Στο Βόλο, λοιπόν. Και σαν τελειώσαμε ό,τι είχαμε να κάνουμε, σκεφτήκαμε να χαρίσουμε 30 ώρες στον εαυτό μας. Τριάντα ολόκληρες ώρες, μια υπέροχη αιωνιότητα μας φάνηκε. Μια αιωνιότητα, που αλίμονο τέλειωσε, όπως τελειώνουν όλες οι «ανθρώπινες αιωνιότητες». Θα ρωτήσει κανείς, πώς διαθέσαμε όλες αυτές τις ώρες; Κάναμε πολλά και διάφορα. Διάφορα και καθόλου αδιάφορα, μα ανεξίτηλο στη μνήμη μας μένει η στιγμή εκείνη που υλοποιήσαμε ένα παλιό μας όνειρο, που εκπληρώσαμε μια μεγάλη επιθυμία: Να ταξιδέψουμε με το τρενάκι του Πηλίου, που συμπλήρωνε 103 χρόνια λειτουργίας -τότε- σήμερα συμπληρώνει τα 105. Να κάνουμε αυτήν την υπέροχη διαδρομή, να ξαναπεράσουμε πάνω από τη γέφυρα του Ντε Κίρικο (πρόκειται για τον πατέρα του μεγάλου ζωγράφου) και να θαυμάσουμε τη θέα. Θέα, που μας είχε μαγέψει κάποτε όταν είμαστε παιδιά και παρ' όλες τις δεκαετίες που πέρασαν δεν είχε διαλυθεί. Ανανεώσαμε τη μαγεία, αλλά και την υπόσχεση να το επαναλάβουμε ακόμη μια φορά για να νιώσουμε και πάλι αθώοι, άπειροι, χωρίς πληγές, χωρίς απογοητεύσεις.

Το τρενάκι του Πηλίου άρχισε να κατασκευάζεται το 1894. Το πρώτο τμήμα της γραμμής Βόλου - Λεχωνιών, μήκους 12 χιλιομέτρων, λειτούργησε το 1895. Το 1903 ολοκληρώθηκε και το υπόλοιπο τμήμα, μήκους 16 χιλιομέτρων, έως τις Μηλιές. Η γραμμή λειτούργησε ως το 1971 και εξυπηρετούσε τις ανάγκες των κατοίκων του Ανατολικού Πηλίου, μετά όμως διεκόπη. Και μετά από πολλά χρόνια, μόλις το 1996, το «αγέραστο» τρενάκι άρχισε πάλι να σφυρίζει ανέμελα, νεανικά, χαρούμενα. Από φέτος την άνοιξη το τρενάκι θα πηγαίνει ακόμη πιο γρήγορα, αφού αποκτά καινούριους ντιζελοκινητήρες, οι οποίοι θα αυξήσουν τη μεταφορική ικανότητα και την αξιοπιστία των δρομολογίων του. Οποιος βρεθεί στο Βόλο ας μην το αναβάλει, πάρτε το τρενάκι ανεβείτε μέχρι τις Μηλιές και ξανακατεβείτε. Θα μας θυμηθείτε. Ισως συναντηθούμε σε κάποιο σταθμό, καθώς το τρενάκι θα σφυρίζει και θα σιγανομουρμουρίζει κάποιον νεανικό εύθυμο σκοπό.