Αγαπητοί φίλοι,

Στο όνομα του αγωνιστικού κινήματος των Βέλγων συνδικαλιστών, ευχαριστώ το ΠΑΜΕ για την πρόσκληση.

Σας εύχομαι καλή επιτυχία στη συνάντησή μας σήμερα, αύριο δε στο Ναύπλιο η διαδήλωση ενάντια στους υπουργούς της απασχόλησης να είναι επίσης επιτυχημένη.

Αύριο, οι υψηλότατοι κύριοι «της απασχόλησης» από όλες τις χώρες της Ευρώπης συναντιούνται στη χώρα σας. Θα προτιμούσα μάλλον να τους καλέσω «υπουργούς των απολύσεων, του λουκέτου, της ευελιξίας και της προσωρινής απασχόλησης, υπουργούς της πίεσης και των ατυχημάτων εργασίας»!

Οπως ξέρετε, από την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη, η κεφαλαιοκρατία έχει εξαπολύσει την πιο άγρια επίθεση.

Σήμερα, ο Μπους - ο γκάνγκστερ - και τα στρατεύματα των ΗΠΑ προετοιμάζονται να εισβάλουν στη Μέση Ανατολή!

Σαν άγρια ζώα, ορμούν στον φυσικό πλούτο του τρίτου κόσμου και απειλούν τις σοσιαλιστικές χώρες. Ταυτόχρονα, το μεγάλο κεφάλαιο οργανώνει μια γενικευμένη επίθεση στα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων. Το υπερ-κράτος «Ευρώπη» και οι πολυεθνικές εταιρίες του επιβάλλουν κάθε μέρα το πρόγραμμά τους για να καταστρέψουν την Κοινωνική Ασφάλιση: Κανόνες του Μάαστριχτ, ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών, πλείστες απολύσεις και αναδιαρθρώσεις.

Ζω σε μια βιομηχανική πόλη, την Αμβέρσα, η οποία μετρά ενάμισι εκατομμύριο κατοίκους περίπου, στο δεύτερο μεγάλο λιμάνι της Ευρώπης. Υπάρχουν 7.000 ναυτεργάτες που διασφαλίζουν την καθημερινή κίνηση αυτού του λιμανιού. Εξι από αυτούς έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια των έξι τελευταίων μηνών. Ενας καταπλακώθηκε από ένα φορτίο λαμαρινών και τρεις μέρες αργότερα ένας Ρώσος ναυτικός σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της εκφόρτωσης πλοίου. Ολοι αυτοί οι εργαζόμενοι - εξαιτίας του φόρτου της εργασίας - έπεσαν στο πεδίο μάχης των αφεντικών. Στην κηδεία τους οι φίλοι τους είπαν: «Ο άνθρωπος που πέθανε σημαδεύει αυτό που θέλει η εργοδοσία: Οχι μεγαλύτερους μισθούς, όχι κοινωνικές παροχές, όχι αργίες ή σύνταξη. Αυτό είναι που μετρά αυτήν την περίοδο. Αυτό που είναι σημαντικό γι' αυτούς, είναι ότι εργαζόμαστε σαν γάιδαροι».

Στις 7 του Ιούνη πέρσι, αυτοί οι 7.000 ναυτεργάτες παρέλυσαν το λιμάνι με απεργία ενάντια στον Ευρωπαίο επίτροπο de Palacio, που, σύμφωνα με τη γραμμή της ΕΕ, θέλει να καταστρέψει το στάτους των εργαζομένων στα λιμάνια. Από τώρα και στο εξής, οι εργοδότες θα είναι σε θέση να προσλάβουν ευέλικτο προσωπικό, προσωρινό και ανέξοδο για τη φορτοεκφόρτωση φορτίων.

Η Ευρώπη ιδιωτικοποιεί τους αερολιμένες, τους σιδηροδρόμους, τα ταχυδρομεία, την ενέργεια, σε βάρος χιλιάδων εργαζομένων και της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Στο τέλος του 2002 έγινε μια μεγάλη έκρηξη σε φούρνο κοκ του εργοστασίου Arcelor στη Λιέγη, που απασχολεί 5.000 άτομα. Αυτή η έκρηξη επέφερε 3 θανάτους και 26 τραυματίες. Ηταν κυρίως νέοι ανειδίκευτοι εργάτες.

