίες...

Και τι να πούμε, τέλος, για τους συνταξιούχους, οι οποίοι, στην απόλυτη πλειοψηφία τους, φυτοζωούν και κάνουν - πολλές φορές και «παράνομα» - διάφορες δουλιές για να βγάλουν τα προς το ζην; Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, σήμερα, ένα 42% απ' αυτούς ζουν κάτω από κοινωνικό μίνιμουμ. Στις αρχές αυτού του χρόνου, οι συνταξιούχοι - ανάμεσα σ' αυτούς και ο υποφαινόμενος με τη γυναίκα του, που είμαστε συνταξιούχοι - πήραμε μια αύξηση 3-5 ζλοτ, δηλαδή ούτε ένα ολόκληρο ευρώ. Και τώρα ανακοινώθηκε ότι, επιτέλους, πρόκειται να αυξήσουν του χρόνου τις συντάξεις κατά μέσο όρο κατά 38 ζλοτ, δηλαδή περίπου 9 ευρώ! Μ' άλλα λόγια, παίρνοντας υπόψη την καλπάζουσα ακρίβεια των τροφίμων και των υπηρεσιών, «φάτε μάτια μ' ψάρια και κοιλιά περίδρομο»...

Και μόνον αυτά τα λίγα παραδείγματα δείχνουν καθαρά και επιβεβαιώνουν την πεντακάθαρη αλήθεια ότι η Πολωνία είναι σήμερα ένα κοινωνικό καζάνι που σιγοβράζει. Αποδείχνεται ότι τίποτε στη σημερινή καπιταλιστική Πολωνία δεν είναι επικερδές, ούτε τα ορυχεία και τα ανθρακωρυχεία, ούτε τα ναυπηγεία, ούτε οι σιδηρόδρομοι, που συνεχώς ανεβάζουν τις τιμές των εισιτηρίων τους, ούτε, ούτε, ούτε και βάλε. Ολα πάνε σιγά - σιγά κατά διαόλου. «Κβο βάντις;» - Πού πάμε; - επαναλαμβάνουν κάθε λίγο και λιγάκι τα εκατομμύρια των Πολωνών το αρχαίο αυτό λατινικό ρητό...

Και τι κάνουν οι ηγετικοί, πολιτικοί και οικονομικοί, κύκλοι της Πολωνίας, ακόμα κι αυτοί που ανήκουν στη λεγόμενη αντιπολίτευση; Ενα σκοπό έχουν τώρα: Αφού έμπασαν με το ζόρι τη χώρα τους στη λυκοφωλιά του ΝΑΤΟ - χωρίς καν να ρωτήσουν τον πολωνικό λαό - προσπαθούν να τη χώσουν και στην στρούγκα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κάνουν το παν για να πείσουν τους Πολωνούς, να πουν το ΝΑΙ στο επικείμενο δημοψήφισμα, που πρόκειται να γίνει τον ερχόμενο Μάη για την είσοδο της χώρας τους σ' αυτήν την στρούγκα, όπου διαφεντεύει ασύστολα το κεφάλαιο των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών χωρών και πρώτ' απ' όλα της Γερμανίας. Ολα τα ΜΜΕ έχουν λυσσάξει. Από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, πιπιλίζουν τα μυαλά των Πολωνών. Τους υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Οι πολιτικοί και οικονομικοί εκπρόσωποί τους ταξιδεύουν και ξαναταξιδεύουν στα διάφορα ευρωπαϊκά κέντρα της ΕΕ. Ακόμα και στον καθολικό πάπα, στο Βατικανό, πήγε και πάλι ο Πολωνός πρωθυπουργός Λέσεκ Μίλερ, για να τον κάνει να επαναλάβει τη θερμή του έκκληση που είχε κάνει πέρσι κατά την τελευταία επίσκεψή του στην Πολωνία, για να εγκρίνει ο λαός την ένταξη της πατρίδας του σ' αυτό το άνδρο του αμερικανοκίνητου ληστρικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Αλλά όλα δείχνουν πως η πλειοψηφία του πολωνικού λαού δεν έχει πια εμπιστοσύνη στους σημερινούς λογής - λογής πολιτικούς, που είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση, είτε παίζουν το ίδιο παιχνίδι, που παίζουν και οι ΝΔ - ΣΥΝ στην Ελλάδα. Για τον πολωνικό λαό - είτε λέγονται αυτοί σοσιαλδημοκράτες, είτε νεοφιλελεύθεροι, είτε κεντρώοι και δεξιοί - τα ίδια δεινά είναι έτοιμοι να επιβάλουν. Δεν είναι τυχαίο πως στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, που έγιναν τον περασμένο Οκτώβρη, το 50 έως 60% των Πολωνών ψηφοφόρων έκαναν αποχή.

Εκείνοι που αντιδρούν περισσότεροι και δε θέλουν να μπει η χώρα τους στην ΕΕ είναι οι αγρότες, οι φτωχοί και οι μεσαίοι. Δε θέλουν να τους αρπάξουν τη γη, που καλλιεργούν από γεννησιμιού τους, οι ξένοι και ντόπιοι κεφαλαιοκράτες και μεγαλογαιοκτήμονες και να τους μετατρέψουν σε ακτήμονες αγρότες. Εχουν καταλάβει πολύ καλά τι κρύβεται απ' πίσω απ' τα καταχθόνια σχέδια των σημερινών ηγετών της ΕΕ...

Ολα δείχνουν ότι ο πολωνικός λαός, σιγά σιγά αλλά συστηματικά, ωριμάζει. Αρχίζει να ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι. Αρχίζει να αποκτά ταξική συνείδηση. Δεν είναι τυχαίο πως στην περιοχή του Βρότσλαβ - και όχι μόνον του Βρότσλαβ - προσχωρούν μαζικά οι εργαζόμενοι, και ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες, στις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος Πολωνίας, που, ύστερα από σκληρούς αγώνες, νομιμοποιήθηκε τελευταία. Δεν είναι πολύ μακριά η μέρα που το κοινωνικό καζάνι που σιγοβράζει στην Πολωνία θα τινάξει για καλά το καπάκι του. Και τότε τον πρώτο λόγο θα τον πάρει ο εργαζόμενος λαός, που έχει περάσει τόσα βάσανα στο παρελθόν. Ας ευχηθούμε πως με τον καινούριο χρόνο θ' αρχίσει να παίρνει τις τύχες της πατρίδας του στα χέρια του και θα την απολυτρώσει μια για πάντα από τα θανατηφόρα πλοκάμια και δεσμά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.