Οι συλλογικές αγωγές που κατατέθηκαν σε βάρος έξι τραπεζών για παράνομα εισπραχθέντα ποσά και προμήθειες επαναφέρουν στο προσκήνιο το παμπάλαιο θέμα της τραπεζικής ληστείας σε βάρος των λαϊκών εισοδημάτων. Ταυτόχρονα αποδείχνουν ότι ο λεγόμενος κώδικας δεοντολογίας των τραπεζών, που κοινοποίησε πέρσι η Τράπεζα της Ελλάδας, και που στα λόγια βρίσκεται σε εφαρμογή από την 1η Γενάρη φέτος, σε τίποτα απολύτως δεν εμποδίζει την τραπεζική ασυδοσία. Αλλωστε, με βάση το υπάρχον νομικό πλαίσιο και τον «κώδικα δεοντολογίας» οι όποιες νομικές αντιπαραθέσεις περιορίζονται αναγκαστικά σε μάλλον δευτερεύουσες πτυχές της ληστείας.

Για παράδειγμα, οι τράπεζες είναι «στα λόγια» υποχρεωμένες να εξαλείψουν κάποιες από τις προμήθειες και τις χρεώσεις, όμως κανένας δεν τις εμποδίζει να ενσωματώσουν τις προμήθειες που θα «καταργήσουν» στα επιτόκιά τους. Η δικαστική αντιπαράθεση και η όποια έκβασή της έχει βέβαια τη δική της αποφασιστική σημασία, καθώς φέρνει στη δημοσιότητα το θέμα και δυσκολεύει τις τράπεζες στις κινήσεις τους, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δώσει, από μόνη της, λύση στο πρόβλημα της καταλήστευσης. Για παράδειγμα, η μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας, η «Εθνική», όπως και οι περισσότεροι από τους «ανταγωνιστές» της διατηρούν άτοκους τους λογαριασμούς καταθέσεων μέχρι τα 1.000 ευρώ. Το γεγονός αυτό, σύμφωνα με τον κώδικα δεοντολογίας της Τράπεζας της Ελλάδας, δε θεωρείται «προμήθεια» και έτσι δύσκολα θα μπορούσε κανείς να διεκδικήσει δικαστικά την κατάργησή του. Και βέβαια η συγκεκριμένη τράπεζα μπορεί ανενόχλητα να χρεώνει με 0,59 ευρώ (200 δρχ.) κάθε συναλλαγή που γίνεται στο γκισέ (για ποσά μέχρι 1.000 ευρώ), την οποία όμως ονομάζει «λειτουργικά έξοδα λογαριασμού» (!) Εξίσου «ευρηματική» στην ονοματολογία των πραγμάτων και των καταστάσεων είναι και η δεύτερη σε μέγεθος τράπεζα της χώρας, η Alpha του ομίλου Κωστόπουλου. Χρεώνουν όλους τους λογαριασμούς καταθέσεων που έχουν μέσο ημερήσιο υπόλοιπο εξαμήνου κάτω από 300 ευρώ και με 9 ευρώ το εξάμηνο. Βαφτίζουν την επιβάρυνση «έξοδα διαχειρίσεως» και έτσι είναι καθ' όλα εντάξει με τον «κώδικα δεοντολογίας».

Τέτοια και ανάλογα παραδείγματα είναι πάμπολλα. Και βέβαια ο κώδικας δεοντολογίας των τραπεζών που εφαρμόζει η Τράπεζα της Ελλάδας δεν έρχεται να περιορίσει τη ληστεία, αλλά απλά να βάλει κάποια «τάξη» στους όρους του «ανταγωνισμού» ανάμεσα στις εμπορικές τράπεζες. Ετσι η κατάργηση ορισμένων προμηθειών και «κρυφών επιβαρύνσεων» στα δάνεια, που χρεώνουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό οι τραπεζίτες, θα διευκολύνει υποτίθεται τη «συγκρισιμότητα» των επιτοκίων από τους πελάτες. Η ουσία όμως της ακολουθούμενης ληστρικής πολιτικής παραμένει αναλλοίωτη.