Μετά από μαζικές απολύσεις, η υποαπασχόληση έγινε αισθητή και οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας δεν εφαρμόζονται πια.

Το κολοσσιαίο Arcelor είναι παγκόσμιος ηγέτης. Εκεί εργάζονται 108.000 εργαζόμενοι. Για το Arcelor η ζωή του εργαζομένου δεν έχει και μεγάλη αξία. Το 2002 είχε τουλάχιστον 20 θανάτους: Εξι στο Βέλγιο, από τους οποίους 5 εργαζόμενοι υποαπασχολούμενοι. Στην Ισπανία υπήρξαν 4 θάνατοι, στη Γαλλία 3, στην Ιταλία 2. Στη Βραζιλία, στη Γερμανία και στο Λουξεμβούργο υπήρξαν περίπου από 1.

Μπορείτε να μαντέψετε τι κάνουν οι Ευρωπαίοι υπουργοί Εργασίας; Ολοκληρώνουν την επιθυμία των Ευρωπαίων αφεντικών.

Η Σύνοδος Κορυφής της Βαρκελώνης έχει δώσει το «πράσινο φως» στην αγορά της ευελιξίας: Οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης πρέπει να σταματήσουν και να δώσουν τόπο στις θέσεις προσωρινής απασχόλησης.

Μεταξύ 1991 και 1999, 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι εξαφανίστηκαν. Αντικαταστάθηκαν από 6,5 εκατομμύρια μερικά απασχολούμενους. Οι προσωρινές θέσεις εργασίας καταλαμβάνουν, συνεπώς, το 30% της διαθέσιμης απασχόλησης. Οι Ευρωπαίοι αφέντες θέλουν «εργαζόμενους σύμφωνα με τις διαταγές τους». Τα καρτέλ των μεγαλεμπόρων θέλουν επίσης μια θέση σ' αυτό τον παράδεισο: Το 2010 θα διαθέτουν 18 εκατομμύρια προσωρινά απασχολούμενους έναντι 7 εκατομμυρίων που είναι σήμερα. Αυτά τα 7 εκατομμύρια σήμερα είναι συχνά νέοι. Οντας απολυμένοι προς χάριν του καπρίτσιου της οικονομίας, είναι όλη μέρα κολλημένοι στο κινητό τους μήπως εξασφαλίσουν κάποια δουλιά και για την επόμενη βδομάδα. Τους είναι εντελώς αδύνατο να προγραμματίσουν τη ζωή τους.

Ο Morris Tabalsblat, ο πρώην πρόεδρος της Διάσκεψης Στρογγυλής Τραπέζης των Ευρωπαίων Βιομηχάνων, θέλει να επιστρέψει στο 19ο αιώνα: «Ευελιξία σημαίνει να απολύουμε όταν πρέπει και να προσλαμβάνουμε όταν υπάρχει κάποια ανάγκη».

Η Κομισιόν, από την πλευρά της, διατάζει τους απεργούς να δεχτούν τις προσφορές αυτού του είδους εργασίας και καθιερώνει έναν κανονισμό αυστηρό για το δικαίωμα επιδότησης των ανέργων. Ταυτόχρονα, θέλει να υποχρεώσει τους ηλικιωμένους εργαζομένους να δουλέψουν πιο πολύ και προεκτείνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

Και τα συνδικάτα στην Ευρώπη, ποια πάλη οργανώνουν ενάντια σε αυτήν την Ευρώπη του κεφαλαίου;

