Η υποκριτική αυτή αισιοδοξία απλώνεται σε ένα φάσμα εκσυγχρονισμένων ειρηνοποιών της αναγκαίας ύπαρξης του ΝΑΤΟ και των μιλιταριστικών παραφυάδων του. Να, κι η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού να δηλώνει υποκριτικά ότι δεν πρέπει να γίνει πόλεμος στο Ιράκ, για να ψιθυρίζει αμέσως στο αυτί ότι «εκτός κι αν το αποφασίσει ο ΟΗΕ». Δηλαδή, βάζουν τη νομιμοφάνεια ενός ποδηγετημένου διεθνούς οργανισμού, του ΟΗΕ, στο παζάρι του πολέμου. Ωστόσο, οι Ελληνες πολιτικοί, ανίκανοι να αντισταθούν, αλλά και δεδομένοι στην επερχόμενη λαίλαπα καταστροφής και υποδούλωσης λαών και εθνών, προσδοκούν στη δυτικο-ευρωενωσιακή πλατωνική διαφωνία, έστω κι αν αυτή γίνεται για τον προσπορισμό μεγαλύτερης μερίδας στη λεία του πετρελαίου. Αρκούνται ακόμη και στα ευρω-ενωσιακά ποντικοσαλέματα, αρκεί να νομίζουν ότι περισώνουν τη χαμένη τους πολιτική αξιοπρέπεια.

Μοναδική υποθετική σανίδα σωτηρίας για τους ψοφοδεείς είναι να την καβαλήσουν στη γνωστή γι' αυτούς ρότα των άνευ όρων και ορίων υποχωρήσεων. Ειδικά για την Ελλάδα, έχουν συστρατευτεί σε αυτό τον κατήφορο η Νέα Δημοκρατία κι ο εκσυγχρονισμένος νεο-αριστερός Συνασπισμός στο πλευρό της κυβέρνησης. Παραφωνία σε αυτή τη μακάβρια συναυλία θεωρείται το ΚΚΕ με το γνωστό αλεξάνδριο απόσπασμα «πλην Λακεδαιμονίων» και μια μικρή μερίδα πολιτικών. Αυτή η πολιτική συστράτευση του καθεστωτικού πολιτικού κόσμου είναι ευθυγραμμισμένη με τα διεισδυτικά συμφέροντα της καθ' όλα ύποπτης κι εν πολλοίς αντεθνικά βεβαρημένης ελληνικής αστικής τάξης, κυρίως στα Βαλκάνια.

Ωστόσο, και σε πείσμα τους μια άλλη αντίληψη περί εθνικών συμφερόντων προκύπτει στον ελληνικό πολιτικό ορίζοντα. Είναι η εμφάνιση και ανάπτυξη του Αντι-ιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου της Ελλάδας της Εργασίας, της Τέχνης, της Επιστήμης και του Πολιτισμού.