Τον Οκτώβρη του 2002, ακούσαμε αυτό που είπε η Μαρία-Ελένη X, υπεύθυνη της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) στο Κοινωνικό Φόρουμ στο Βέλγιο. Εκανε μια δήλωση αγάπης σ' αυτήν την Ευρώπη, που «είναι τόσο διαφορετική από τις άλλες χώρες». Σ' αυτήν είδε τη δημοκρατία, την κοινωνική πρόοδο, το πολυπολιτισμικό άνοιγμα, την αλληλεγγύη με τις φτωχές περιοχές. Γι' αυτήν, η Ευρώπη είναι πρότυπο που το ζηλεύει όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Θεωρεί ότι είναι απαραίτητο να σταματήσουμε να βάζουμε τα μειονεκτήματά της στο μικροσκόπιο. Για τη ΣΕΣ, το συνδικάτο πρέπει να είναι η αιχμή του δόρατος για την «παγκοσμιοποίηση», ένα συνδικάτο που υπερασπίζεται και προσφέρει στον κόσμο τις αξίες του ευρωπαϊκού μοντέλου. Η ομιλία της γιουχαΐστηκε όπως γιουχάρουμε τους αριστοκρατικούς εργάτες που φυτοζωούν από τα ξεροκόμματα που τους πετά κάθε τόσο ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός.

Αυτή η καχυποψία δικαιολογείται γιατί ποια αντιπολίτευση κάνουν οι ηγέτες της ΣΕΣ ενάντια στις απολύσεις και στα «λουκέτα»; Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες είναι βολεμένοι πίσω από το αίτημα να υπάρχει ένας υπεύθυνος για τις αναδιαρθρώσεις μαζί με τον υπεύθυνο για τον ανταγωνισμό (που υπάρχει ήδη στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή). Η αποστολή του θα ήταν να επιτηρεί τη θέση των εργοδοτών στον τομέα των αναδιαρθρώσεων: Αυτό θα πρέπει να γίνεται «κατάλληλα». Οι Βέλγοι εργαζόμενοι ξέρουν ότι αυτό είναι ο νόμος Renault. Υποχρεώνει τον εργοδότη να ενημερώνει το επιχειρησιακό συμβούλιο για όλα τα αναδιαρθρωτικά μέτρα και να λαβαίνει υπόψη τις εναλλακτικές λύσεις που προτείνονται από τα συνδικάτα κατά τη διάρκεια μιας ορισμένης περιόδου. Στη σιδηρουργία, στη Philips, στη Siemens, στην Bayer, στη Ford, αυτό που προκύπτει από την εμπειρία είναι ότι οι διοικήσεις κάθε φορά που θέλουν να εφαρμόσουν ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης «βγάζουν» από τις διαπραγματεύσεις τα αγωνιστικά συνδικάτα. Δεν είναι παρά μια παγίδα για να αποφύγουν την αντίσταση των εργαζομένων που θέλουν να τη σπάσουν από κοινού.

Ο δρόμος προς τη ριζική αντίσταση υπάρχει σήμερα στην Ευρώπη. Είναι εκείνος ο δρόμος που ακολουθούν εκατομμύρια εργαζόμενοι που έκαναν απεργία στην Ισπανία, στην Ιταλία και στην Ελλάδα, οι πυροσβέστες στην Αγγλία, οι μεταλλεργάτες και οι δημόσιοι υπάλληλοι στη Γερμανία. Στην Ισπανία, οι εργαζόμενοι διαδήλωσαν ενάντια στην κυβέρνηση Αθνάρ που θέλησε να μειώσει το κονδύλι που προοριζόταν για τους άνεργους και που ήταν περίπου 240 εκατομμύρια ευρώ. Στην Ιταλία η διαδήλωση έγινε σχετικά με το άρθρο 18 που λέει ότι η επιχείρηση 5 υπαλλήλων ή περισσότερων δεν μπορεί να απομακρύνει κάποιον εργαζόμενο χωρίς ισχυρούς λόγους. Στο Βέλγιο, ο αγώνας των συνδικάτων έχει να κάνει με την υποστήριξη των συνδικαλιστών του Clabecq, που παλεύουν, από το 1997, ενάντια στη συμβιβασμένη συνδικαλιστική ιεραρχία. Τα αγωνιστικά συνδικάτα του εργοστασίου σιδήρου του Clabecq έκαναν να τρέμουν η βελγική κυβέρνηση και τα αφεντικά. Κινητοποίησαν 70.000 άτομα κατά τη διάρκεια πορείας για την απασχόληση το 1997. Οι εργαζόμενοι κατέλαβαν τους δρόμους και τις εθνικές οδούς και ήρθαν αντιμέτωποι στις δυνάμεις καταστολής. Κέρδισαν τη μάχη τους ενάντια στο κλείσιμο του εργοστασίου με τη ριζική αντίστασή τους. Αυτό το πνεύμα αντίστασης διασκορπίζουμε στις επιχειρήσεις και στα γραφεία. Λέμε: «Εργαζόμενοι, σηκωθείτε και αντισταθείτε ενάντια σε κάθε απόλυση και σε κάθε κλείσιμο, ενάντια στις προσωρινές συμβάσεις και υπέρ των συμβάσεων για μόνιμη και σταθερή δουλιά. Παλέψτε για μια δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, για τις 32 ώρες, με διατήρηση μισθού και καινούριες προσλήψεις».

Η ΕΕ, οι υπουργοί της και οι πολυεθνικές εταιρίες τους καθορίζουν τη ζωή 375 εκατομμυρίων πολιτών. Ηρθε η ώρα οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι να ενωθούν.

Στις ευρωπαϊκές χώρες, 60% των νόμων καθιερώνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το 70% αυτών των μέτρων αφορούν στην οικονομία. Πρέπει να εργαστούμε σε μια κοινή ευρωπαϊκή δύναμη εργαζομένων, για να επιτύχουμε μια ευρωπαϊκή σοσιαλιστική δημοκρατία. Οντας αγωνιστές συνδικαλιστές, είναι καθήκον μας να ενωθούμε ενάντια στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο προκειμένου να το ανατρέψουμε. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για το μεγάλο πρώτο ραντεβού: Τη μεγάλη διαδήλωση τον Ιούνη στη Θεσσαλονίκη. Πρέπει να σηματοδοτήσει την ένωση των αγωνιστικών συνδικαλιστικών δυνάμεων ως απάντηση στην πολιτική των διαβουλεύσεων των ευρωπαϊκών συνδικαλιστικών ιεραρχιών.

Σύντροφοι,

Σήμερα είμαστε σε πόλεμο. Η κούρσα για τα κέρδη στο Arcelor στοίχισε τη ζωή σε 21 άτομα. Ο βρώμικος πόλεμος των πολυεθνικών εταιριών και των κυβερνήσεών τους ενάντια στους αγωνιστές συνδικαλιστές, τους οποίους θεωρούν τρομοκράτες, παίρνει οξύτατες διαστάσεις. Η Ευρώπη επιτίθεται στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και στη δημοκρατία, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο, ο Μπους - βοηθούμενος από τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό - θέλει να σπάσει την αντίσταση του Ιράκ και του παλαιστινιακού λαού.

Η οικονομία της αγοράς επιχειρεί πολέμους προκειμένου να επιβληθεί η οικονομική και πολιτική «υπεροχή» της σε ολόκληρο τον κόσμο. Περισσότερο από ποτέ, είναι καθήκον μας να αποτραπεί αυτός ο πόλεμος.

Κύριοι Μπους, Μπλερ, Μπερλουσκόνι, Σρέντερ..., οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη έχουν βαρεθεί να πεθαίνουν για τους άδικους πολέμους σας. Εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια άτομα ξεσηκώνονται σήμερα για να πουν: «Αυτό ήταν. Αρκετά έως τώρα. Αρκετοί πόλεμοι έγιναν για το χάλυβα, για το πετρέλαιο, για το μέγιστο κέρδος του συστήματός σας. Δε θα παραμείνετε για πάντα κύριοι των ζωών μας. Σας το υποσχόμαστε, προς τιμήν των θυμάτων στις επιχειρήσεις και στα εργοστάσια, προς τιμήν των λαών και των θυμάτων στο Ιράκ και στην Παλαιστίνη».